Dag 8 - Cahuita-Sarapiqui

Dag 8 – Maandag 10 maart 2014 – Cahuita-Sarapiqui

De vorige nacht heeft het dan toch een hele tijd heel hevig geregend. Ik hoorde het plots ook tikken binnen op de houten vloer van mijn chalet. Ik moet dan ook mijn bagage verplaatsen zodat niets nat kan worden. Gelukkig regende het niet binnen boven mijn bed.

Alhoewel het gisteren 23u30 was tegen dat ik gedaan had met het schrijven van mijn reisverslag, sta ik deze ochtend opnieuw vroeg op om 5u20, want ik wil op zoektocht gaan naar kikkertjes in de tuin van de B&B, want daar het deze nacht geregend heeft, is er nu meer kans om er te vinden. Volgens de eigenaar zouden er hier van die zwart met witte spikkels kikkertjes moeten zitten.

Het is al licht buiten en ik word beloond voor het vroege opstaan want nu alles er nog goed nat bij ligt, vind ik heel snel zo’n ‘Green Black Costa Rican Poised Dart Frog’. Deze gouden gifkikker (Dendrobates auratus) is een vaak giftige kikker uit de familie pijlgifkikkers of Dendrobatidae. Ze zijn een stuk groter dan de rode kikkertjes die ik gezien heb aan de vorige lodge en ze zijn talrijk. Mijn dag kan al niet meer stuk.

Extra info over deze gouden gifkikker:
De meeste exemplaren hebben een wat gouden glans over het hele lichaam. Hoewel sommige populaties eerder blauw met zwart gestreept zijn, zijn de meeste zwart met groen gekleurd. De tekening kan zelfs geel of groen gestipt of gestreept zijn, afhankelijk van de locatie waar de kikker leeft. De maximale lichaamslengte is ongeveer 5 centimeter.
Zoals de meeste pijlgifkikkers is ook deze soort dagactief en het voedsel bestaat uit kleine insecten, zoals mieren en luizen maar ook teken en mijten. Sommige insecten zijn eerder vijand dan prooi.
Het gif van deze volledig terrestrische kikker is niet zo sterk dat het een mens kan doden, maar vooral in de natuur aangetroffen dieren kunnen behoorlijke irriterende reacties opwekken. Meestal verliest het kikkertje het meeste gif als hij in gevangenschap wordt gehouden, omdat een belangrijk deel van het gif in de prooidieren zit die in de natuur gegeten worden. De meeste predatoren laten het dier ongemoeid, zodat het ongehinderd rond kan springen.
Deze soort leeft in zuidelijk Nicaragua, Colombia, Costa Rica en Panama, maar is ook uitgezet in onder andere Hawaï en de Verenigde Staten. De gouden gifkikker is een typische oerwoudbewoner die in extreem vochtige en warme omgevingen leeft, met veel bemoste takken en een voedselrijke strooisellaag. Deze strooisellaag bevindt zich niet alleen op de bodem, maar ook op brede takken van grote bomen.
De mannetjes blijven kleiner dan de vrouwtjes en maken geen gillende maar eerder zoemende of grommende geluiden. De eitjes worden gelegd in bijvoorbeeld bladoksels of bromelia's maar vooral in wat diepere en grotere watermassa's en als ze uitkomen brengt de man ze naar het water, meestal in een aantal keer. De larven eten vlees zoals insecten en de larven, maar omdat ze kannibalistisch zijn eten ze ook elkaar.

In het engels: http://en.wikipedia.org/wiki/Green_and_black_poison_dart_frog
In het nederlands: http://nl.wikipedia.org/wiki/Gouden_gifkikker
In het italiaans: http://it.wikipedia.org/wiki/Dendrobates_auratus

Ondertussen ga ik in deze supermooi aangelegde tuin ook nog wat op verkenning en zie weer heel wat prachtige vogeltjes. Ook ga ik nog even een kijkje nemen op het strand, daar zit het vol met zwarte gieren met een grijze kop (Black Vulture). Ook heb ik er hier al veel gezien met rode kop (Turkey Vulture).

Daarna is het tijd om te ontbijten, deze keer geen pannekoekjes maar een typisch Costa Ricaans ontbijt: met rijst & bonen. Een stevige maaltijd dus! Ik had hier wel nog een tijdje langer willen blijven in Cahuita, een heel plezante sfeer hier, maar direkt na het ontbijt, is het tijd om te vertrekken want vandaag is het zeker 4 uur rijden om tot in Sarapiqui te geraken.

Vandaag blijf ik in het Caribisch laagland, maar een stuk verder het binnenland in. Via de havenstad Limon rij ik naar Sarapiqui voor een verblijf in een sfeervolle jungle lodge langs de Sarapiqui rivier. Dit gebied staat vooral bekend om z’n enorme verscheidenheid aan vogels, maar in het bos rond de kamers zal ik waarschijnlijk ook felgekleurde pijlgifkikkertjes en leguanen zien.

Onderweg tussen Cahuita & Sarapiqui (te Puerto Limon) stop ik nog even om een kijkje te nemen op een kerkhof. Hier zijn 99 % van de graven in het wit. Vind ik wel mooi, heel eenvoudig.
Daar er in de bankautomaat in Cahuita geen geld voorradig was, ben ik blij als ik onderweg dan plots toch een andere ATM zie. Ook hier aanvaard hij geen enkel van mijn 2 bankkaarten. Ik heb gelukkig ook nog 3 verschillende soorten kredietkaarten bij, Mastercard aanvaard hij niet, maar bij de laatste poging (de 5de kaart!) heb ik eindelijk geluk en aanvaard hij wel de Visa. Ik haal hier wat ‘colonnes’ op, de Costa Ricaanse munt. In Costa Rica kan je op de meeste plaatsen kiezen want niet alleen de colones worden aanvaard maar in veel plaatsen ook de amerikaanse dollar. Ik heb gemerkt dat het best is dat je even omrekent, want sommige excursies bijvoorbeeld komt het je voordeliger uit om te betalen met dollars. In restaurants daarentegen is de koers soms beter als je betaalt met colonnes. Dus best beiden bij je hebben! En zorgen dat je een paar verschillende kredietkaarten bij je hebt!
Na al mijn pogingen om geld uit de muur te halen, ben ik even verstrooid. Maar gelukkig merk ik het op tijd op, want als ik terug in de auto zit, probeer ik toch nog even rustig al mijn geld en kaarten terug op te bergen en merk dat ik mijn Visa kaart niet meer bij me heb. Ik loop terug naar de ATM, maar niets te vinden. Er zit niets anders op dan het bankkantoor (die gelukkig al open was!) binnen te gaan en te vragen of ze mijn kaart kunnen recupereren. En ja…. Zoals ik dacht; mijn kaart was ingeslikt door het machine. Wat een geluk dat ik dit op tijd opgemerkt had; stel je voor dat ik pas binnen enkele dagen mijn kredietkaart zou missen…

Het is net middag (12u15) als ik aankom in de Selva Verde Lodge te Sarapiqui. Het is zo’n typisch jungle lodge domein waar heel veel groepen naartoe komen. Iets minder mijn ding, ik hou meer van die kleine B&B’s zoals gisterenavond in Cahuita (El Encanto B&B). De ontvangst is hier ook heel wat minder ‘familair’ dan in de Aninga Lodge, geen welkomstdrankje deze keer en ook niemand die je helpt met de valiezen. Daar de kamer gelegen is op palen, moet ik dan ook heel wat trappen omhoog, niet evident om mijn valies in mijn eentje omhoog te sleuren. Normaal probeer ik mijn valies niet boven de 12 kg te vullen maar aan de luchthaven zag ik dat ik toch 14,4 kg bij me had. Plus 8 kg handbagage. De kamer is wel heel mooi en opnieuw heel ruim (je merkt dat ze gewoon zijn van heel wat Amerikaanse toeristen over de vloer te krijgen). De kamer is net boven het zwembad gelegen. Ik ga hier wel geen tijd hebben om te gaan zwemmen, want er zijn hier in de buurt heel wat wandelingen die ik wil doen. Ik ga dan ook maar geen tijd verliezen en na het uitpakken van de valies, begeef ik me direkt naar het buffetrestaurant. Het zit hier goed vol, en het gaat er wat luidruchtig aan toe. Tja… allemaal amerikanen! Tijdens de maaltijd valt het me op dat zeker 70 % van mijn eetcompagnons aan overgewicht lijden. De meeste hier zijn gepensioneerde amerikanen, slechts een heel klein groepje jongeren. Misschien heeft deze tijd van het jaar ermee te maken? Het eten is lekker maar niet erg speciaal, ik maak me hier snel uit de voeten, want ik hou niet van al dat lawaai.

Terug de auto in, en rijden naar het 8 km verder gelegen dorpje Puerto Viejo en uitkijken waar de kades zijn waar de boten vertrekken want om 14 uur is er hier de mogelijkheid om mee te varen met een gids over de Sarapiqui rivier. Dit wil ik zeker niet missen. Puerto Viejo de Sarapiqui is het vertrekpunt voor bootexcursies op de Rio Sarapiqui. Het wildreservaat Cano Negro is een paradijs voor vogelliefhebbers en vissers. De Sarapiqui River Float kost 30 dollar.

Het dorpje ziet er heel bedrijvig uit en gezellig. Maar geen tijd om sightseeing te doen hier, de dieren hebben bij mij altijd voorrang!
Het is een prachtige rivier en ik ben er al meteen wild van. Op de boot zit er ook een groepje amerikaanse ornitologen. Samen met hun 2 leraars zijn ze hier voor een echte ‘vogeltrip’vakantie. Je kan je dus al voorstellen dat ik tijdens deze boottrip van 2,5 uur verwend wordt op heel wat vogels, want die mannen hebben direkt alles opgemerkt. Bij mezelf duurt het soms wel 5 minuten eer ik dezelfde vogels gevonden heb. Hun ogen zijn hierop getraind, dat is duidelijk. Ik zie o.a. een hele mooie trogon vogel, met fel rood en grijs. Wat een pracht exemplaar. Ook zo’n zwart prachtig vogeltje met wit kopje met een superlange staart. En kers op de taart: hele speciale grote papegaaien die hun kunstjes laten zien. Ja, dit is echt wel uitzonderlijk, want deze papagaai soort, namelijk de Scarlet Macaw (90 cm) is een bedreigde vogelsoort. Je vindt hen enkel nog in Costa Rica en er bestaan er nog maximum 200 van over het ganse land. En hop… hier zie ik er maar liefst 4 tegelijk van. Ja vulkaanminnaar… je zult wel gelijk hebben, waar ik ga heb ik altijd super veel geluk en zie ik altijd wel wat speciaals van dieren. In het water zien we ook een paar kaaimannen en grote krokodillen. En verder ook weer heel wat prachtexemplaren van grote leguanen. Ook een felgroene gezien (Emerald Basilisk – 25 cm), alsof hij bijna oplichtte in het zonlicht. Ik zie ook een paar toekans, maar zoals gewoonlijk zitten die hoog in de bomen en slaag ik er niet in om er een goeie foto van te nemen. Maar de reis is nog lang, misschien komt dit wel nog. Verder ook nog vleermuisjes, Green Kingfisher, Passerini’s Cherrie’s Tanager & apen (Mantles Howler Monkeys) gezien. Na deze toch wel schitterende boottocht, is het tijd om terug te rijden naar de lodge, waar een plotse hevige vermoeidheid me overvalt. In plaats van nog wat in de buurt te gaan wandelen, ben ik genoodzaakt om om op mijn bed te gaan liggen en direkt val ik als een blok in slaap.

Een uurtje later is het hier etenstijd om 18 uur, maar ik overslaap me en moet dan plots in allerijl gaan eten, want ik wil om 19 uur al terug mee met de gids die een avondwandeling door de jungle organiseert. De avondwandeling met lokale gids van de lodge kost 20 dollar. Ik heb geluk, het is een klein groepje, slechts 2 andere toeristen gaan mee op deze nocturne. We zien heel wat verschillende soorten kikkertjes (Roodoog maki (groene kikker), Blue Jeans Dart Frog, Fleischmann’s Glass Frog, Gaudy Leaf Frog, Masked Smilisca, Hourglass Tree Frog, etc.). De flash van mijn fototoestel moet ik verplicht uitzetten want dat zou erg storend zijn voor deze kikkertjes, maar we mogen ze wel belichten met onze lampen. Niet alleen de gids merkt heel wat diertjes tussen de bladeren op, maar ook die andere toerist weet heel wat te vinden. Zelf ben ik blijkbaar te moe en vind niets uit mijn eigen. Gelukkig wijzen zij me alles aan. Ook komen we weer heel wat gevaarlijke spinnen tegen. Ik zie 2 toekans al slapend in de bomen zitten, maar mijn lens van mijn camera slaagt er niet in om van deze afstand in het donker mooie foto’s te nemen. Ik hoop heimelijk om heel wat slangen te zien, want ik ben gek op slangen. De gids doet erg zijn best om er te vinden, maar deze keer geen geluk. Ik ben doodop tijdens de ganse tocht van 2 uren en eerlijk gezegd ben ik opgelucht om tegen 21u30 terug op mijn kamer te zijn. Ik heb geen energie meer om mijn reisverslag te schrijven en mijn foto’s over te zetten op mijn pc, dus ga ik maar direkt slapen. Morgen is het weer vroeg dag, want om 6 uur wil ik al mee voor een wandeling door het regenwoud met gids.

Extra info over trogons:
Trogons zijn bosvogels ter grootte van een duif die herkend kunnen worden aan hun zwart-wit gestreepte staarten. De meeste komen voor in tweekleurige combinaties, zoals blauwe en geel of groen en rood. Het mooiste lid van de trogonfamilie is de quetzal, een smaragdgroene vogel die door de Maya’s als heilig werd beschouwd. Ik hoop die zeker nog tijdens mijn reis te zien, die schijnen gemakkelijk op te merken bij avocado bomen. Dus ik zal uitkijken naar avocado’s!

Logies: Selva Verde Lodge te Sarapiqui
Ligt op 8 km van Puerto Viejo de Sarapiqui, langs de Sarapiqui rivier (mooie hangbrug achter het zwembad).
http://www.selvaverde.com/lang/en/

Een mooie lodge midden het regenwoud, maar iets ‘onpersoonlijker’ dan de vorige 2 lodges. Ruime kamers, mooie tuin, heel veel kikkertjes hier te zien en prachtige wandelingen mogelijk in de buurt van de lodge met heel wat vogels (o.a. veel papegaaien, toekans, etc.)

Je kon hier in de buurt ook andere activiteiten doen: paardrijden (30 dollar), Rafting Rio Sarapiqui (minder dan 10 km, klasse 2-3), Birdwatching Tour, regenwoud wandelingen, Costa Rica Eco-Observatory (ideale locatie voor natuurfotografie), Tirimbina, Chocolate Tour, Bat Tour, etc… Maar zelf ben ik hier veel te kort om aan alles te kunnen deelnemen. Ik besef nu al dat bij een volgende bezoek aan Costa Rica, ik veel meer tijd moet uittrekken (22 dagen is te weinig).