Dag 4 - Off-road in Zuid Fuerteventura !

Dag 4 – Zondag 9 november 2014 – Peninsula di Jandia – Jeepsafari

Zonet even gekeken of mijn reisverhalen gelezen worden en ja hoor het doet deugd te zien dat dit het geval is, maar wat heel eigenaardig is… ze worden heel onregelmatig gelezen, sommige dagen worden bijvoorbeeld meer bekeken dan andere dagen… raar. Bijvoorbeeld dag 0 – 176 keer. Dag 1 – 115 keer. Dag 2 – 83 keer. Dag 3 – 132 keer. Blijkbaar is er minder interesse om het reisverslag van dag 2 te lezen toen ik zo zeeziek geworden ben… Hoe werkt het optelsysteem van deze site nu precies? Wel wanneer ikzelf het verhaal opendoe, wordt dit niet meegerekend want de website herkent mijn emailadres. Wanneer andere lezers het verhaal openen wordt dit mee opgeteld, maar maximum 1 keer want ook daar is er adresherkenning. Dus wie het verhaal 5 x zou lezen, wordt enkel als 1 lezer beschouwd. Dat geeft me een redelijk duidelijk beeld van hoeveel interesse er is. Eerst nu nog een extra woordje uitleg over Fuerteventura voor wie de vorige verhalen nog niet gelezen zou hebben:

“Fuerteventura is één van de Canarische Eilanden, een archipel behorend tot Spanje dat ten westen van het vasteland van Afrika ligt. Fuerteventura is een vulkanisch eiland waar overgewaaid Saharazand deels het droge landschap hervormd hebben. Fuerteventura kent een groot aantal zandstranden, waar vaak een redelijk stevige passaatwind waait. Het eiland dankt haar naam aan de passaat, Fuerteventura betekent letterlijk "sterke wind'. Fuerteventura is een populaire vakantiebestemming onder zonliefhebbers die hier vrijwel het hele jaar door kunnen genieten van aangenaam zomers weer. Aan de noordkant van het eiland en langs de westkust zijn het vooral watersporters die hun gang gaan. De omstandigheden zijn vaak ideaal om te windsurfen.”

Afgelopen nacht niet zo goed geslapen. Ontelbare keren wakker geworden door een heel vervelende en luidruchtige mug. En ik die dacht dat er op Fuerteventura door de steeds aanwezige wind geen muggen zouden zijn! Behalve dan in mijn hotelkamer… Tegen de ochtend zit ik dan ook vol muggenbeten, van die hele grote.
Vandaag sta ik heel vroeg op (6 uur) want ik wil zoveel mogelijk gaan bezoeken. Op mijn programma staat het schiereiland Jandia. Wat extra uitleg over deze Peninsula:

Het zuidelijke schiereiland Jandia wordt door de landengte Istmo de la Pared verbonden met het noordelijk hoofdeiland Maxorata. Voor de Spaanse kolonisatie in de 15de eeuw bestond Fuerteventura uit 2 rivaliserende vorstendommen: Jandia en Majorata. Deze werden door een over de landengte gebouwde muur van elkaar gescheiden.
Jandia is beroemd om zijn prachtige lange zandstranden aan de oost- en westkust: Playa de Sotavento (lijzijde) en Playa de Barlovento (loefzijde). Playa de Sotavento is een uitgelezen locatie voor windsurfers. De meeste stranden zijn ook goede uitgangspunten voor andere (onder)watersporten en visserij.
Langs de kust verrijzen steeds meer toeristische vakantieoorden zoals La Pared en Costa Calma, die geïsoleerd in het duingebied liggen. Bij La Pared kun je paardrijden (Rancho Barranco de los Caballos) en golfen (Golf Akademie, 9 holes). Bij Costa Calma zijn vooral watersportfaciliteiten.

Ik had me vrijdag reeds een excursie geboekt; een off-road jeepsafari tocht doorheen het woeste landschap van het nationaal park van Jandia. 59 euro op voorhand betaald. Ze zouden me in een naburig hotel komen ophalen. Ik geniet eerst nog van een (weeral) heel uitgebreid ontbijt. En door het vroege ochtenduur, deze keer geen enkele italiaan te bekennen in het restaurant. Slechts een handvol Duitsers zitten op dit vroege uur al te ontbijten. Morgen kom ik steevast opnieuw zo vroeg eten om de massa en hun bijhorende geluiden te mijden. Een half uur voor afspraak sta ik al buiten aan het hotel op de jeep te wachten. Het zonnetje schijnt al en warmt mijn lichaam lekker op. Na lange tijd wachten ga ik toch eens informeren hoe laat het is, en blijkt dat het ondertussen al een uur later is, maar een jeep is me niet komen ophalen. Ze zijn me hier duidelijk vergeten. Ik keer te voet terug naar mijn hotel, waar de hotelreceptioniste voor me de jeepcompagnie gaat opbellen. Ze worden doorverwezen naar een nummer op Tenerife waar een stem zegt dat de excursie niet doorgaat. Nu word ik toch wel kwaad, want in zo’n geval hadden ze me ten minste kunnen verwittigen met een eenvoudig telefoontje in plaats van me hier zo te laten staan wachten. Ik aanvaard dit niet en vraag om meer uitleg. Daarna beginnen de leugen-excusen en wordt beweerd dat ze wel degelijk naar dat hotel gekomen zijn maar dat er niemand was. De hotelreceptioniste reageert en zegt dat in tegendeel ik er een hele tijd op voorhand was. Ik eis dat ze me dan maar opnieuw moeten komen ophalen want ik heb trouwens toch veel geld voor deze uitstap betaald. Na weeral een half uur verloren te hebben aan de telefoon, beweert men dat ze geen enkele van de chauffeurs kunnen bereiken. Zouden ze hier de uitvinding van de gsm dan nog niet kennen? Ik vraag dat ze me met een taxi dan brengen tot aan het reservaat waar ik de jeeps dan kan vervoegen. Maar ook dat willen ze niet. Om van me af te geraken, stellen ze voor dat ik morgen met de excursie meekan. Ondertussen probeer ik mijn ganse programma van morgen aan te passen want ik had hier in het dorp van Costa Calma een auto gehuurd bij Orlando om van zuid naar noord Fuerteventura te trekken. Gelukkig zijn zij bereidt om van dag te ruilen en me de auto voor vandaag te bezorgen. De hotelbediende bevestigt ondertussen telefonisch dat ze me dus morgen met de jeep kunnen komen ophalen. Maar dan trekt ze zich plots weer terug en zegt dat er pas donderdag een nieuwe safaritocht kan georganiseerd worden. Ok, ik heb het hier begrepen, met deze maatschappij kan er niets aangevangen worden en verlies ik alleen maar nog extra tijd van mijn vakantie. Ik besef ook dat ik eigenlijk met die gewone huurwagen dat natuurreservaat niet kan gaan bezoeken want je hebt toch beter wel een jeep nodig. En die zijn er niet meer ter beschikking voor vandaag. Ik probeer snel nog een andere autoverhuurcompagnie te contacteren. Maar overal hetzelfde verhaal: vanaf morgen zullen er jeeps zijn want uiteraard is iedereen die op excursie wil al vroeg op pad gegaan. Ik wou zo graag dit schiereiland bezoeken vertel ik de man van de verhuurmaatschappij want dit schijnt het mooiste te zijn van gans het eiland en vanaf morgen zit ik in het noorden, dus dan is het eigenlijk te ver om hiervoor terug te rijden. Hij vertelt me dat hij eigenlijk toch wel nog een jeep voor me kan vinden, maar dan een heel oude wagen. Ik vertel hem opgelucht dat dit me helemaal niets uitmaakt, als ik maar kan vertrekken want een hele dag in een hotel doorbrengen is niet echt mijn ding. Ik vraag hem of de jeep daar midden de woestijn toch wel niet in panne zal vallen en hij hoopt van niet. Hij toont me waar het materiaal zit voor het geval dat ik een wiel moet vervangen. Ziet hij me dan als zo handig aan??? Blijkt ook dat het een open-jeep is, dus geen dak. Hij raadt me dan ook aan om een pull en jas mee te nemen want er kan daar een heel sterke wind opkomen. Ook vertelt hij er nog bij dat ik niet moet panikeren als er gele lichtjes op het dashbord beginnen te knipperen; het is een oud wagentje begrijp je? Ok, alarmlichtjes, opendak, wielen te vervangen, etc. Ik begin nu toch heel eventjes me wat zenuwachtig te voelen. Ik moet dus maar hopen dat deze tocht zonder al te veel tegenslagen zal verlopen. Hopelijk keert dus het tij nu en is het gedaan voor vandaag met de moeilijkheden. Opgelucht vertrek ik met mijn klein oud bakske richting Morro Jable waar ik een paar dagen terug met de boot aangekomen ben. Wat fijn om nu zelf baas te zijn aan het stuur zodanig dat ik overal kan stoppen waar ik dat wil. De jeep was iets duurder dan de georganiseerde excursie namelijk 69 euro voor een dag. Wel was er bij de excursie een lunch inbegrepen, dus net voor vertrek ga ik vlug uit de ontbijtruimte nog wat croissants en koekjes meegrabbelen voor het geval ik onderweg ergens vast kom te zitten.

Mijn eerste stop is in Morro Jable:
Morro Jable
In het zuiden van het schiereiland Jandía ligt de bekende toeristische plaats Morro Jable. Dit gezellige dorp heeft veel te bieden qua (vis)restaurants en winkeltjes. Omdat het strand vlakbij is trekt het veel toeristen die er graag in één van de nabij gelegen hotels verblijven. Bij het strand is een prachtige vuurtoren die tevens het “gewone” strand scheidt van de naturisten stranden in het noorden. Morro Jable staat redelijk goed bekend om zijn Aloë Vera. Er is zelfs een informatiecentrum over deze plant en zijn heilzame werking.
www.landenportal.nl/jandia-morrojable.htm
Na een kort bezoek aan Morro Jable, een dorp die ik best gezellig vond, start ik mijn tocht door het nationaal park. Vanaf nu geen asfaltwegen meer maar enkel zandwegen! Het eerste stuk is nog goed doenbaar en zou je zelfs gerust ook kunnen maken met een gewone wagen. Alleen raden de autoverhuurmaatschappijen dit af. Ze ontmoedigen je door in de verzekeringsvoorwaarden te vermelden dat alleen de normale wegen onder de ‘verzekering’ valt, dus de groene en geel gekleurde banen op je landkaart. Op rode offroad wegen ben je dus niet verzekerd tenzij je een jeep gehuurd heb zoals ik.

Parque National de Jandía
Fuerteventura heeft drie grote natuurparken. Parque National de Jandía is hiervan de grootste. Het park ligt op het schiereiland Jandía wat tevens de hoogste berg van het eiland in huis heeft. Dit is de ongeveer 800 meter hoge berg met de naam La Zarza. Vele soorten vogels zoeken het beschermde gebied van dit park graag op. Het natuurpark kenmerkt zich met woestijnachtige duinlandschappen, vulkanisch gesteente en vele unieke plantensoorten.

Pico de la Zarza
Als je van een stevige wandeling houdt zit je goed op Fuerteventura. Zo behoort het beklimmen van de Pico de la Zarza tot de mogelijkheden. Vergis je alleen niet in de snel oplopende temperaturen die er op het eiland voorkomen. Het beklimmen van dit hoogste punt op het eiland duurt ongeveer een uurtje of vijf. Het is vooral pittig omdat er zo goed als geen schaduw te vinden is en het behoorlijk stijl verloopt. Maar de traktatie op het einde is natuurlijk fenomenaal. Je hebt vanaf hier het allermooiste uitzicht over Fuerteventura.
Zelf bekijk ik de Pico de la Zarza van op afstand, maar heb nu geen tijd om hem te gaan beklimmen. Ook denk ik niet dat ik nu al terug op het punt sta om voldoende energie hiervoor te hebben, dus beter nog wat verder toeren met mijn jeepke en onderweg af en toe stoppen voor een kortere wandeling.

De meest westelijke punt:
Een onverharde piste met een slecht wegdek voert vanuit Morro del Jable naar de vuurtoren op het meest westelijke punt van het eiland: Punta de Jandia. De piste splitst zich halverwege in een zandweg naar het verlaten dorpje Cofete, gelegen aan de mooie en woeste westkust, waar het geregeld waait. Deze piste – heen en terug ca. 40 km lang – is niet geschikt voor personenauto’s. Een landrover of jeep verdient hier de voorkeur.

Ik beslis om eerst naar de vuurtoren van Punta de Jandia te rijden, het meest westelijke punt dus van het eiland Fuerteventura. Daar is het noodzakelijk om mijn pull aan te doen want de wind blaast hier heel hard. Een prachtig uitzicht over de grote wilde golven op zee. Voor mij is dit echt genieten. Tegen de wind in, probeer ik hier een wandeling te maken langs de mooie wilde kust. Vlakbij zie ik een klein dorpje van een tiental huizen liggen, het is eerder een verwaarloosde zigeunerkamping want het staat hier vol met superoude achtergelaten caravans die overal met planken gedicht zijn, vermoedelijk om zich te beschermen tegen de wind. Het heeft zo iets van een spookdorp. Ik vind het hier wel plezant en loop wat rond tussen het caravanpark. Al is het dorpje maar 2 straten groot en heeft het maar enkele huizen, toch hebben ze hier 2 restaurants en een bar. Duidelijk verwachten ze hier nog toeristen… Ik kies me het restaurantje uit die uitkijkt net boven de zee. Het is een eenvoudig restaurant maar met dit uitzicht is het voor mij een toplocatie. En de gerechten zien er heel smaakvol en typisch spaans uit. Op de menukaart zie ik paella vermeld staan, maar spijtig genoeg kan je dit enkel bestellen als je met minimum 2 bent en ik snif snif reis helemaal in mijn eentje rond, dus geen paella voor mij. Ik bestel mezelf een visgerechtje (de croissants zullen dus voor een andere keer zijn). Ja zo dicht aan zee… hier moet ik wel om vis vragen, niet?

Ik heb nog maar pas gedaan met eten als plots 5 jeeps komen aangereden. Ik besef al wie dit zijn! De groep waarmee ik normaal mee moest zijn! Blijkbaar hebben die een ander toer gedaan en zijn ze eerst naar Cofete gereden vooraleer ze naar de vuurtoren gekomen zijn. Allen hebben natte haren dus hebben die ergens onderweg gaan zwemmen. Hun lunch is inbegrepen in de excursie en direkt krijgen ze hun voorgerecht voorgeschoteld. En wat volgt daarna? Je zal het niet geloven: op het tafeltje net naast mij presenteren ze een enorme grote pan met daarin … jawel… met daarin een lekker ruikende vispaella voor zo’n 20 personen. Ewel is dat nu helemaal om me jaloers te maken? Een moment twijfel ik nog of ik aan hun reisgids zou vragen of ik mag meeschuiven aan de tafel want eigenlijk heb ik toch de voucher nog op zak zitten voor deze excursie, niet? Maar ik laat het maar zo, trouwens ik heb zonet ook lekker gegeten en ik laat deze mooie plek achter me aan. Uiteindelijk ben ik eigenlijk wel blij dat alles zo gelopen is, want ik vind het wel veel leuker om in mijn eentje op tocht te gaan, anders was ik genoodzaakt geweest om de hele dag mee te lopen in deze kudde van 20. Net als ik wil vertrekken begint het plots te regenen en dat terwijl ik daarnet nog te warm had in het zonnetje! Ja blijkbaar kan het weer hier heel snel omslaan. De regenbui duurt gelukkig maar 5 minuutjes maar wanneer ik terug bij mijn jeep kom, besef ik plots dat ik een jeep zonder dak heb! Die 5 minuten waren genoeg om gans het interieur goed nat te maken. Dashbord, radio, kortom alles is nat… Geen zorgen, er is hier wind genoeg, dus binnen de kortste keren zal dat hier allemaal wel weer opgedroogd zijn.

Onderweg zijn er zoveel mooie plaatsjes dat ik niet weet welke eerst te bezoeken. Ik stop onder andere in een mooie baai waar allemaal surfers bijeenkomen. Ze trakteren me niet alleen op prachtig spektakel op zee, maar ook mag ik mee een dessert met hen eten op het strand. Zie allemaal toch beter dan die lunch van die georganiseerde excursie… ahaha
Maar ook een plaatselijke geit is van datzelfde idee en probeert om me mijn banaan af te snoepen. Tot groot jolijt van de surfers die ondertussen een fotootje ervan maken. Ja geiten zijn hier heilige beestjes denk ik op dit eiland want overal kom ik bordjes tegen ‘opgepast voor overstekende geiten’. Ja de bewoners houden zich behalve met wat landbouw ook bezig met geiten- en schapenteelt. Van de melk wordt de queso majorero gemaakt, een kaas die op de Canarische archipel grote bekendheid geniet. Maar ook de visserij is bijzonder belangrijk, er wordt gevist op zwaardvis, tonijn en sardine. Trouwens net zoals in Sicilie, daar zijn ook deze 3 vissen het meest bevist.

Het is al in de namiddag als ik uiteindelijk oversteek naar de andere kant van het schiereiland en het bergpad kies richting Cofete. Hier mag je duidelijk geen angst hebben om te rijden want de smalle zandpaden gaan steil omhoog en naar beneden met diepe ravijnen uitkijkend over de woeste kustlijn. Wat spektakulair mooi allemaal! Echt mijn ding! Dan voel ik weer de Robinson Crusoe in mij opkomen. Alhoewel was het niet eerder Christoffel Columbus die hier in de jaren 1492 aan land kwam op deze archipel?

“Columbus en de Canarische eilanden:
De verovering van de Canarische Eilanden vormde het begin van het grote Spaanse overzeese rijk. Door hun gunstige ligging werden ze in steeds grotere mate door zeevaarders benut als reparatie- en provianderingsplaats. Ook de beroemde expeditie van Christoffel Columbus begon in 1492 vanaf deze archipel.
Columbus werd geboren in Genua, de stad die een grote rol heeft gespeeld bij de herontdekking van de Canarische Eilanden. In opdracht van de Spaanse katholieke koningen vertrok hij op 3 augustus 1492 met de 2 karvelen Nina en Pinta en het admiraalsschip Santa Maria uit de haven van Palos in Spanje. Hij ging voor anker op La Isleta, de tegenwoordige wijk Puerto de la Luz in Las Palmas de Gran Canaria.
Op Gran Canaria werd het roer van de Pinta, dat beschadigd was, hersteld. Columbus werd gastvrij ontvangen in de residentie van de militaire gouverneur van het eiland, het huidige Casa de Colon. De ontdekkingsreiziger bad ook verscheidene malen in het tegenover de residentie gelegen kerkje van San Antonio Abad.
Eind augustus zeilde hij naar de haven van San Sebastian op La Gomera. Varend langs de kust van Tenerife zag de bemanning een uitbarsting van de vulkaan Teide.
Op de reis die op La Gomera begon, ontdekte Columbus uiteindelijk Amerika. Het nieuwe gebied werd aanvankelijk aangeduid als de ‘westelijke’ Canarische Eilanden of de ‘Nieuwe Canarische Eilanden van de Indiën’. Op La Gomera zelf deed Columbus ook een ontdekking: de mooie Beatriz de Bobadilla. Voor haar zou hij het kleine eiland nog vaker hebben bezocht.
La Palma en Tenerife werden op die eerste reis van Columbus niet aangedaan, omdat ze pas later – respectievelijk in 1493 en 1496 – onder Spaans gezag werden gebracht.
Op 1 oktober 1493 was Columbus, tijdens zijn tweede reis, weer terug op Gran Canaria. Hij nam een aantal Canarische mannen mee op de verdere reis, bovendien enkele vijgen- en suikerrietplanten, bestemd voor de Nieuwe Wereld. Vervolgens legde hij aan op La Gomera. Ook hier dacht hij aan de toekomst van de door hem te ontdekken landen. Hij bracht kippen, geiten, varkens, koeien en schapen aan boord, evenals zaden van sinaasappels, citroenen en meloenen. Op deze reis deed Columbus voor de eerste keer El Hierro aan.
Op zijn 3de reis (1498) waagde Columbus het niet Gran Canaria aan te doen, omdat hij gehoord had dat het daar niet veilig was vanwege Franse zeerovers. Hij voer daarom meteen door naar, natuurlijk, La Gomera.
Op 20 mei 1502, tijdens zijn 4de reis, kwam Columbus opnieuw in Gran Canaria. Ook ditmaal logeerde hij bij de militaire gouverneur, Antonio de Torres, die hem op zijn 2de tocht naar Amerika had vergezeld. Deze 4de reis werd ook meegemaakt door een zoon van Columbus. Maspalomas werd aangedaan om hout en drinkwater in te nemen.”

Ok na even een woordje over deze beroemde Columbus, nu terug naar het Parque Natural de Jandia. Dit beslaat 140 km2 en kent veel inheemse flora en fauna. In de afgelegen bergvalleien is het nog mogelijk om wilde geiten en ezels te zien. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was dit een afgesloten gebied dat aan de Duitse industrialist Gustav Winter behoorde. Volgens het gerucht leidde hij in de oorlog een geheime basis voor onderzeeers in het zuidwesten van Fuerteventura en tot op vandaag doen er verhalen de ronde over spionnen en begraven nazischatten.

Cofete: Als men op de omgeving van dit kleine, door wind geteisterde dorp afgaat, lijkt Fuerteventura een onbewoond eiland. Slechts een moeilijk begaanbare weg verbindt het dorp met Morro Jable. Ter hoogte van Playa de Juan Gomez splitst de weg zich: de ene tak voert naar de zuidwestkant van het eiland, de andere naar Cofete. Cofete is het eindpunt van de weg en het startpunt voor wandelroutes langs de kam van Gran Valle en de pas tussen de Pico de Zara en de Fraile. Voorbij het dorp, onder de Degollade de Cofete, ligt de indrukwekkende villa van Gustav Winter. Die ga ik dan ook heel even bezoeken van buitenaf, want die zou blijkbaar ook nu nog bewoond worden. In Cofete is het enige restaurant van de noordkust te vinden. Een pad van 2 km leidt naar de kust, naar Playa de Cofete, en uiteindelijk naar Barlovento.

Het is ondertussen al na 16 uur en ik besef dat ik best aan mijn terugtocht begin alvorens het donker wordt want over deze steile zandwegel zou ik liever niet in het donker moeten rijden. Ook zie ik dat er nog slechts 5 auto’s op de parking van het restaurant staan, dus ik wil er zeker voor zorgen dat er nog een paar mensen achter mij aankomen voor het geval ik hier een platte band zou rijden, want ik wil zeker en vast de nacht niet doorbrengen in deze open jeep denkende aan de gure wind die er hier is. Cofete was echt maar een piepklein dorpje met misschien maximum een 8 tal huisjes bewoond door geitenherders. Ik kom gelukkig nog voor het donker aan en heb zelfs nog even tijd om de mooie lange zandstranden van Jandia te bezoeken.



Jandia Playa: Het belangrijkste toeristencentrum is gebouwd aan de zuidkust bij het voormalige vissersdorpje Morro del Jable. Daar vind je een haven waar de ferry uit Gran Canaria aankomt en waar ook een modern gedeelte is voor de pleziervaart. Het dorpje zelf, dat nog in de jaren zestig van de 20ste eeuw nauwelijks meer dan honderd inwoners telde, is door de enorme toeristische ontwikkelingen uitgedijd tot een klein stadje met tal van restaurants en winkeltjes gericht op de buitenlandse gasten. Dat betekent echter niet dat de winkelstraten, die haaks op de kustlijn staan, en de uit 1948 stammende Ermita de San Miguel geen sfeervol geheel vormen. Integendeel, hier voel je nog iets Spaans, en dat ontbreekt geheel wanneer je naar het oostelijk van Morro del Jable verrezen vakantiedorp Jandia Playa met zijn gigantische hotelkolossen gaat.
Het brede strand hier, Playa del Matorral, met fijn wit zand, is aanzienlijk minder druk dan aan de toeristische zuidkant van Gran Canaria. Rondom de vuurtoren op Playa del Matorral strekt zich een groen moerasgebied uit. In dit beschermde natuurgebied wordt een bijzondere flora gekoesterd.

Eens terug aan Costa Calma twijfel ik… zou ik het nog riskeren om door te rijden naar La Pared? De zonsondergang schijnt daar zo mooi te zijn en het is nog net geen valavond. Ja hoor, nu ik de jeep heb wil ik het maximum hem benutten. Ik kom nog net op tijd aan in La Pared, en zie nog net de zon in de zee verdwijnen. Een ongelooflijk mooi zicht! Ik beslis dan ook om hier morgen zeker naar terug te keren.
Nu ik toch in het donker terug moet rijden op niet verlichte wegen, denk ik plots aan mijn belofte die ik gemaakt heb om naar het Womad festival af te komen. Ja ja… nog een kleine omweg van 30 km kan er nu ook wel bij en ik rij verder naar Gran Tarajal. Helemaal moe kom ik daar aan en wat blijkt? Het festival loopt op zijn einde !!! Dat wist ik niet. Ik maak dan nog net de laatste 30 minuten van het concert op het strand mee. En dat ik daarom al die km extra gereden heb. Totaal vermoeid na een hele dag rondtoeren heb ik moeite om de laatste 30 km terug te rijden. Vooral in het donker is het hier slechts mogelijk om maximum 30 per uur te rijden. Een ding is zeker, vanavond ga ik direkt na het avondmaal recht mijn bed in. Geen tijd meer om te internetten! En morgenochtend wil ik er weer vroeg uit, want ik wil volledig van het zuiden naar het noorden toeren.

Logies:
Voor de 3de nacht op rij slaap ik in
Hotel H10 Tindaya – C/ Punta del Roquito s/n - Costa Calma – Tel 928 54 70 20
Promotieprijs gevonden voor dit hotel: 210 euro voor 3 nachten. Half pension.
http://www.hotelh10tindaya.com/
Dit hotel is best een aanrader. Prachtig gelegen net aan het strand vanwaar je urenlange strandwandelingen kan maken aan een mooie kust. De kamers zijn ruim en mooi. Aan de receptie praat men minimum 6 talen. Overal heel vriendelijk personeel. Veel animatie. Mooie grote zwembaden. Prachtig aangelegde plantentuin. Het eten is voortreffelijk en erg uitgebreid buffet.