Dag 15 - Gorillatrekking in Bwindi Forest
Door: Anna on Tour
Blijf op de hoogte en volg Anna
02 Februari 2013 | Oeganda, Kisoro
Dag 15 – Zaterdag 2 februari 2013 – Gorillatrekking in Bwindi Forest
Deze nacht goed geslapen, ik ben klaar voor de gorillatrekking! Er zijn 6 benoemde groepen, die doorgaans worden aangeduid als ‘families’ in Uganda en als u naar hen op zoek gaat dan komt u bij één van volgende families terecht: de Mubare familie, de Habinyanja familie, de Rushegura familie, de Bitukura familie, de Nkuringo familie en de familie waar ik naartoe ga ‘de Nshongi familie’. Hoe weet u nu bij welke familie u op bezoek gaat? Welnu de mensen die verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de berggorilla’s, de parkwachters of rangers, hebben elk zo’n familie toegewezen gekregen en ze weten dus precies met welke familie ze u in contact brengen. Meestal zijn de families genoemd naar de plaats waar ze voor het eerst werden waargenomen. Het is niet de belangrijkste taak van de rangers om de bezoekers te begeleiden, in de eerste plaats zijn ze er om de berggorilla’s te beschermen. Tegen stropers, maar ook tegen u en vandaar dat u, voordat u op pad gaat, nauwkeurige instructies krijgt hoe u zich bij zo’n familie berggorilla’s dient te gedragen. Aan de gestelde regels wordt strikt de hand gehouden. Het aantal bezoekers dat tegelijkertijd mee op bezoek mag, is gesteld op acht personen.
Op zoek naar berggorilla’s, een onvergetelijke belevenis.
Een bezoek naar een berggorillafamilie is minder eenvoudig dan het lijkt. In de eerste plaats moet u al het geluk hebben dat er een plaatsje is in een groep, want het aantal personen dat aan een tocht mag deelnemen is strikt beperkt. De berggorilla’s trekken van de ene plaats naar de andere, de ervaren rangers weten meestal wel in welke richting ze moeten zoeken, maar niemand garandeert dat u ze ook inderdaad te zien krijgt. Omdat er gezocht moet worden is de tocht niet altijd eenvoudig, vaak moeten behoorlijke hoogteverschillen overwonnen worden, er zijn geen paden (deze worden ter plekke gehakt), de temperatuur kan stevig oplopen, het terrein kan drassig zijn en of dat nog niet genoeg is loopt u de kans om op een fikse regenbui vergast te worden. De prijs om aan een tocht te mogen deelnemen is tamelijk hoog, de minimumleeftijd is 15 jaar en als men vermoedt dat u een ziekte onder de leden heeft, al is het maar een verkoudheid, dan kunt u de tocht wel vergeten.
Als dat allemaal overkomelijk is mag een bezoek aan de met uitsterven bedreigde berggorilla’s (Gorilla beringei beringei) niet overgeslagen worden. Vroeg in de morgen, meestal rond half negen, vertrekt de groep onder leiding van één of meerdere ervaren rangers. Ze hebben de tocht gisteren ook gemaakt en weten dus in welke richting ze moeten zoeken. Voordat u vertrekt vindt er een briefing plaats waarin wordt medegedeeld aan welke spelregels u zich te houden heeft. Zorg ervoor dat u goed gekleed bent, bestand tegen doorns en grassen en stevig schoeisel draagt, geschikt voor een bergwandeling die ook weleens een bergworsteling wordt genoemd. Naarmate u vordert wordt het terrein moeilijker begaanbaar en u bent blij dat u een drager bij u heeft, die voor uw spullen zorgt als ware het uw jongste telg. Zorg ervoor dat uw foto- en video-apparatuur waterdicht verpakt zijn. De helpers van de rangers kappen een pad door tropisch regenwoud en de combinatie van die twee woorden moet u bijzonder letterlijk nemen of er eigenlijk drie van maken: tropisch, regen en woud. Het maakt niet uit op welke manier het gebeurt, u wordt nat tot op uw body, hetzij van het transpireren, hetzij van de regen en/of de begroeiing waar u zich een weg door baant. Een combinatie van deze factoren ligt eveneens voor de hand.
De eerste opwinding ontstaat als de rangers een slaapplaats van gorilla’s ontdekken die ze nog niet eerder zagen. De dieren maken elke nacht een nieuw onderkomen en overnachten slechts zelden op dezelfde plaats. De rangers weten wanneer er voor het laatst in de omgeving overnacht is. Het is inmiddels rond elf uur, gorillatijd voor een slaapje of voor een groot speelkwartier voor de kleinsten. Zij zijn het meestal die de aanwezigheid van een groep gorilla’s verraden. Ze klimmen naar de toppen van de bomen, spelen er krijgertje en vallen soms met een ijzingwekkende gil vele meters omlaag. De ranger geeft het teken dat u een groep nadert, het gaat in gebogen houding verder en dan opeens… de ranger geeft een stopteken en wijst op een bepaalde plaats. Daar zitten ze. De vrouwtjes kauwend op een twijg, een zilverrug die uw richting opkijkt met een uitdrukking van: ‘is het alweer zo laat?’ Er is geen sprake van paniek onder de dieren, ze zijn eraan gewend om bezoekers te ontvangen.
Met enig gemanoevreer zit u vlak bij de gorillafamilie die zich van uw aanwezigheid weinig schijnt aan te trekken. De ranger geeft u het teken zo laag mogelijk bij de grond te blijven. U vraagt uw drager om uw zak met camera’s. Er mag niet worden geflitst en u let er goed op dat uw lens niet meer beslagen is alvorens u foto’s gaat maken. De dieren blijven niet stil zitten, maar zetten hun normale dagtaak gewoon bij die u later met trots zult laten zien. U krijgt kramp van het zitten in dezelde positie, maar geleidelijk slaagt u er toch in om naar een ander plekje te komen vanwaar u een nog beter zicht heeft op de groep of op een bepaald lid ervan. Boven uw hoofd schreeuwt een jonge gorilla het uit. Van angst? Hij daverde zojuist uit de top van de boom recht boven u, maar schijnt er met de schrik van afgekomen te zijn. Met in uw achterhoofd de gedachte dat er nog hooguit een kleine 800 andere gorilla’s van dit soort op aarde leven beseft u tot de ‘lucky few’ te behoren die dit onvergetelijke schouwspel van nabij mee mogen maken. Het bedrag dat u ervoor moest neertellen en de inspanning die u moest plegen om zover te komen spelen geen rol meer. Als u na een uurtje afscheid moet nemen van de familie beseft u welk een ervaring u op deze dag opdeed. Een gevoel van diepe voldoening begeleidt u op uw terugweg en pas als u weer in de bewoonde wereld bent beseft u dat u een bofkont was!
Het is zover, nu is het mijn beurt om de gorillas te zoeken. Daar ik dichtbij het regenwoud logeer, hoef ik niet zover te stappen vooraleer aan het punt te komen waar de rangers me opwachten om aan de tocht te beginnen. Ik ga mee met een klein groepje: 2 Nederlandse vrouwen (moeder & dochter), een Nederlandse jonge knaap die individueel doorheen Uganda reist en een jong koppeltje uit Alaska. Ons groepje bestaat dus uit slechts 6 personen. Dat zie ik wel zitten. Er wordt gevraagd wie een drager mee wenst te nemen. De 3 jonge gasten willen er geen. Alleen ik en de 2 Nederlandse vrouwen wensen een drager. Zelfs al mocht de tocht niet als zwaar omschreven worden, zou ik uit principe een drager met plezier betalen. Want je moet bedenken dat hier vroeger heel veel stropers aan het werk waren. Nu krijgen diezelfde mensen uit de nabij gelegen dorpen de kans zich aan te bieden als drager. Ieder mag zich slechts 1x per maand voor deze job aanbieden, zodat iedereen die de conditie hiervoor heeft de kans krijgt om een centje bij te verdienen. Voor ons is dat niet zoveel geld, omgerekend zo’n 10 euro, maar voor hen is dit een heel pak geld. Dus liever dat ze werken als drager dan dat ze op strooptocht gaan. Dat betekent niet dat er totaal niet meer gestroopt wordt... spijtig genoeg. Vandaar ook dat de rangers gewapend ons vergezellen. Om ons vooral tegen geweld van stropers te verdedigen. Volgens hen wordt er direkt geschoten van zodra ze personen zien die er niet in het regenwoud thuishoren. Ik zou zoiets wel niet willen meemaken... Mochten we op ons pad woudolifanten kruisen, zouden ze natuurlijk ook direkt in de lucht beginnen schieten om de olifanten af te schrikken en ze uit onze buurt te houden want het schijnt dat dit heel gevaarlijk is... zo’n ontmoeting met een groep woudolifanten. En blijkbaar zit dat gevaar er toch wel in, want we zijn nog maar een uur aan het stappen, of we komen een spoor tegen van reuzen voetstappen. Het schijnen verse pootafdrukken te zijn van woudolifanten, heel vers zelfs, van afgelopen nacht. Misschien dat wat ik gehoord heb vorige nacht. Want ik was wakker geworden van olifantengeluid in de verte en daarna iemand die heel hard schreeuwde alsof iemand de mensen in het dorp wilde verwittigen. We moeten wel 15 minuten door de sporen van de olifanten stappen wat het stapwerk nog moeilijker maakt, want ze hebben diepe sporen nagelaten en die zijn nogal modderig/slipperig. Geregeld vallen we dan ook wel eens in het slip. Mijn kleren zien er al helemaal niet meer uit. De wasmachine zal achteraf zijn werk hieraan hebben. Ik heb geluk want eigenlijk is het minder warm dan dat ik verwacht had. En alhoewel we hier midden het regenwoud zitten, is het tot nu toe ook nog niet beginnen regenen. Dat zou de tocht alleen maar nog zwaarder maken. Het klimmen is nu al moeilijk, stel je dan voor als alles er heel slibberig bij ligt. Ik heb nog meer geluk, want na 2 uren stappen en zwoegen, wordt de ranger verwittigd dat de gorillas op slechts een half uurtje zitten. Het wordt wel nog een half uurtje op de tanden bijten, want het laatste half uur is de zwaarste. Het is constant omhoog klimmen. Tot we de andere rangers ontmoeten, diegene die de gorilla’s gevonden hebben via hun sporen van gisteren te volgen. Daar laten we onze rugzakken achter en stappen het laatste stukje verder met alleen onze fotocamera om de nek. Ik heb gelukkig eraan gedacht om de eerste dag in Kampala tuinhandschoenen te kopen in het winkelcentrum. Die kan ik nu goed gebruiken, want het allerlaatste stukje tot bij de gorillas is echt wel door ondoordringbaar woud. De rangers kappen heel wat struiken en bladeren weg en maken zo goed als mogelijk een weg voor ons vrij. En dan is het zover. Daar zit een groep gorillas recht voor ons uit in de struiken. Ik ben zo verrast dat ik vergeet mijn camera bij de hand te nemen. En net zoals wij, zijn ook de gorillas erg nieuwsgierig. Eentje ervan, komt uit de struiken tevoorschijn en komt recht op ons af. Op slechts enkele meters blijft hij plots staan, kijkt ons aan alsof hij de groep nauwkeurig wil keuren en dan heeft hij er evensnel als hij gekomen is, genoeg van en gaat hij spelen met een paar kleinere gorillas. Ondertussen blijft de zilverrug met zijn rug naar ons toezitten. Hij heeft totaal geen interesse in ons en eet rustig verder. Daarna gaat hij op zijn rug slapen en wil een dutje doen. Maar de jongere gorillas komen nu helemaal in actie, na hun speelmomentje op de grond, gaan ze plots omhoog de bomen in. Ik wist niet dat zo’n zware gorillas zo gemakkelijk omhoog konden klimmen in de bomen. Ik probeer hen te volgen met mijn fototoestel maar door de dichte begroeiing is dat heel moeilijk. Volgens de gids zou het om een groep van zo’n 10 gorillas gaan. Ik verwachtte een veel grotere groep, want volgens het boekje zou deze familie uit meer dan 30 moeten bestaan. Maar de gids weet me te vertellen dat de groep zich niet zo lang geleden gesplitst heeft in verschillende nieuwe families. Ze waren duidelijk met teveel om de rust in de familie nog te kunnen handhaven. Wat spijtig, ik had ze wel graag allemaal tesamen ontmoet. Maar de natuur doet zijn werk natuurlijk. Ondertussen is een deel van de familie hoog in de bomen begonnen met het zoeken van vruchten. Volgens de gids is dit het moment van het jaar voor deze bepaalde vruchten. De zilverrug krijgt er ook genoeg van en verlaat zijn dut-plaatsje gevolgd door een paar andere gorillas. Het gaat allemaal heel snel. Ze verdwijnen nog dieper het woud in. Er zit niets anders op dan ze naar beneden de jungle in te volgen. Het afdalen is meer een afrollen voor me. Ik ben zo geconcentreerd om ze niet uit de gaten te verliezen, dat het me niet meer kan schelen hoe ik van de helling afglijdt. Gelukkig door de handschoenen kan ik me telkens net op tijd wel ergens aan één of andere tak vastgrijpen. En dit onhandig volgwerk wordt gelukkig beloond, want even verderop pauzeert de zilverrug opnieuw. Het baby gorillatje van 9 maanden oud, profiteert van deze pauze om even dicht bij ons te komen spelen. Hij is heel nieuwsgierig en komt alsmaar dichter tot zijn vader er opnieuw genoeg van krijgt en er weer vandoor gaat. Daar zetten we opnieuw de achtervolging in. Ietsje verderop, net op het moment dat ik het bijna opgeef, stopt hij opnieuw en zet hij zich neer. Zijn vrouwtje gaat heel gedanig net achter hem zitten en ook hun babytje gaat mooi op een rijtje zich achter zijn moeder neerplaatsen. Wat een mooi familiekiekje is dit! Mijn geluk kan niet meer op. Uiteindelijk is het toegelaten uurtje heel snel voorbij. Ik had gerust hier wel nog even wat langer gebleven. Maar langer dan een uur is echt niet toegelaten want dan zouden de gorillas wel eens zenuwachtig en geïrriteerd kunnen geraken. De weg terug is al even zwaar als ervoor. Nu is het wel veel meer dalen, maar de vermoeidheid in mijn benen is toegeslagen en ik ben nu echt wel blij dat mijn drager me heel veel helpt door telkens me vast te houden wanneer het moeilijk afdalen is. Ik kom terug aan de lodge met een heel tevreden gevoel. Zo eens in de ogen kijken van zo’n formidabel beest, is toch wel het mooiste dat ik me kon voorstellen. Na een tijdje wachten aan de lodge, komen ook de andere van de groep terug. Ook zij hebben een verrukkelijk dag meegemaakt. Hun groep bestond uit wel zeker 14 of 18 gorillas. Zij hebben het geluk gehad om niet eens het regenwoud in te hoeven, daar de gorillas aan de buitenrand van het bos in open vlakte zaten. Hun verhalen zijn nog spektaculairder dan de mijne. Net toen zij de gorillas verlieten, ontstond er plots ruzie tussen 2 zilverruggen die vochten om een vrouwtje. Direkt probeerden de rangers geluiden te maken om hen opnieuw tot kalmte te brengen. Het ging er volgens mijn reisgenoten heel erg luid en heftig aan toe en overal was er op de grond bloed te zien want 1 gorilla was gewond onder het oog. Dit zou volgens de rangers wel eens meer gebeuren. Dan pas besef je hoeveel kracht deze dieren hebben en wat er kan gebeuren mochten ze een mens tekeer gaan...
Iedereen vond het spijtig dat ik niet met hen had mee kunnen gaan vandaag, maar je kan natuurlijk niet alles willen. Er volgen die avond nog veel verhalen en heel wat fotootjes worden nagekeken. ’s Avonds ga ik voldaan slapen. Ik wou dat ik hen nog eens kon bezoeken, maar ik vrees dat het wegens het prijskaartje bij deze ene keer zal moeten blijven. Ik ben gelukkig. Een belevenis om nooit meer te vergeten!!!
Mijn logeeradres is:
http://www.gorillasafarilodge.com/
Deze nacht goed geslapen, ik ben klaar voor de gorillatrekking! Er zijn 6 benoemde groepen, die doorgaans worden aangeduid als ‘families’ in Uganda en als u naar hen op zoek gaat dan komt u bij één van volgende families terecht: de Mubare familie, de Habinyanja familie, de Rushegura familie, de Bitukura familie, de Nkuringo familie en de familie waar ik naartoe ga ‘de Nshongi familie’. Hoe weet u nu bij welke familie u op bezoek gaat? Welnu de mensen die verantwoordelijk zijn voor het welzijn van de berggorilla’s, de parkwachters of rangers, hebben elk zo’n familie toegewezen gekregen en ze weten dus precies met welke familie ze u in contact brengen. Meestal zijn de families genoemd naar de plaats waar ze voor het eerst werden waargenomen. Het is niet de belangrijkste taak van de rangers om de bezoekers te begeleiden, in de eerste plaats zijn ze er om de berggorilla’s te beschermen. Tegen stropers, maar ook tegen u en vandaar dat u, voordat u op pad gaat, nauwkeurige instructies krijgt hoe u zich bij zo’n familie berggorilla’s dient te gedragen. Aan de gestelde regels wordt strikt de hand gehouden. Het aantal bezoekers dat tegelijkertijd mee op bezoek mag, is gesteld op acht personen.
Op zoek naar berggorilla’s, een onvergetelijke belevenis.
Een bezoek naar een berggorillafamilie is minder eenvoudig dan het lijkt. In de eerste plaats moet u al het geluk hebben dat er een plaatsje is in een groep, want het aantal personen dat aan een tocht mag deelnemen is strikt beperkt. De berggorilla’s trekken van de ene plaats naar de andere, de ervaren rangers weten meestal wel in welke richting ze moeten zoeken, maar niemand garandeert dat u ze ook inderdaad te zien krijgt. Omdat er gezocht moet worden is de tocht niet altijd eenvoudig, vaak moeten behoorlijke hoogteverschillen overwonnen worden, er zijn geen paden (deze worden ter plekke gehakt), de temperatuur kan stevig oplopen, het terrein kan drassig zijn en of dat nog niet genoeg is loopt u de kans om op een fikse regenbui vergast te worden. De prijs om aan een tocht te mogen deelnemen is tamelijk hoog, de minimumleeftijd is 15 jaar en als men vermoedt dat u een ziekte onder de leden heeft, al is het maar een verkoudheid, dan kunt u de tocht wel vergeten.
Als dat allemaal overkomelijk is mag een bezoek aan de met uitsterven bedreigde berggorilla’s (Gorilla beringei beringei) niet overgeslagen worden. Vroeg in de morgen, meestal rond half negen, vertrekt de groep onder leiding van één of meerdere ervaren rangers. Ze hebben de tocht gisteren ook gemaakt en weten dus in welke richting ze moeten zoeken. Voordat u vertrekt vindt er een briefing plaats waarin wordt medegedeeld aan welke spelregels u zich te houden heeft. Zorg ervoor dat u goed gekleed bent, bestand tegen doorns en grassen en stevig schoeisel draagt, geschikt voor een bergwandeling die ook weleens een bergworsteling wordt genoemd. Naarmate u vordert wordt het terrein moeilijker begaanbaar en u bent blij dat u een drager bij u heeft, die voor uw spullen zorgt als ware het uw jongste telg. Zorg ervoor dat uw foto- en video-apparatuur waterdicht verpakt zijn. De helpers van de rangers kappen een pad door tropisch regenwoud en de combinatie van die twee woorden moet u bijzonder letterlijk nemen of er eigenlijk drie van maken: tropisch, regen en woud. Het maakt niet uit op welke manier het gebeurt, u wordt nat tot op uw body, hetzij van het transpireren, hetzij van de regen en/of de begroeiing waar u zich een weg door baant. Een combinatie van deze factoren ligt eveneens voor de hand.
De eerste opwinding ontstaat als de rangers een slaapplaats van gorilla’s ontdekken die ze nog niet eerder zagen. De dieren maken elke nacht een nieuw onderkomen en overnachten slechts zelden op dezelfde plaats. De rangers weten wanneer er voor het laatst in de omgeving overnacht is. Het is inmiddels rond elf uur, gorillatijd voor een slaapje of voor een groot speelkwartier voor de kleinsten. Zij zijn het meestal die de aanwezigheid van een groep gorilla’s verraden. Ze klimmen naar de toppen van de bomen, spelen er krijgertje en vallen soms met een ijzingwekkende gil vele meters omlaag. De ranger geeft het teken dat u een groep nadert, het gaat in gebogen houding verder en dan opeens… de ranger geeft een stopteken en wijst op een bepaalde plaats. Daar zitten ze. De vrouwtjes kauwend op een twijg, een zilverrug die uw richting opkijkt met een uitdrukking van: ‘is het alweer zo laat?’ Er is geen sprake van paniek onder de dieren, ze zijn eraan gewend om bezoekers te ontvangen.
Met enig gemanoevreer zit u vlak bij de gorillafamilie die zich van uw aanwezigheid weinig schijnt aan te trekken. De ranger geeft u het teken zo laag mogelijk bij de grond te blijven. U vraagt uw drager om uw zak met camera’s. Er mag niet worden geflitst en u let er goed op dat uw lens niet meer beslagen is alvorens u foto’s gaat maken. De dieren blijven niet stil zitten, maar zetten hun normale dagtaak gewoon bij die u later met trots zult laten zien. U krijgt kramp van het zitten in dezelde positie, maar geleidelijk slaagt u er toch in om naar een ander plekje te komen vanwaar u een nog beter zicht heeft op de groep of op een bepaald lid ervan. Boven uw hoofd schreeuwt een jonge gorilla het uit. Van angst? Hij daverde zojuist uit de top van de boom recht boven u, maar schijnt er met de schrik van afgekomen te zijn. Met in uw achterhoofd de gedachte dat er nog hooguit een kleine 800 andere gorilla’s van dit soort op aarde leven beseft u tot de ‘lucky few’ te behoren die dit onvergetelijke schouwspel van nabij mee mogen maken. Het bedrag dat u ervoor moest neertellen en de inspanning die u moest plegen om zover te komen spelen geen rol meer. Als u na een uurtje afscheid moet nemen van de familie beseft u welk een ervaring u op deze dag opdeed. Een gevoel van diepe voldoening begeleidt u op uw terugweg en pas als u weer in de bewoonde wereld bent beseft u dat u een bofkont was!
Het is zover, nu is het mijn beurt om de gorillas te zoeken. Daar ik dichtbij het regenwoud logeer, hoef ik niet zover te stappen vooraleer aan het punt te komen waar de rangers me opwachten om aan de tocht te beginnen. Ik ga mee met een klein groepje: 2 Nederlandse vrouwen (moeder & dochter), een Nederlandse jonge knaap die individueel doorheen Uganda reist en een jong koppeltje uit Alaska. Ons groepje bestaat dus uit slechts 6 personen. Dat zie ik wel zitten. Er wordt gevraagd wie een drager mee wenst te nemen. De 3 jonge gasten willen er geen. Alleen ik en de 2 Nederlandse vrouwen wensen een drager. Zelfs al mocht de tocht niet als zwaar omschreven worden, zou ik uit principe een drager met plezier betalen. Want je moet bedenken dat hier vroeger heel veel stropers aan het werk waren. Nu krijgen diezelfde mensen uit de nabij gelegen dorpen de kans zich aan te bieden als drager. Ieder mag zich slechts 1x per maand voor deze job aanbieden, zodat iedereen die de conditie hiervoor heeft de kans krijgt om een centje bij te verdienen. Voor ons is dat niet zoveel geld, omgerekend zo’n 10 euro, maar voor hen is dit een heel pak geld. Dus liever dat ze werken als drager dan dat ze op strooptocht gaan. Dat betekent niet dat er totaal niet meer gestroopt wordt... spijtig genoeg. Vandaar ook dat de rangers gewapend ons vergezellen. Om ons vooral tegen geweld van stropers te verdedigen. Volgens hen wordt er direkt geschoten van zodra ze personen zien die er niet in het regenwoud thuishoren. Ik zou zoiets wel niet willen meemaken... Mochten we op ons pad woudolifanten kruisen, zouden ze natuurlijk ook direkt in de lucht beginnen schieten om de olifanten af te schrikken en ze uit onze buurt te houden want het schijnt dat dit heel gevaarlijk is... zo’n ontmoeting met een groep woudolifanten. En blijkbaar zit dat gevaar er toch wel in, want we zijn nog maar een uur aan het stappen, of we komen een spoor tegen van reuzen voetstappen. Het schijnen verse pootafdrukken te zijn van woudolifanten, heel vers zelfs, van afgelopen nacht. Misschien dat wat ik gehoord heb vorige nacht. Want ik was wakker geworden van olifantengeluid in de verte en daarna iemand die heel hard schreeuwde alsof iemand de mensen in het dorp wilde verwittigen. We moeten wel 15 minuten door de sporen van de olifanten stappen wat het stapwerk nog moeilijker maakt, want ze hebben diepe sporen nagelaten en die zijn nogal modderig/slipperig. Geregeld vallen we dan ook wel eens in het slip. Mijn kleren zien er al helemaal niet meer uit. De wasmachine zal achteraf zijn werk hieraan hebben. Ik heb geluk want eigenlijk is het minder warm dan dat ik verwacht had. En alhoewel we hier midden het regenwoud zitten, is het tot nu toe ook nog niet beginnen regenen. Dat zou de tocht alleen maar nog zwaarder maken. Het klimmen is nu al moeilijk, stel je dan voor als alles er heel slibberig bij ligt. Ik heb nog meer geluk, want na 2 uren stappen en zwoegen, wordt de ranger verwittigd dat de gorillas op slechts een half uurtje zitten. Het wordt wel nog een half uurtje op de tanden bijten, want het laatste half uur is de zwaarste. Het is constant omhoog klimmen. Tot we de andere rangers ontmoeten, diegene die de gorilla’s gevonden hebben via hun sporen van gisteren te volgen. Daar laten we onze rugzakken achter en stappen het laatste stukje verder met alleen onze fotocamera om de nek. Ik heb gelukkig eraan gedacht om de eerste dag in Kampala tuinhandschoenen te kopen in het winkelcentrum. Die kan ik nu goed gebruiken, want het allerlaatste stukje tot bij de gorillas is echt wel door ondoordringbaar woud. De rangers kappen heel wat struiken en bladeren weg en maken zo goed als mogelijk een weg voor ons vrij. En dan is het zover. Daar zit een groep gorillas recht voor ons uit in de struiken. Ik ben zo verrast dat ik vergeet mijn camera bij de hand te nemen. En net zoals wij, zijn ook de gorillas erg nieuwsgierig. Eentje ervan, komt uit de struiken tevoorschijn en komt recht op ons af. Op slechts enkele meters blijft hij plots staan, kijkt ons aan alsof hij de groep nauwkeurig wil keuren en dan heeft hij er evensnel als hij gekomen is, genoeg van en gaat hij spelen met een paar kleinere gorillas. Ondertussen blijft de zilverrug met zijn rug naar ons toezitten. Hij heeft totaal geen interesse in ons en eet rustig verder. Daarna gaat hij op zijn rug slapen en wil een dutje doen. Maar de jongere gorillas komen nu helemaal in actie, na hun speelmomentje op de grond, gaan ze plots omhoog de bomen in. Ik wist niet dat zo’n zware gorillas zo gemakkelijk omhoog konden klimmen in de bomen. Ik probeer hen te volgen met mijn fototoestel maar door de dichte begroeiing is dat heel moeilijk. Volgens de gids zou het om een groep van zo’n 10 gorillas gaan. Ik verwachtte een veel grotere groep, want volgens het boekje zou deze familie uit meer dan 30 moeten bestaan. Maar de gids weet me te vertellen dat de groep zich niet zo lang geleden gesplitst heeft in verschillende nieuwe families. Ze waren duidelijk met teveel om de rust in de familie nog te kunnen handhaven. Wat spijtig, ik had ze wel graag allemaal tesamen ontmoet. Maar de natuur doet zijn werk natuurlijk. Ondertussen is een deel van de familie hoog in de bomen begonnen met het zoeken van vruchten. Volgens de gids is dit het moment van het jaar voor deze bepaalde vruchten. De zilverrug krijgt er ook genoeg van en verlaat zijn dut-plaatsje gevolgd door een paar andere gorillas. Het gaat allemaal heel snel. Ze verdwijnen nog dieper het woud in. Er zit niets anders op dan ze naar beneden de jungle in te volgen. Het afdalen is meer een afrollen voor me. Ik ben zo geconcentreerd om ze niet uit de gaten te verliezen, dat het me niet meer kan schelen hoe ik van de helling afglijdt. Gelukkig door de handschoenen kan ik me telkens net op tijd wel ergens aan één of andere tak vastgrijpen. En dit onhandig volgwerk wordt gelukkig beloond, want even verderop pauzeert de zilverrug opnieuw. Het baby gorillatje van 9 maanden oud, profiteert van deze pauze om even dicht bij ons te komen spelen. Hij is heel nieuwsgierig en komt alsmaar dichter tot zijn vader er opnieuw genoeg van krijgt en er weer vandoor gaat. Daar zetten we opnieuw de achtervolging in. Ietsje verderop, net op het moment dat ik het bijna opgeef, stopt hij opnieuw en zet hij zich neer. Zijn vrouwtje gaat heel gedanig net achter hem zitten en ook hun babytje gaat mooi op een rijtje zich achter zijn moeder neerplaatsen. Wat een mooi familiekiekje is dit! Mijn geluk kan niet meer op. Uiteindelijk is het toegelaten uurtje heel snel voorbij. Ik had gerust hier wel nog even wat langer gebleven. Maar langer dan een uur is echt niet toegelaten want dan zouden de gorillas wel eens zenuwachtig en geïrriteerd kunnen geraken. De weg terug is al even zwaar als ervoor. Nu is het wel veel meer dalen, maar de vermoeidheid in mijn benen is toegeslagen en ik ben nu echt wel blij dat mijn drager me heel veel helpt door telkens me vast te houden wanneer het moeilijk afdalen is. Ik kom terug aan de lodge met een heel tevreden gevoel. Zo eens in de ogen kijken van zo’n formidabel beest, is toch wel het mooiste dat ik me kon voorstellen. Na een tijdje wachten aan de lodge, komen ook de andere van de groep terug. Ook zij hebben een verrukkelijk dag meegemaakt. Hun groep bestond uit wel zeker 14 of 18 gorillas. Zij hebben het geluk gehad om niet eens het regenwoud in te hoeven, daar de gorillas aan de buitenrand van het bos in open vlakte zaten. Hun verhalen zijn nog spektaculairder dan de mijne. Net toen zij de gorillas verlieten, ontstond er plots ruzie tussen 2 zilverruggen die vochten om een vrouwtje. Direkt probeerden de rangers geluiden te maken om hen opnieuw tot kalmte te brengen. Het ging er volgens mijn reisgenoten heel erg luid en heftig aan toe en overal was er op de grond bloed te zien want 1 gorilla was gewond onder het oog. Dit zou volgens de rangers wel eens meer gebeuren. Dan pas besef je hoeveel kracht deze dieren hebben en wat er kan gebeuren mochten ze een mens tekeer gaan...
Iedereen vond het spijtig dat ik niet met hen had mee kunnen gaan vandaag, maar je kan natuurlijk niet alles willen. Er volgen die avond nog veel verhalen en heel wat fotootjes worden nagekeken. ’s Avonds ga ik voldaan slapen. Ik wou dat ik hen nog eens kon bezoeken, maar ik vrees dat het wegens het prijskaartje bij deze ene keer zal moeten blijven. Ik ben gelukkig. Een belevenis om nooit meer te vergeten!!!
Mijn logeeradres is:
http://www.gorillasafarilodge.com/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
