Dag 2 - Boottocht Tenerife naar Fuerteventura

Dag 2 – Vrijdag 7 november 2014 – Boottocht Tenerife – Gran Canaria – Fuerteventura

Wauw… pas gisterenavond laat dag 1 gepost en toch al 60 vrienden die het verhaal van mijn eerste reisdag gelezen hebben. Wat fijn. Dank je wel ook voor de reacties, alleen ken ik een paar verschillende mensen met de naam Veronique en met de naam Rudy. Niet iedereen wenst zijn familienaam te vermelden maar het zou voor mij wel tof zijn als jullie misschien toch een initiaal van je familienaam erbij kan vermelden dan weet ik tenminste van wie de leuke berichtjes komen.

Deze ochtend wil ik om 8u30 de boot nemen vanuit Santa Cruz de la Tenerife naar Gran Canaria en van daaruit dan de boot tot in Morrojable in Fuerteventura. Ik had mijn wekker gezet om 6u30 maar om 6 uur was ik al klaarwakker. Ik ben deze nacht verschillende keren wakker geworden door lichte koorts, waar ik al 3 dagen wat last van heb.
Er is hier een tijdsverschil van een uur en ik was niet helemaal zeker of mijn gsm en mijn pc het uur automatisch had aangepast of niet. Dus had ik eigenlijk geen flauw idee of het nu 6 uur of 7 uur in de ochtend was. Wel belangrijk detail, zeker als je de boot niet wil missen. Myriam, de huishostes is gelukkig ook al wakker en brengt me terug in de juiste realiteit. Ze bereidt me een straffe koffie en wat toast, legt me ook uit hoe ik moet stappen tot aan de haven. 20 minuutjes volgens haar.

Ik heb nog wat tijd om te internetten. Mijn oude reispc heeft enkele maanden geleden er de brui aangegeven, ondanks dat hij nog maar 2 jaar oud was. Misschien stond er een afstandsteller op en heb ik teveel gereisd? Er zat niets anders op dan me een nieuwe pc te kopen en daar de prijzen van elektronische spullen in Zwitserland iets goedkoper zijn wegens de lage taksen (dat is dan ook het enige dat goedkoper is in Zwitserland!!!), heb ik me er één daar besteld. Ik ben gewoon om vlot & blindelings op een Azerty toetsenbord te typen, maar had er niet bij stilgestaan dat de toetsenborden uit Zwitserland anders zijn. Het is niet eens een Qwerty toetsenbord, maar een Qwertz, wat het typen me erg moeilijk maakt en me heel dikwijls op de zenuwen gaat werken. Dat wordt een grote aanpassing. Ook merk ik deze ochtend dat de kabel een Zwitserse uitgang heeft! Ik heb dan wel een uitgebreide wereldstekker bij, toch past geen enkele hier in het stopcontact. En mijn batterij is bijna plat. Weeral gevloek. Myriam & Marco hebben gelukkig de correcte tussenstekker in huis en ik kan weer verder. Ik vraag hen of ze bereid zijn mij deze stekker te verkopen en ja, ik heb geluk. Wat een lieve mensen…

Ondanks de duidelijke uitleg van Myriam, moet ik onderweg toch nog 3 keer de weg vragen en met mijn valies achter me aan, doe ik er toch meer een half uurtje over om aan de haven te geraken. Ondanks de bewolking en het vroege uur, is het al erg warm en kom ik toch opnieuw helemaal bezweet aan de haven aan. Ik zie er een mooie grote cruiseboot liggen en voel me al helemaal in mijn nopjes. Maar wanneer ik mijn boottickets in het kantoor van Fred Olsen ophaal, blijkt dat het niet om deze boot gaat. Ze wijzen me een oude veel kleinere maar vooral veel lelijker boot aan. Op de boot ontmoet ik al direkt 2 franse sympathieke jongelui Lore & Rafi. Blijkt dat ze bij aankomst in Gran Canaria ook zullen doorreizen naar Fuerteventura waar ze samen met andere vrienden gans het weekend naar een openlucht muziekfestival zullen gaan in Gran Tarajal. Ze nodigen me uit om mee te gaan met hen. Dat lijkt me wel een fijn voorstel. Ik vertel hen dat ik eerst naar mijn hotel in Costa Calma zal gaan, maar dat ik zeker en vast zaterdag en zondag ook naar dit festival wil komen zien.

Een boottocht vind ik normaal altijjd heel leuk, maar deze keer ligt dat anders. De boot is nog maar 5 minuten vertrokken en ik voel me al zeeziek worden. Na een uurtje praten met mijn reisgenoten word ik zo onwel dat ik me genoodzaakt zie om me buiten over de reling te laten uitwaaien. Maar ook dat helpt me niet echt. Daarna ga ik mijn koffer ophalen en beslis ik van plaats te verhuizen want het wiebelt me teveel aan de top van de boot. Ik zoek een plaatsje ergens helemaal in het midden in de boot in de hoop dat dit wat meer stabiliteit zal brengen in mijn maag. Maar ik ben er nog geen 2 minuten wanneer ik snel naar een toilet moet lopen waar ik de eerstvolgende 15 minuten gans de inhoud van mijn ontbijt eruit kots. Het feit dat ik deze ochtend ook nog eens een liter chocomelk en daarna nog een fruitsap gedronken had, heeft me waarschijnlijk geen goed gedaan. Bleekjes keer ik naar mijn zitplaatsje terug, maar nog steeds dichtbij de toiletdeur en kan alleen maar hopen dat we snel aanmeren in Las Palmas de Gran Canaria. Ik had de start van mijn vakantie anders voorgesteld!

Na een korte stop in Gran Canaria verloopt het 2de deel van mijn boottocht gelukkig ietsje beter. Ik hoef niet meer over te geven maar voel me wel nog steeds erg zeeziek. Koortsig, hevige hoofdpijn en onwel. Eén ding staat vast: dolfijntjes spotten zal er voor mij tijdens deze boottocht niet inzitten.
Er stappen heel wat jongeren met dreadlocks op, beladen met rugzak en tent, allen enthousiast op weg naar het muziekfestival ”Womad” in Fuerteventura (Gran Tarrajal).

Om 13u30 komen we met een half uur vertraging in Morro Jable aan. Op de boot heb ik Victor en nog een paar andere jongeren ontmoet en stellen ze me voor om met hen mee te gaan op de speciale festivalbus die voorzien was. De bus zit vol maar 2 mensen zijn niet komen opdagen. De chauffeur is bereid om me aan Costa Calma af te zetten. Ik moet enkel 2,5 euro betalen. Maar net als de bus wil vertrekken, komen plots toch nog de verloren passagiers opdagen en moet ik uiteraard de plaats terug afstaan. Niets aan te doen, ik beslis dan maar verder te stappen naar het lokale bushalte en ga direkt op zoek naar een bus die me tot in Costa Calma kan brengen waar ik geboekt heb voor verblijf van enkele dagen in een luxe 4 sterren hotel. Je kent dat wel… zo eentje met alles erop en eraan (zwembaden, fitness, sauna, animatie, kortom veel te veel overbodigheden maar ik vind het wel fijn om mezelf eens goed te laten verwennen). Het is slechts 10 minuutjes stappen tot aan de bushalte maar de zon brandt hevig in mijn nek. Net als ik er bijna ben, zie ik de bus voor mijn ogen wegrijden. Pech dus want de volgende is waarschijnlijk pas binnen 2 uren. Normaal is er ieder uur eentje maar tijdens de siesta tijd zijn er minder. De bushalte is in volle zon gelegen zonder enige vorm van zonbescherming in de buurt. Mijn hoofd begint al te tollen. Ik beslis om te liften. Een oudere vriendelijke man komt tegen me praten en vraagt waar ik naartoe moet. Toevallig moet een voorbijkomende traag rijdende autobestuurder dit gehoord hebben en een paar minuutjes later keert die man terug, gooit zijn autodeur open en zegt in het spaans dat hij me naar Costa Calma zal brengen. Ergens heb ik hier geen zo’n goed gevoel bij. Ik had eerder in mijn hoofd om mee te reizen met een vrouw of een koppel toeristen, maar deze man lijkt me nogal bizar. Beleefd weiger ik hem en zeg dat ik op de bus ga wachten. Hij dringt nogal aan en dat overtuigd me nog meer dat ik beter niet bij hem in de auto stap.

Enkele minuten later komt een taxi met een koppel klanten aangereden. Ik geef hem een signaal in de hoop dat ik de taxi met hen kan delen, maar er wordt niet gestopt. Kort erna komt weer een taxi aangereden en doe ik hem stoppen. Deze had spijtig geen andere passagiers waarmee ik de taxi zou kunnen delen maar de prijs valt nog mee, dus beslis ik me tot aan mijn hotel te laten brengen, liever dan hier nog 2 uur in de brandende zon te staan wachten. De vriendelijke jonge taxibestuurder spreekt alleen spaans, dus de hele weg probeer ik met de nog weinig woorden spaans die ik me herinner een conversatie op te bouwen. Ik begrijp het meeste van wat hij me vertelt, maar van zodra ik moet antwoorden, herval ik heel gemakkelijk in het italiaans. Hij vertelt me onder andere dat er momenteel iets minder toeristen zijn in deze periode van het jaar. Goed voor mij dus, zo heb ik het liever. 20 jaar terug hadden ze hier op Fuerteventura vooral Duitse toeristen, maar nu is het eerder een mix van fransen, engelsen, italianen etc. Hij vertelt me ook dat ik naar èèn van de mooiste hotels uit de streek ga, hmm ook dat klinkt als muziek in de oren. Als hij hoort dat ik van plan ben om naar het muziekfestival te gaan dit weekend, dan stelt hij voor met me mee te gaan. Ook deze keer bedank ik beleefd voor de uitnodiging maar toch liever op mijn eentje. Ik heb zeker geen zin om afhankelijk te zijn van het uur van terugkomst. Als de chauffeur merkt dat ik vanuit de rijdende auto foto’s probeer te maken, stelt hij voor om onderweg een paar keer te stoppen. Wat lief van hem. Zo kan ik al eens kennismaken met het mooie en lange strand van Jandia. Een prachtig wit zandstrand van wel 23 km lang. Hier moet ik dus zeker nog terugkeren. Door het stoppen onderweg is de teller al over het afgesproken bedrag gekomen, maar hij legt hem af en rekent me niet meer aan dan afgesproken.

En ja, de chauffeur had gelijk, van zodra ik het hotel binnenstap wordt ik overweldigd door een goed gevoel, alles ziet er hier dik in orde uit. Ook mijn kamer is ruim en aangenaam met 2 terrassen en zicht op zee. Ik heb de allerlaatste hotelkamer van het gebouw in het meest rustige gedeelte, ver van alle animatie en discotheek. Idealer kan het niet. Ik zet mijn valies af en ga direkt op verkenning. De eerste bar dat ik tegenkom wil ik mijn honger stillen maar ik ben net te laat want na 15 uur is het gedaan met de snacks en start het gebak. Ik trek een gezicht waaruit de ober direkt begrijpt dat ik heel grote honger heb en ieder moment kan flauwvallen. Hij bezwijkt en opent opnieuw zijn afdeling en laat me toch nog iets kiezen uit het resterende buffet. Hij geeft me een drankje en wanneer ik hem vraag hoeveel me dit zal kosten, glimlacht hij en zegt me dat het ok is, ik hoef niet te betalen. Ik heb nogthans duidelijk mijn armbandje aan van ‘half pension’ maar toch hoef ik niet te betalen. Tevreden ga ik me in het zonnetje mijn maaltijd verorberen en het smaakt me zo erg, dat ik nogmaals terug naar de bar ga. Niemand is nog te zien en opnieuw bedien ik me nog eens voor de 2 de maal, opnieuw gratis… Nu maar hopen dat dit hier zo iedere dag zal verlopen. Achteraf merk ik op dat ik eigenlijk de enige ben in dit hotel met een blauw armbandje, iedereen draagt een geel exemplaar van full pension. Misschien is het voor hen te complex om enkel voor mij hun kassa te moeten openen?

Na de deugddoende maaltijd ga ik een verkenningstoer maken in de tuin van het hotel. Wat is het allemaal heel mooi hier, met prachtige bloemen en planten. Ik kan maar geen keuze maken aan welk zwembad ik me ga neerploffen want ik tel er 5 verschillende op gans het terrein. Ik beslis dan maar om naar het strand te gaan en maak nog een lange wandeling met de voeten in het water. Het is hier zoals ik het graag heb: een aangename wind, lekker warm, een leuke branding en gelukkig wat bewolkt zodanig dat de temperatuur meevalt. Ik ben niet de enige die hier graag wandelt, ik kom heel veel wandelaars tegen op mijn tocht, de meeste zijn koppels die hier een weekje komen zonnebaden. Regelmatig kom ik ook naakte wandelaars tegen. Of zou ik op een naaktstrand terecht gekomen zijn zonder het te beseffen? De warme wind doet me zo’n deugd, mijn hoofdpijn van vandaag wordt er letterlijk uitgewaaid.

Tegen dat het donker wordt, keer ik terug naar het hotel en ga me klaarmaken om te gaan dineren (deze keer is dit officieel wel inbegrepen in de prijs). In het hotel hoor ik bijna overal Italiaans praten, ook alle animatie (volleybal, voetbal, fitness & dansles) wordt italiaans gesproken door de begeleiders. Ja ik zie het al… veel spaans ga ik hier niet bijleren. Blijkbaar is er in dit hotel een Italiaanse touroperator aan het werk. Zelfs het openlucht theater wordt vanavond volledig in het italiaans opgevoerd. Nu nog beslissen welk restaurant ik voor vanavond ga kiezen; ja veel te veel keuze hier! En vanavond is er dan ook nog dansles Latino dansen en daarna dansfeest. Maar of ik er zal in slagen om nog zolang op te blijven weet ik niet.

Boottocht: Met Lineas Fred Olsen - Express :
- Van Santa Cruz de Tenerife naar Las Palmas de Gran Canaria: 33,85 euro – 2,5 uur varen van 8u30 tot 11u (opstappen 20 minuten ervoor, met auto 40 minuten op voorhand)
- Van Las Palmas de Gran Canaria naar Morro Jable in Fuerteventura: 37,90 euro – 2 uur varen van 11u tot 13u

Bus: Guaguas cmpagnia - Linea 10 richting Puerto del Rosario – afslag Costa Calma (2,45 euro) maar die bus heb ik mislopen.

Logies:
Hotel H10 Tindaya – C/ Punta del Roquito s/n - Costa Calma – Tel 928 54 70 20
Promotieprijs gevonden voor dit hotel: 210 euro voor 3 nachten. Half pension.
http://www.hotelh10tindaya.com/