Dag 9 - Uitrusten in Playa Quemada

Dag 9 – Vrijdag 14 november 2014 – Ziek te Playa Quemada

Ondanks de hevige hoofdpijn van gisterenavond, heb ik met behulp van een koortswerend middeltje dan toch nog redelijk wat kunnen slapen. Maar bij het wakkerworden steekt de hoofdpijn weer flink op. Flo staat al klaar om naar het strand van Playa de las Mujeres te vertrekken (in het natuurreservaat Los Ajaches). Daar ik gisteren duidelijk een lichte zonneslag opgedaan heb, is het nu zeker geen goed idee om terug een ganse voormiddag op het strand te gaan doorbrengen. Zeker omdat er op die stranden geen enkele natuurlijke bescherming is tegen de brandende zon. Ook heb ik hier geen zonnescherm bij me. Dus blijf ik thuis. De hele ochtend doe ik het rustig aan en blijf verstandig in de schaduw op het terras van onze bungalow. Ik geniet van de rust en het mooie uitzicht. Ietsje verderop zie ik de geitenboer passeren met zeker wel een groep van meer dan 100 geiten. De kaas die ze hier op Lanzarote maken is gekend en zie ik bijna overal op de menukaart van de plaatselijke restaurants staan.

Alhoewel ik vandaag me wat ziekjes voel en geen uitstapjes kan maken, geef ik jullie toch wat info mee over dit mooie eiland:

In een lijst met favoriete Canarische Eilanden eindigt Lanzarote altijd bovenaan. Deze buitengewone plek is vooral ongelooflijk mooi. Veel vulkanische eilanden rond de wereld hebben zwarte stranden en sommige hebben ook zwart geblakerde velden, maar geen enkele is zo artistiek van vorm als Lanzarote.

In achtertuinen is de zwarte as even netjes bijgehouden als een gazon en is hij met witte muren omgeven en beplant met hibiscus en bougainvillea. De kleine witte huisjes hebben groene kozijnen en deuren (de officiële kleur van het eiland) en op de schoorstenen staan Moorse koepeltjes. Op de akkers groeien in hetzelfde vulkanische puin aardappels, uien en tomaten. Elke groep met planten wordt tegen zon en wind beschermd door middel van halfronde stenen muurtjes. Dit patroon lijkt zich oneindig te herhalen langs de zwarte bergwanden en het effect is even hypnotiserend als welk modern kunstwerk ook. Daarnaast zijn er ook nog de prachtige stranden in het zuiden en de schone azuurblauwe zee rond het eiland.

Lanzaroteños kennen de waarde van hun landschap al lang en hebben elke vorm van horizonvervuiling uitgebannen. Er zijn daarom geen lelijke reclameborden, hoogspanningsmasten (de kabels liggen ondergronds) en hoogbouwblokken.
De man die grotendeels verantwoordelijk is voor deze milieumaatregelen, was Cesar Manrique (1919-1992). Deze rijk getalenteerde kunstenaar en ontwerper maakte ook een paar halfnatuurlijke attracties die u zeker moet gaan zien. Ondanks de netheid van de eilanders nemen bezoekers vooral de herinnering mee aan een chaos die door geen mens veroorzaakt of bedwongen kan zijn. De ‘vuurbergen’ op Lanzarote vormen een waar maanlandschap en zijn de grootste visuele attractie van dit unieke eiland.

Iets meer uitleg over wie Cesar Manrique nu wel was:
Cesar Manrique wordt vooral geprezen om het feit dat zonder zijn inspanningen Lanzarote propvol zou hebben gestaan met torenhoge flats en zo zijn identiteit zou hebben verloren. In de milieubewuste jaren negentig wordt Lanzarote door andere landen als voorbeeld gebruikt voor hun toeristische ontwikkeling.
Manrique werd geboren in 1919 in Arrecife en volgde de kunstacademie in Madrid en New York onder invloed van het surrealisme. Hij keerde in 1968 terug naar zijn geliefde eiland en besloot het natuurschoon te beschermen tegen het toerisme. Zijn voornaamste attracties, Jameos del Agua, Mirador del Rio en Jardin de Cactus, zijn meesterwerken en geheel in harmonie met het landschap.
Het waarmerk van al Manriques projecten is het gebruik van lokaal materiaal, integratie in de natuur en een geheel vredige sfeer (vaak met behulp van stemmige muziek), afgewerkt in zijn eigen surrealistische stijl.
Manrique was meer dan een kunstenaar en ontwerper. Hij was de stuwende kracht achter de filosofie van de toeristische ontwikkelingen op Lanzarote. Hij was een vurig redenaar en een onvermoeibaar promotor van het eiland, en dank zij hem is de architectuur ter plekke bijna geheel in traditionele stijl gebleven en is er nog steeds een algeheel verbod op reclameborden.
Cesar Manrique stierf tijdens een auto-ongeval vlak bij zijn huis in Tahiche in september 1992.
Zijn invloed was zo groot op Lanzarote, dat zijn filosofie er zeker zal voortbestaan.

Het curriculum vitae van Manrique:
Naast de bovengenoemde projecten ontwierp Cesar Manrique ook de volgende eiland-attracties:
Monumento al Campesino in Mozaga, Fundacion Cesa Manrique in Tahiche, Restaurant El Diablo en het duivelsmotief van de grensbordjes van het park in de Montanas del Fuego, het Museo Internacional del Arte Contemporaneo in Arrecife, Hotel Las Salinas in Costa Teguise, Restaurant El Era, Yaiza (restauratie). Let ook op zijn vreemde, wonderbaarlijke windmobiles op het eiland. Manrique heeft zijn talent ook op andere Canarische Eilanden toegepast: Lido Martianez en Playa Jardin in Puerto de la Cruz op Tenerife, Mirador de la Pena op El Hierro, Mirador del Palmarejo (wordt nog aan gewerkt) op La Gomera en restaurant El Molino bij Antigua op Fuerteventura.

Nu we van restaurants spreken, ondanks de migraine krijg ik toch wel honger op de middag en net als ik op vertrekken sta om te voet naar een van de 4 restaurantjes op Playa Quemada te vertrekken, komen ook Flo en Lucile terug van hun strandochtend. We gaan allen samen eten op het terrasje. Ik probeer mijn migraine te overeten, maar toch is het nog moeilijk dragen en zit ik de hele tijd met een gesloten oog daar ik het felle licht moeilijk kan verdragen. De koorts neemt toe na het middagmaal en ook wordt de migraine alsmaar erger. Er zit niets anders op om me terug te trekken in bed met een kalmerend pilletje. Flo gaat ondertussen wat verder de streek verkennen en op zoek naar enkele typische wijnbodega’s. Ik daarentegen slaap de hele namiddag tot Flo terugkeert.

Tegen de avond kalmeert de migraine een beetje en beslis ik om toch mee te gaan met hen naar Playa Blanca. Onderweg naar dit oude vissersdorpje passeren we Femes. Dit kleine gehucht is spectaculair gelegen op een lage pas tussen de bergen en kijkt uit op Playa Blanca. Het vormt onmiskenbaar de meest pittoreske manier om het strand te naderen. Bij zonsondergang kunt u vanaf hier zien hoe de ‘vuurbergen’ verderop rood en paars kleuren. Zo'n mooie aanblik !
De kerk van Femes is een van de oudste op het eiland. Femes ligt op 8 km ten noordoosten van Playa Blanca.

In Playa Blanca gaan we ons parkeren vlakbij de vertrekplaats van het veer die naar Fuerteventura vaart. Even oostelijk daarvan ligt het grootste en meest ontwikkelde strand. Er is een aangename promenade met bars en restaurants die uitkijken over het grote stadsstrand. Er is nog een tweede strand, kleiner, maar even aangenaam, aan de andere kant van de haven die Playa Flamingo heet. Omdat beide stranden snel vol zijn, wijken zonaanbidders uit (net zoals ook wij gedaan hebben gisteren) naar de beroemde Papagayo (papegaai-) stranden. Deze beginnen 5 km ten oosten van het oord en bestaan uit Playa de Mujures, Playa Papagayo en Puerto Muelas (ook bekend als La Caleta). Er staat 1 bord naar deze goudkleurige stranden en dan vervalt de asfaltweg tot een wirwar van stoffige, oneffen paadjes. Er zijn veel mensen die verbaasd en kwaad in een kringetje blijven rondrijden ten oosten van Playa Blanca! Velen parkeren bij de toren van het Castillo de las Colorades (gebouwd in 1769) en lopen dan 25 minuten naar Playa de Mujeres. U kunt er alleen met de auto komen door achter iemand aan te rijden die de weg kent – wat niet zo moeilijk is, want deze stranden zijn zeer populair.

Wij hebben gisteren meer geluk gehad, want ondanks dat er op dat vroege uur nog geen andere wagens te zien waren, hebben we toch gemakkelijk en direkt het juiste paadje naar deze mooie stranden gevonden. Als u er bent, ziet u baaien met goudgeel zand en pittoreske klippen. Playa Papagayo is het mooist en de enige met een barrestaurant. Op de andere stranden vindt u wandelende drankverkopers. Puerto Muelas is geliefd onder nudisten.

Na gezellig de hele avond geflaneerd te hebben langs alle winkeltjes aan de mooie strandboulevard van Playa Blanca, strijken we neer op het terras van een restaurant. Door de terug opkomende migraine, heb ik het moeilijk om te eten. Ik bestel me dan maar een simpele salade en vertel de ober die van Italiaanse afkomst is (uit Sardenie) dat ik allergisch ben voor ui en dus liever geen uien in de salade heb. Dat komt in orde verzekerd hij me. Ietsje later komt een andere ober terug met mijn saladebordje. Wat blijkt? Onder de prosciuto ham ligt een hele grote stapel vol met uien!!! En ik die dacht dat ze me hier eens goed begrepen hadden want ik had alles in het italiaans uitgelegd en hoefde deze keer niet met handen en voeten in het spaans me duidelijk te maken. Blijkbaar was het de kok die zijn papiertje verkeerd geinterpreteerd had en die dacht dat ik extra uien wou. Geen nood, want ook hier net zoals op alle andere plaatsen zijn ze supervriendelijk en een paar minuutjes later krijg ik al een nieuw bordje, deze keer zonder ui!

In het donker keren we terug naar ons gezellige huisje in Playa Blanca. Ik neem me nog een koortswerend pilletje en hoop dat ik morgen weer helemaal fit zal zijn om verder dit eiland te gaan verkennen.

Logies:
3de nacht in de bungalow op het rustige strand van Playa Quemada in het zuiden van Lanzarote met PURA VIDA. 80 euro per dag, dus 400 euro voor de 5 dagen die we hier zullen verblijven. Maar we krijgen het huis aan de prijs van het andere huis dus 350 euro voor 5 nachten. 70 euro per dag.
http://www.puravidalanzarote.com/