Dag 10 - 2de ziektedag te Playa Quemada

Dag 10 – Zaterdag 15 november 2014 – Playa Quemada

Een heel moeilijke nacht achter de rug. Constant liggen draaien door de koorts. Heel veel opstaan. Hevige migraine. En voel me zo overgeefachtig. Het is duidelijk, ik ben weeral eens serieus geveld door de zon. Het klinkt misschien raar om te horen, ik die in het zuiden ben gaan wonen, maar toch ben ik allergisch aan zon. Hoe dit komt weet men niet goed, want vroeger had ik dit probleem niet. In Sicilie zorg ik er altijd voor dat ik in de schaduw vertoef onder een olijfboom of op strand heb ik altijd 3 zonneparaplu’s om me te beschermen. Ook kom ik nooit buiten zonder mijn zonnehoedje en zonnebril. Het is niet altijd evident om je overal tegen de brandende zonnestralen te beschermen, zeker als je hier op een eiland vertoeft waar er toch maar heel weinig bomen staan om onder te gaan schuilen. Ook heeft de dokter me nog niet kunnen uitleggen waarom mijn lichaamstemperatuur altijd onder de 35° C blijft. Toen ik afgelopen winter ziek was, had ik moeite om aan de 34° te geraken. Tien minuten in volle zon, kan voor mij voldoende zijn om fel te moeten overgeven, diarrhee, koorts en ferme migraine erbovenop. Het is duidelijk; voor mij vandaag zeker geen uitstapjes mogelijk.

Wel moeten we vandaag onze vriend Andy uit Engeland ophalen aan de luchthaven van Arrecife. Hij zou ons achterna reizen en samen met ons nog een weekje op Lanzarote blijven. We zijn nog wat te vroeg en stoppen onderweg eerst nog even aan enkele bodega’s. Flo werkt als toeristisch gids in de Alsace streek en moet heel veel de wijnroutes doen, vandaar dat zij erg geinteresseerd is om alles over wijn te vernemen. Net voor we aan de luchthaven zijn, merkt Flo dat haar gsm niet opgeladen was en laadt die op in de auto. En hop, daar komt al direkt een bericht binnen. Blijkt er eentje van Andy te zijn; hij was al 2 dagen ziek met koorts in bed en het is er deze ochtend niet beter op geworden. Daardoor heeft hij beslist zijn vlucht niet te nemen. Dat smsje merken we dus een beetje aan de late kant op. We keren de auto en gaan terug naar de bungalow. Flo is erg ontgoocheld door dit nieuws. En ik ben ook al zo mottig, dus veel opvrolijken kan ik haar ook al niet.
Voor mij zit er niets anders op om opnieuw een 2de dag thuis in de bungalow te blijven. Niet zo fijn als dit net gebeurd tijdens je vakantie! Flo en Lucille vertrekken op hun eentje op uitstap. Ik heb het zo erg zitten dat het vandaag zelfs niet lukt om me op het terras neer te vleien. Nee, een dubbele pijnstiller en het bed in, waar ik dan ook tot in de late namiddag doorbreng. In het donker en maar hopen dat de pijn snel weer voorbij gaat.

Voor mij zit er niets anders op om opnieuw een 2de dag thuis in de bungalow te blijven. Niet zo fijn als dit net gebeurd tijdens je vakantie! Flo en Lucille vertrekken op hun eentje op uitstap. Ik heb het zo erg zitten dat het vandaag zelfs niet lukt om me op het terras neer te vleien. Nee, een dubbele pijnstiller en het bed in, waar ik dan ook tot in de late namiddag doorbreng. In het donker en maar hopen dat de pijn snel weer voorbij gaat.

Ik kan jullie dus over vandaag niets schrijven over uitstapjes op het eiland, maar mijn bewondering voor hetgeen de kunstenaar Cesar Manrique hier heeft gerealiseerd is zo groot, dat ik het niet kan laten om jullie hierover nog wat te vertellen…

Naar eigen zeggen hield Cesar Manrique zich in zijn artistieke werk het meest bezig met de poging een harmonieuze integratie te bereiken tussen vormen en ideeën van de schilderkunst, de beeldhouwkunst en ruimtes in de natuur. Wellicht klinken deze woorden van de Spaanse kunstenaar je nu nog wat abstract in de oren, maar als je Lanzarote eenmaal hebt bezocht, begrijp je precies wat hij ermee bedoelde.
Lanzarote zien zonder kennis te maken met zijn veelzijdige talent is ondenkbaar. Verspreid over het hele eiland staan zijn speelse en kleurige creaties, met zijn eigen voormalige woonhuis in Taro de Tahiche (Fundacion Cesar Manrique) als een soort spin in een web.

Daarom wil ik jullie toch nog een extra verhaal meegeven over het leven van deze toch wel heel bijzondere kunstenaar:

Schilder, beeldhouwer, (tuin- en landschaps)architect Cesar Manrique werd in 1919 in Arrecife, de hoofdstad van Lanzarote, geboren. De zomers bracht hij in Caleta de Famara door, aan de westkust van het eiland, waar strand en duinen, zee en licht een onuitwisbare indruk maakten. Als jeugdige leerling liet hij zijn docenten al versteld staan door zijn ongelooflijke tekentalent. Maar het werd het klassieke verhaal: de zoon wilde wel graag gaan schilderen, maar de vader zag meer heil in gedegen beroepsonderwijs. Manrique vertrok dan ook naar Tenerife om te worden opgeleid tot bouwkundig ingenieur, maar lang hield hij het er niet vol. Hij grijpt weer naar het penseel en doet in 1942 voor het eerst mee aan een tentoonstelling in Las Palmas. Boeren- en visserstafereeltjes domineren dan nog. Een stipendium brengt hem in 1945 alsnog waar hij graag heen wilde: de Academia de Bellas Artes de San Fernando, in Madrid. Langzaam maakt het eilandleven op zijn doeken nu plaats voor een zoektocht naar een eigen, abstracte stijl, waarbij Picasso en Matisse als grote voorbeelden fungeren. In de jaren vijftig verwerft hij daarmee de nodige naamsbekendheid; hij hangt zowel in 1955 als 1960 op de biennale van Venetië. Hij krijgt in die periode ook opdrachten voor omvangrijke wandschilderingen, zoals die op Barajas, het vliegveld bij Madrid. De kennis die hij daarbij opdoet van het integreren van schilderkunst in architectuur zal hem bij zijn latere projecten op Lanzarote nog goed van pas komen.
In 1964 trekt hij naar New York. Hij was het jaar daarvoor zijn beminde vrouw Pepi verloren en zocht nu naar nieuwe uitdagingen in de kunst in een onbekende omgeving. In de Verenigde Staten zal hij voor het eerst collages en installaties maken.
Hoewel Manrique dus intussen al ruim twee decennia niet meer op zijn geboortegrond verbleef, was hij het contact nooit verloren. Integendeel. Niet alleen onderhield hij tijdens de vakanties zijn sociale contacten, maar hij maakte bijvoorbeeld ook een mooie wandschildering voor de (voormalige) parador in Arrecife: Alegoria de la Isla. De toekomst van het eiland verontrustte hem echter enigszins. Hij zag beter dan wie dan ook dat Lanzarote zich in de tweede helft van de jaren zestig op een kritiek punt bevond. Wilde de bevolking de armoede definitief ontworstelen, dan was het ontwikkelen van het toerisme een buitengewoon aantrekkelijke optie. Maar ook een gevaarlijke. Al in 1965 zei hij: ‘Siento un poco de miedo ante la avalancha turistica que se avecina a Lanzarote’ (Ik ben een beetje bang voor de toeristische stormloop naar Lanzarote). Hij besloot daarom terug te keren naar Lanzarote en zijn steentje bij te dragen aan het in de hand houden van die toeristische ontwikkeling. Hij streefde ernaar, bij iedere instantie die hem maar wilde ontvangen, de landschappelijke en natuurlijke waarden niet uit het oog te verliezen. En hij was succesvol. Met een tomeloze energie en heel wat doorzettingsvermogen lukte het hem tal van plannen uit te voeren, waarbij opvalt hoe hij zijn architectuur op een vanzelfsprekende manier laat aansluiten bij de natuurlijke (lava)vormen. Constateer het zelf bij creaties als Mirador del Rio, Jardin de Cactus of Jameos del Agua. Voor Manrique was het een kroon op zijn werk toen zijn huis in Taro de Tahiche in 1992 als museum werd geopend: de Fundacion Cesar Manrique. Hij heeft er alleen niet lang van kunnen genieten: in hetzelfde jaar kwam hij door een tragisch verkeersongeval om het leven.


Op de middag keert Flo niet terug naar de bungalow, ze zal blijkbaar ergens onderweg een restaurantje tegengekomen zijn. Zelf heb ik geen honger en blijf in bed. Ondertussen gaat Flo met haar dochtertje onder andere Yaiza en Geria gaan bezoeken. Ook gaat ze met Lucille zien naar de dromedarissen, maar Lucille is toch nog wat bang van die immens grote dieren. Terwijl ik verder in bed vertoef, voor jullie toch nog wat uitleg over de landbouw op de eilanden:
Het leven op het platteland is vooral hard op de oostelijke Canarische Eilanden. Als de zon de gewassen niet wegbrandt en de wind ze niet wegblaast, kan een uit Noord-Afrika overgeblazen wolk sprinkhanen het werk van een seizoen in een paar minuten verslinden. Hoe moet een Lanzarotische boer zich dan voelen, uitkijkend over zijn akkers die bedekt zijn met de zwarte vulkanische as die na de uitbarstingen van 1730 bleef liggen.
En bedenk ook eens hoe verbaasd en verheugd de boeren waren toen hun gewassen na die uitbarsting niet alleen door de slakken begonnen te groeien, maar zelfs gezonder dan voorheen bleken te zijn. De Lanzarotenos merkten al snel dat het poreuze lapilli of picon (puimdeeltjes) het beetje vocht dat er is, opzogen en zo hun planten voedden. Dit werd doorverteld op de andere droge eilanden en ook op Fuerteventura wordt sedertdien lapilli op het land gestrooid. De belangrijkste gewassen op Lanzarote zijn aardappels, uien, tomaten, maar ook de wijnteelt is er belangrijk.
Lanzarote heeft ook nog steeds een cochenille-industrie, al is die kleinschaliger dan in de 19de eeuw. De op opuntia-cactussen levende cochenilleluizen worden gedroogd en dan vermalen voor de helderrode kleurstof, die onder andere in aperitiefjes als Campari voorkomt. Cesar Manriques Jardin de Cactus in het cochenille/cactusgebied Guatiza is een eerbewijs aan de cochenille-boeren, zoals zijn Monumento al Campesino dat is aan alle landarbeiders op Lanzarote.
Op de andere eilanden worden vooral bananen gekweekt sinds de teruggang van de cochenille-teelt, hoewel ook de bananenteelt achteruit gaat. Europese kopers vinden deze bananen te klein (Spanje koopt 90 procent van de oogst) en de EU leek ze zelfs niet te willen erkennen als bananen! Papaja’s, avocado’s en snijbloemen beginnen nu de bananen te vervangen, maar aan de noordkust van Gran Canaria en op de westelijke eilanden overheersen nog immer de donkergroene plantages.

Tegen de avond kalmeert eindelijk na 2 dagen de migraine en kan ik terug lachen. Ik ben zo blij dat ik direkt een wandeling wil gaan maken langs het strand. Na mijn wandeling ga ik mezelf ook verwennen op een lekkere chocolademouse. Eigenlijk niet zo verstandig hoor, want ik weet dat chocolade (net zoals alcohol, citrusvruchten, zuivelproducten etc) nog meer migraine kan opwekken.

Na de wandeling, wil ook Flo gaan wandelen, dus ga ik ook nog eens met hen opnieuw mee op wandeling naar het strand. Het is zo’n goed gevoel om me terug ok te voelen. Na de wandeling installeren we ons op het terrasje net naast de zee om hier lekker te dineren. We zijn niet alleen met dat idee, want blijkt er nog een koppeltje te zitten aan het tafeltje naast ons. En wat blijkt? Het is een koppel die in Belgie nogal bekend is. Ja het is niemand minder dan de regisseur en mediaman Jambers met zijn jonge vrouw Pascale Naessens. Ja Pascale zal ook wel dringend aan vakantie toe zijn, want ik had op het journaal onlangs nog gezien dat haar laatste kookboek zoveel succes heeft, dat ze nogal veel handtekeningen heeft moeten zetten op de boekenbeurs in Antwerpen. Lucille gaat geregeld aan hun tafeltje spelen en krijgt dan telkens een mooie glimlach van Pascale. Kennissen van mij hebben hier hun vakantiehuis in Tias, een dorpje vlakbij Playa Quemada en vertellen me dat ook Jambers en zijn vrouw daar hun vakantiehuis hebben.

Nu zij zijn niet de enige BV’s (Bekende Vlamingen) die hier momenteel op Lanzarote verblijven. Want een kennis Marc schreef me 2 dagen het volgende op mijn reisweblog :
‘beste anna, Lanzarote... Ik was er in 1987 om professionele redenen: de nationale volleybalploeg van toen was er op stage in Club La Santa, waar het Belgische Olympisch Comité een dozijn appartementen afhuurt. Ik heb er toen oa leren surfen. Momenteel zijn daar 47 Belgische topatleten op stage, heb ik gelezen. Misschien eens langsgaan en je ziet er het kruim van de Belgische sport trainen. Lopers broers Borlee, zeilster Evi Van Acker, judoka(s Ilse Heylen en Charline Van Snick, atlete Eline Berings, tennister Kirsten Flipkens en schutter Lionel Cox, onze olympische trots van Londen 2012, zijn er oa bij. "Van 7 tot 23 november organiseert het BOIC in Lanzarote zijn jaarlijkse multidisciplinaire herfststage in het kader van de voorbereiding van onze olympische atleten met het oog op Rio 2016." Geniet verder van dit prachtige lava-eiland (oa de wilde golven aan de stranden en vooral Timafaya, waar vuur uit de grond komt, een element dat je niet onbekend is in Sicilië, denk ik ;-) Groeten, Marc’

Nee Marc, ik heb nog geen enkele van deze 47 Belgische topatleten tegengekomen, maar daar ik zelden sport volg, is er ook veel kans dat ik ze niet eens zou herkennen mochten ze naast mij op een terrasje komen zitten. De enige die ik misschien zou herkennen is de profvoetbalspeler die momenteel mijn appartement in Belgie huurt, maar die is hier nu niet denk ik.

Allez, ondanks de niet zo aangename ziektedag, heb ik mijn dag dan toch nog afgesloten met een verrassing. En nu maar hopen dat morgen ik terug van de partij kan zijn.

Logies:
4de nacht in de bungalow op het rustige strand van Playa Quemada in het zuiden van Lanzarote met PURA VIDA. 80 euro per dag, dus 400 euro voor de 5 dagen die we hier zullen verblijven. Maar we krijgen het huis aan de prijs van het andere huis dus 350 euro voor 5 nachten. 70 euro per dag.
http://www.puravidalanzarote.com/