Dag 21 - Een dagje Kampala

Dag 21 – Vrijdag 8 februari 2013 – Een dagje Kampala

Deze ochtend mogen we eens lang uitslapen want we zullen pas rond een uur of 10 dit mooie schiereilandje verlaten. Dus in de ochtend maak ik nog even de tijd om rond te wandelen in de mooie tuin van dit eilandje. ’s Morgens was ik wakker geworden door kleine aapjes die rond mijn huisje zaten. En onder het dak van mijn bungalow, hangen er wel zo’n 20 tal mooie vleermuisjes die mij met hun vertederende oogjes aankijken. Leuk!

Ik had hier gerust wel nog een half dagje langer willen blijven want er zijn hier zoveel mooie vogels te ontdekken in de bomen. Ook op het privéstrandje zijn er heel wat watervogels te zien. Ook Luc en Petra, onze vogelkenners, willen hier wel wat langer blijven. Maar een deel van ons reisgezelschap wil graag de markt & de souvenirwinkeltjes in Kampala nog bezoeken en om iedereen tevreden te houden, wordt er dus beslist om hier om 10 uur te vertrekken. Het is slechts een 40 tal minuutjes varen naar Kampala. Het boottochtje is kort maar wel heel aangenaam. Onderweg zien we weer heel wat watervogeltjes en zelfs ook een aantal otters komen hun acrobatische stunten aan ons demonstreren. Eens terug aan land, heb ik niet zoveel interesse om mee te gaan naar de markt. Meestal zijn al die markten overal hetzelfde: overdruk, heet, overal opdringerige verkopers, veel gekrijs, overal fruit fruit en nog eens fruit & groenten. En ook heel veel stinkende vis etc... En het is altijd goed uitkijken waar je voeten geplaatst. Nee, dit is niets voor mij. Geef mij maar de rust. Daarom beslissen enkelen onder ons om ons eerst nog wat op te frissen in de Cassia lodge, de lodge waar we eergisteren al gelogeerd hadden. Daar geniet ik nog even van het uitzicht vanop mijn balkonterras over het Victoria meer en kan ik mooi neerkijken over de hoofdstad Kampala.

We beslissen om tegen 13 uur de anderen te vervoegen en samen met hen te middagmalen in Kampala, vlakbij de souvenirwinkeltjes. De weg naar het centrum van Kampala verloopt niet echt vlot. Overal verkeersopstopping en die hitte maakt het er al niet gemakkelijker op. Ik zit vooraan het busje met overal de zon rechtstreeks op mij. Ik word eventjes onwel door de hitte en ga mij dan maar opnieuw achterin het busje plaatsen waar ik beter beschermd ben tegen de zonnestralen.

Een extra woordje uitleg over het verkeer in Kampala:
Vervoer: Vanaf het begin van 2007 moet Kampala een uitgebreid stadsbusnetwerk bieden, dat ook de omgeving van de stad bedient. Belangrijke buitenwijken en steden in het grootstedelijke gebied van de stad, waaronder Mukono, Mpigi, Bombo, Entebbe, Wakiso en Gayaza zullen ook in het netwerk opgenomen worden. De taxibusjes, zullen dan uit de stad geweerd worden.
Nieuwe verkeersplannen moeten zware voertuigen uit de stad weren. Ook moeten er aan de rand van de stad bus- en taxistations komen.
Het stadsbestuur gaat een tol van Ush 30.000 per voertuig per dag heffen wanneer het busnetwerk operationeel is.
Vooralsnog zijn deze plannen nog steeds niet uitgevoerd. Het ziet er ook niet naar uit dat er snel tot uitvoering zal worden overgegaan. Intussen duren de files langer en langer. De beruchte vrijdagsfiles strekken zich al haast uit over de hele dag. Avondfiles zijn er tot 21 a 22 uur geen uitzondering. Sinds begin 2010 is de "Northern bypass" gereed, deze zorgt voor enige verlichting. Verkeer vanuit Kenia naar Congo hoeft niet meer door de stad en ondervindt hierdoor een aanzienlijke tijdswinst.


Terwijl we ’s middags middagmalen in een speciaal zaak van koffie, is het ook tijd om afscheid te nemen van een aantal mensen. De Nederlanders onder ons hebben namelijk vandaag reeds hun vlucht terug naar Schiphol. Het is dan ook raar om na 3 weken met elkaar opgetrokken te hebben, plots afscheid te moeten nemen van Anne & Frits en van Herma & Anton. Ook nemen we afscheid van Jan onze reisbegeleider, want hij zou graag nog een individueel tussenreisje maken naar Rwanda vooraleer hij binnen een week opnieuw een groep doorheen Uganda voor 3 weken zal begeleiden. Daar wij, de overblijvers, er geen probleem mee hadden om onze laatste anderhalve dag alleen door te komen, kan Jan nu al zijn vlucht naar Kigali nemen en rest er hem dan nog voldoende tijd over om daar een vakantie door te brengen. Eens we afscheid genomen hebben van deze 5 fantastische reisgenoten, gaan Luc, Petra, Eric, Martine en ik op schattentocht doorheen de souvenirwinkeltjes. Iets wat ik eigenlijk niet zo graag doe, ik haat shoppen, maar bij deze denk ik dat het toch fijn zal zijn voor de thuisblijvers om ook een aandenken uit Uganda te krijgen. In eerste instantie zoek ik een aantal spulletjes om Dominique zijn appartementje in Parijs verder te decoreren. Iedere reis breng ik voor hem iets mee om van zijn appartement meer en meer een echte thuis te maken. Ook is het zo een beetje een traditie geworden dat ik bij iedere speciale trekking, voor hem een tshirt meebreng. Zo heeft hij al een tshirt van mijn Galapagos trip (Charles Darwin expeditie), eentje van de Gibon-aap zipping trekking in Laos, en nu natuurlijk ook eentje van mijn gorillatrekking in Uganda. Ook wil ik nog een ‘een wat laat’ verjaardagsgeschenkje vinden voor mijn vriendin Elena. En ze hebben hier ook prachtige spulletjes in hout, een ideaal geschenkje dus voor mijn reisgenoot Vittorio uit Amerika die gek is op handgemaakt traditioneel art-work uit hout. Uiteindelijk moet ik me ook nog eens een extra rugzakje kopen want ik vrees dat ik geen plaats genoeg meer zal hebben in mijn valies om mijn souvenirs in op te bergen. Het is snikheet hier in de hoofdstad zo midden deze tientallen souvenirwinkeltjes. Al is mijn zin in winkelen al snel voorbij, toch ga ik nog enkele winkelstalletjes binnen, alleen al om aan die warme zonnestralen te ontsnappen.

Eens iedereen al zijn overblijvend geld verteerd heeft, keren we terug naar de Cassia lodge, waar het nog fijn nagenieten is op het terras van het restaurant samen met mijn reisgenoten. Eric en Luc profiteren er nog van om nog een paar laatste frisse ‘Nile Special’ biertjes te drinken, want eens terug in België zal dit niet meer kunnen. Ondertussen komt de ex-minister Johan Van Hecke nog eens langs voor een babbeltje. Tja... ministers hebben altijd al goed kunnen babbelen, niet?
Aan de tafel naast ons, zijn ze een clip aan het opnemen voor een Ugandese zangeres. Ze staat te playbacken zonder geluid, alleen wat verleidelijke danshoudingen en haar mond bewegen. Petra en ik vinden dat ze niet echt geslaagd is. We hebben hier tijdens onze reis heel veel mooie mensen gezien, met hun mooie glimlach en stralende oogjes, zagen velen er hier ondanks hun armoede veel mooier en gelukkiger uit dan vele mensen die je bij ons over straat ziet lopen. Maar deze music”star” vonden we nu niet direkt de allermooiste van het land. Dus beslissen we om het beter te doen. En eens zij uit het zicht verdwenen is, gaan wij ook eens in de schijnwerpers van Luc zijn fototoestel staan playbacken. We kiezen voor onze song van de week:
‘Volare oh oh
cantare oh oh oh,
nel blu dipinto di blu,
felice di stare lassù,
e volavo volavo
felice più in alto del sole
ed ancora più sù,
mentre il mondo
pian piano spariva laggiù,
una musica dolce suonava
soltanto per me’
...Je weet wel dat befaamde liedje van Domenico Modugno... “Nel blu dipinto di blu”...
Maar wij passen de tekst wat aan en zingen ‘Voltare... oh oh...’. Ja dat liedje hebben we opgedragen aan de Luc, want sinds hij zijn voet verstuikt heeft tijdens deze reis, willen we hem wat aanmoedigen en moet hij nu van die Voltare stickers op zijn voet kleven. Wat zijn wij toch lieve meiden hé, vinden jullie ook niet? Nu ‘fun’ hadden we alleszins genoeg, al weet ik niet of daarmee Luc zijn voet beter werd.

’s Avonds nuttigen we nog allemaal tesamen een laatste avondmaal met Erik, Martine, Luc & Petra. We zijn allen wat stilletjes, moe van onze shoppingnamiddag en waarschijnlijk beseffen we ook allemaal dat morgen onze laatste dag is. Iets waar we eigenlijk liever nog niet teveel aandenken, want deze reis is heel mooi geweest en het liefst zouden we allemaal nog wat langer blijven. Martine en Eric hebben geluk; zij zullen morgenochtend vanuit Kampala naar Zanzibar in Tanzania vliegen om nog een weekje relaxverlenging op het strand door te brengen. Ik was dit eerst ook van zinnens, maar uiteindelijk heb ik beslist dat ik volgend jaar of het jaar erop graag ook een safari zou maken in Tanzania en die zou ik dan kunnen eindigen met wat uitrusten op Zanzibar. We zien wel... Altijd heel veel dromen en hopelijk kan ik die ooit ook omzetten in effectieve uitvoerbare plannen.

Na het eten zouden we met z’n allen mee uitgaan met Johan van Hecke in het stad. Hij kent daar een paar goeie clubs waar gedanst kan worden. Deze namiddag vond ik dat een fantastisch idee, want al zou ik dan niet veel slapen, ik zou dan de zaterdagnacht mijn slaap wel inhalen op het vliegtuig. Maar de Johan zit al uren aan het andere tafeltje gezellig te tafelen en is duidelijk niet van plan om heel vroeg de uitgaansplannen te starten. Ondertussen word ik erg moe, ook mijn medereizigers hebben hoe langer hoe minder zin om nog de nacht in Kampala te gaan verkennen. Tegen middernacht is de groep nog steeds niet vertrokken en beslis ik dat dit voor mij geen zo’n schitterend idee is en ik toch maar beter denk aan mijn gezondheid en mijn noodzakelijke nachtrust. Dus worden de plannen om een ruige nacht door te brengen in Kampala met de Johan in de kast opgeborgen en ga ik braafjes naar mijn kamer. Maar van een goeie nachtrust kan ik alleen maar dromen, want het is vrijdagnacht in de hoofdstad en dat mag ik geweten hebben!!! Ik hoor constant buiten luide basgeluiden die ervoor zorgen dat er van slapen niets in huis komt. Zelfs mijn oordopjes helpen niet veel. Het geluid is zo luid en storend en klinkt van zo dichtbij dat ik denk dat dit uit ons hotel komt. Om 2u30 ben ik het zo beu dat ik beslis me terug aan te kleden en dit te gaan bespreken aan de receptie. Maar wat blijkt? Hier in het hotel is iedereen al gaan slapen en is de bar en het terras dicht. Het lawaai komt niet van hier maar vanuit de hoofdstad die onderaan de heuvel gelegen is. Ja, het komt van ver, maar het is hier erg goed hoorbaar. Nu besef ik waarom de Johan zijn cliënteel graag mee uit wou nemen, want die wist waarschijnlijk maar al te goed dat er hier in het weekend toch niet veel te slapen valt in het hotel. Nu heb ik er plots spijt van dat ik niet mee uitgegaan ben met dat groepje Belgen. Want slapen zal hier toch onmogelijk zijn. Uiteindelijk duurt de muziek, allez zeg maar... het lawaai nog verder tot 4 uur in de ochtend. Ik slaag er dus nog in om 2,5 uurtjes te slapen. Want uit pure gewoonte ben ik opnieuw om 6u30 al terug wakker. Ik ben benieuwd hoe de Johan en dat belgengroepje er deze ochtend er zullen uitzien na hun uitstapje...

Extra informatie over Kampala:
Kampala is Uganda's jonge hoofdstad. In de moderne kantoorgebouwen voert de regering haar werkzaamheden uit. De stad ligt verspreid over een aantal heuvels. De stad is opvallend groen, met brede boulevards en de typische rode huizen met de groene daken. Bezoek één van de nachtclubs en restaurants in de grote hotels of ga de markt verkennen. (Kampala heeft zwaar te kampen met de aids-problematiek. Volgens het ministerie van Volksgezondheid is 9,2% van de volwassenen en 47% van de prostituees geïnfecteerd met het hiv.)
Daarnaast zijn er enkele winkelcentra. Kampala is een veilige stad. Maak er zeker ook een nile cruise.

Mijn logeeradres in Kampala is opnieuw Cassia Lodge:
www.cassialodge.com
Deze lodge is prachtig gelegen op één van de zeven heuvels van Kampala. De kamers zijn comfortabel en vanuit het zwembad kijkt u uit over het Victoriameer. Een oase van rust in de hectiek van Kampala. (alleen beter hier niet logeren op een vrijdagnacht, als het uitgaansleven in de stad op gang komt!)

Extra informatie over Kampala:
Kampala is de hoofdstad van Oeganda en vormt tevens een district. De stad heeft meer dan 1,3 miljoen inwoners en is de grootste stad van het land. Kampala ligt op 1189 m boven de zeespiegel, vlak bij het Victoriameer. De stad is het economische en bestuurlijke centrum van Oeganda.
Klimaat: In Kampala onweert het gemiddeld 240 dagen per jaar, het meest van de wereld!!!

Een beetje geschiedenis van Kampala:
Voor de komst van de Britten was het gebied dat nu Kampala heet een van de favoriete jachtgebieden van Mutesa I, de Kabaka, de koning van Boeganda. Het heuvelachtige gebied, met rijk begroeide draslanden, leende zich goed als leefgebied van de impala en andere antilopen. Toen de Britten in de regio arriveerden noemden zij die dan ook Hills of the Impala (Impalaheuvels).
De taal van de Boeganda, Loeganda, nam door de contacten met de Britten veel Engelse woorden op. Dit gebeurde ook met het woord impala. Het Engelse Hills of the Impala werd Kasozi ka Empala (heuvel van de impala). Kasozi viel al snel weg in het spraakgebruik. Het als Kaampala uitgesproken deel van de naam bleef hangen.
Het huidige Kampala zag het licht rond 1880, toen het de hoofdstad van Boeganda was. Terwijl de stad groeide, zijn enkele gebouwen uit die tijd, waaronder de Kasubitomben (1881), het parlement van Boeganda, het gerechtshof van Boeganda en de plek waar de Kabaka gekroond werden, bewaard gebleven. Frederick Lugard, die in dienst van de British East Africa Company was, stichtte in 1890 een fort op de Impalaheuvel.
In 1961 werd hier een van de zeven Bahá’i-huizen van aanbidding in de wereld geopend.
In 1962, toen het land onafhankelijk werd, werd Kampala de hoofdstad van Oeganda. Daarvoor viel die eer te beurt aan Entebbe. Bij het conflict dat leidde tot de afzetting van Idi Amin in 1979 (Oegandees-Tanzaniaanse oorlog) en de burgeroorlog daarna werd de stad zwaar beschadigd. Sindsdien is de stad weer opgebouwd met veel nieuwe gebouwen zoals banken, hotels, overdekte winkelcentra, scholen en ziekenhuizen. De infrastructuur en oude gebouwen werden verbeterd.