Dag 3 - Bezoek aan kinderhome te Jinja

Dag 3 – Maandag 21 januari 2013 – Eerste boottocht op de Nijl & bezoek aan school & Jinja.

Het was zalig slapen in deze super de luxe lodge. ’s Morgens kom ik vroeg wakker door het ongelooflijk geluid van de vogels. Er zijn ongeveer 1000 vogelsoorten in Uganda en ik had het idee dat ze allemaal aan mijn deur stonden te fluiten. Zo’n mooi concert. Ik moet al direkt aan Loredana & Giuseppe in Sicilië denken, wat zouden zij dit als echte vogelexperten graag meemaken.

Ik ga vroeg ontbijten want er staat vandaag veel op het programma. Er zijn verschillende mogelijkheden. Het is hier onder andere mogelijk om te raften. De Nijl in Uganda is hiervoor enorm gekend. Eerst 2 uren les volgen en daarna nog een uur of 8 het water op. Ik vrees dat dit voor mij een beetje te zwaar zal zijn voor mijn spiertjes. En ik wil in elk geval vermijden om futloos te vallen tijdens deze reis. Er is nog veel te veel te beleven. Dus houden we het een beetje rustig. Sommige toeristen gaan hier de streek verkennen te paard, anderen gaan wandelen in de omliggende dorpjes. Ikzelf kies ervoor om een boottocht te ondernemen op de Nijl. We krijgen een gids mee die ons alle vogeltjes aanduid. En dat zijn er een hele pak. Soms weten we niet eerst waar gekeken, overal is er iets te zien. De gids vertelt ons vol trots dat de Nijl de langste rivier ter wereld is. In juni 2007 ontdekte men in Peru echter een nieuwe bron van de rivier Amazone, waardoor de loop van deze rivier langer werd dan die van de Nijl. Dat vertel ik de gids maar niet, want ik wil hem zijn trots over zijn land niet ontnemen. De tocht op de Nijl vinden we zo plezant dat we uiteindelijk dubbel zo lang varen dan voorzien was.

Tegen de middag zijn we terug aan de lodge waar we opnieuw naar hartenlust kunnen smullen van het uitgebreide menu. Met een veel te volle maag vertrekken we naar het stadje Jinja. Ook daar gaan we opnieuw de boot op en bevaren we de Nijl. Deze keer varen we naar de oorsprong van de Nijl, indertijd ontdekt door de ontdekkingsreiziger Speke (1860). Opnieuw zien we heel wat vogels zowel in het water, in de lucht als aan wal. Ook zien we een prachtige grote varaan.
Na het Nijltochtje gaan we in Jinja het postkantoor opzoeken. Tijd om postzegels aan te kopen. Alleen hoop ik tijdens deze reis een beetje tijd te vinden om ook de postkaarten nog te schrijven.

Daarna spreken we met Renate af in een gezellig binnentuintje. Renate is een jonge enthousiaste vrouw uit Nederland die hier een aantal jaren terug vrijwilligerswerk is komen doen in Uganda. Ondertussen heeft zij hier sinds 3 jaar een schooltje opgericht voor kinderen met een handicap. Vol enthousiasme legt zij ons het project uit en daarna nodigt ze ons uit om het schooltje en de kinderen te komen bezoeken. Het project heet “Bulungi”. Bulungi ondertsteunt kinderen met een beperking in Oeganda: kleinschalig en met lokale partners. Bulungi betekent “met mij gaat het goed”.

Oeganda is arm, heel arm. Kinderen met een beperking hebben er nauwelijks tot geen kansen. Ze worden gezien en behandeld als onvolwaardig. Maar met – relatief – weinig geld, kun je er heel veel doen, dat hebben we met eigen ogen geconstateerd. Daarom is de stichting Bulungi opgericht: met donateurs die – af en toe, maar liever nog structureel – één of meerdere kinderen willen ondersteunen wil Bulungi het verschil maken voor een aantal kinderen in Oeganda. Wilt u ook Bulungi ondersteunen? Via de website, per e-mail of per telefoon kunt u zich aanmelden als donateur. De kinderen van Bulungi zijn blij met elk bedrag dat u kunt missen. Bulungi werkt samen met mensen met de Oegandese nationaliteit: mensen die ze persoonlijk kennen en die ze vertrouwen. Uw geld komt dus goed terecht. stichting@bulungi.nl of www.bulungi.nl of bankrekeningnummer 46.80.37.616 t.n.v. R.M. Sluiseman, Deventer. Je kunt hen ook volgen op hun facebook pagina www.facebook.com/StichtingBulungi.

Bij aankomst aan deze home voor kinderen worden we hartelijk verwelkomd door de kinderen zelf. Direkt komen tientallen kleine kinderen onze handen vastnemen alsof ze ons nooit meer willen laten gaan. Wanneer Anne een zak met ballonnen tevoorschijn gaat, zijn ze al helemaal overgelukkig. Al deze lachende gezichtjes. Zo ontroerend! We worden door Renate rondgeleid door het huis. Bij het zien van de omstandigheden waarin ze hier met een minimum van middelen toch het maximum proberen te realiseren voor deze kinderen, komen de tranen me in de ogen. Ik moet terugdenken aan de eigen crèche die ik samen met mijn toenmalige echtgenoot Bart ooit 25 jaar geleden met een project vanuit België opgestart heb. 200 Kindjes werden toen geholpen via financiële adoptie. Het project Sjaolin was voor mij vooral een kwestie van genoeg adoptie ouders te vinden in België om zo het kindertehuis staande te houden. Maar wat Renate hier doet in Uganda gaat veel verder. Zij heeft haar leven in Nederland opgegeven om hier ter plaatse vrijwillig haar volledig in te zetten voor deze kinderen. Wat een kracht en enthousiasme heeft deze jonge vrouw. Ik heb enorm bewondering voor wat ze hier doet. Kinderen met een beperking hebben in een arm land als Oeganda nauwelijks kansen. Ze worden gezien en behandeld als onvolwaardig. De situatie waarin kinderen met een – verstandelijke – beperking leven is bijna zonder uitzondering schrijnend. Ouders (meestal is er nog maar één ouder, de ouder die het eerst in de gaten heeft dat er iets mis is, neemt – als het even kan – de benen) weten simpelweg niet wat ze met het kind aan moeten. Ouders schamen zich voor hun kind, denken dat het is behekst of een straf van god. Kinderen met een beperking gaan zelden of nooit naar school: er zijn scholen voor special needs children, maar die zijn én duurder dan gewone scholen en buitengewoon dun gezaaid.

Na het bezoekje aan Renate en haar tehuis, keren we terug naar onze lodge The Haven. We zijn allemaal heel stilletjes in het busje. Iedereen is duidelijk aangeslagen van de ontmoeting met deze kinderen. Eens terug in de lodge, komen wij terug in ons gewone leventje van overweelderige luxe en overdaad. Opnieuw krijgen we een lekkere 3 gangen menu aangeboden. De gedachte aan het feit dat zovele miljoenen mensen nooit deze kans krijgen in hun leven en zich alleen maar kunnen voeden met een bordje rijst blijft nog de hele avond in mijn hoofd rondspoken.
Uiteindelijk val ik dan toch in slaap in deze prachtige omgeving.

Overnachten doe ik in The Haven te Jinja. www.thehaven-Uganda.com