Dag 3 - San José-Guapiles-Tortuguero

Dag 3 – Woensdag 5 maart 2014 – San José-Guapiles-Tortuguero

Het was wel een heel korte nacht hier in het Balmoral hotel van San José, slechts 5 uurtjes slapen en de wekker liep al af; 5u30 ! Vanaf 6u kan er ontbeten worden, maar om 6u10 staat de bus al klaar om richting Guapiles te vertrekken en daar ik eerst toch nog het thuisfront wou verwittigen dat ik goed aangekomen was in Costa Rica, was dit ten koste van mijn ontbijt. San José ligt er op dit vroege uur nog heel rustig bij. We zijn nog niet buiten San José of je kan al goed zien dat deze hoofdstad omringd is door bergen. En wat direkt enorm opvalt is de weelderige plantengroei. We zijn nog maar het centrum buiten en je zou je al in de jungle wanen. Zo mooi en overal prachtige tropische bloemen in alle kleuren. Ze hebben in Costa Rica dit jaar nogthans een hele droge tijd achter de rug en toch is het nog steeds zo mooi groen. Het regenseizoen duurt hier van mei tot en met december. Van januari tot april is het een droog seizoen, maar dat betekent daarom niet dat het hier niet regent. Nu het droger is dan de vorige jaren, vrees ik ervoor dat het dan ook moeilijker gaat zijn om veel kikkertjes te zien te krijgen.

Het vroege vertrek naar Tortuguero, is in internationaal gezelschap en met een Engelstalige gids. Via de uitgestrekte beboste bergen van het Braulio Carillo Nationaal Park bereikt men het Caribisch laagland.
Onderweg stopt de bus gelukkig eventjes en krijg ik zo toch nog een kans op een lekker uitgebreid ontbijt. Dit restaurant bevindt zich ook temidden van een hele mooie tropische tuin, dus al een eerste gelegenheid om kennis te maken met de fauna & flora van het land. In de bomen zie ik al direkt een prachtig exemplaar eekhoorn. Een heel andere soort dan deze die ik overal in de US zag lopen. Ook is er een luiaard te zien in de boom, maar zoals het een luiaard past, was deze heel erg on-actief. Verder kon ik al kennismaken met enorm grote mieren, die je beter niet steken. En heel wat mooie vogels in de bomen. Onder andere diegene met zijn gele staart die hier heel veel voorkomt; de Montezuma Oropendola, wel 50 cm groot. Volgens een gids zouden er hier in de tuin ook rode kikkertjes moeten zitten, maar die heb ik spijtig genoeg niet gevonden, de tijd was dan ook kort want de bus stond al klaar om terug te vertrekken.

Het laatste stuk van de weg, verloopt traag. Hier kan men op heel veel wegen niet snel rijden, soms maximum 40 per uur. We rijden meer dan een uur lang langs uitgestrekte bananenplantages o.a. die van de Chiquitas bananen en van Delmonte. Er wordt over iedere tros bananen een blauwe plastiekzak getrokken. Dit omwille van verschillende redenen. Zo zijn de bananen meer beschermd tegen de zon en gaan ze gelijker rijpen aan alle kanten. Ook zijn deze zakken geinjecteerd met chemicaliën die ervoor zorgen dat de bananen minder snel rijpen en ze beschermen tegen ziektes. De landen van export leggen hele strenge voorwaarden op: er mag bij aankomst in het land van verkoop geen enkel krasje in de banaan zitten, ook moeten ze nog volledig groen zijn. Is die niet zo dan worden ze onverbiddelijk terug gestuurd naar de bananenteler. Overal zie je tussen de plantages door kabelbanen waar de trossen bananen aangehangen worden en deze worden dan manueel getrokken door een man die soms wel een rij van honderden trossen bananen achter hem aan moet sleuren. Deze kabelbanen worden sinds enkele jaren gebruikt en maken het werk een stuk minder lastig voor de landarbeiders. Zeker als je bedenkt dat ieder zo’n tros bananen wel tot 100 kg weegt. Vroeger moesten ze deze telkens op hun rug verdragen.

Extra info:
Costa Rica staat zevende op de ranglijst van bananenproducenten en tweede op die van bananenexporteurs. De plantages nemen ruim 500 Km² in beslag. Ieder jaar worden er vele hectaren beschermd regenwoud gekapt voor de aanleg van bananenplantages. De bestrijdingsmiddelen vergiftigen de wateren en veroorzaken massale vissterfte. De wildgroei van algen verstikken de delta’s en koraalriffen. Onder druk van de milieubeweging tracht de bananenindustrie nu milieuvriendelijk te produceren.

Een stukje over Guapiles, loopt de weg ten einde. Vanaf nu zijn er alleen maar kanalen van water. Alle bagage wordt overgeladen op een motorboot, de toeristen mogen op een andere boot instappen. Gelukkig een boot met dak, zodanig dat ik beschermd word tegen de zon. De tocht is zo’n anderhalf uur varen door het regenwoud. Spijtig vaart hij snel, waardoor het moeilijk is om dieren waar te nemen. Ook ben ik zo moe van de voorbije 2 vluchtdagen, dat ik af en toe indommel. Eens voorbij het dorpje Tortuguero, bevinden zich verschillende lodges langs het water, mooi verborgen tussen de weelderige beplanting van de jungle. Elke passagier wordt afgezet bij zijn eigen lodge. Voor mij wordt dat Aninga Lodge waar ik voorzien heb om 3 nachten te verblijven.

6 Passagiers stappen uit bij Aninga en we worden allen onmiddellijk verwelkomt met een lekkere verse jus, een mengeling van banaan, ananas, sinaas & passie fruit. Bij deze hitte kwam dit godendrankje dan ook heel goed van pas. De kamer is een houten chalet met beide zijden volledig open met insektengaas, midden de jungle. Zo heb je een goed contact met de buitenbeplanting en de vele geluiden van de dieren. Het is ondertussen al middag en we mogen direkt gaan aanschuiven aan het uitgebreide buffet van het restaurant. Ik kies voor een vis, want nu we hier logeren tussen al deze netwerken van waterkanalen, wil ik zoveel mogelijk vis uit de rivier eten. Ik vermoed dat het een soort baars was. Maar in ieder geval, erg lekker.

Direkt na de maaltijd, steek ik met een aantal andere toeristen met een motorbootje het kanaal over en een paar minuutjes later sta ik al in het kleine dorpje Tortuguero. Ja het reizen langs de Caribische kustlijn werd mogelijk door de aanleg van het Tortuguero-kanalenstelsel in 1966-1974. Deze 105 km lange, door regenwoud omzoomde watersnelweg, die uit 4 kanalen bestaat, verbindt de haven van Moin met het dorp Barra del Colorado. In het kanaal, dat smal lijkt op plaatsen waar het bos het water lijkt in te sluiten, kunnen veel dieren worden waargenomen, zoals kaaimannen en waterschildpadden en vogels als arassari’s en ijsvogels. Bij Tortuguero komt het kanaal uit in een brede, 6 km lange lagune, waarvan de oevers met natuurlodges zijn omzoomd. Moin, het eindpunt van het Tortuguero-kanaal is de belangrijkste bananenhaven van Costa Rica.

Bij aankomst in Tortuguero, bevindt zich al direkt het schildpaddenmuseum. Hier bevindt zich het Caribbean Conservation Corporation (CCC), een organisatie die zich inzet voor de bescherming van zeeschildpadden. Ze hebben hier veel info en 20 min.-video presentatie over Tortuguero en zeeschildpadden. Entree 2 dollar.
Tortuguero is een smal klein dorpje waarvan de bevolking leeft van het toerisme & natuurbehoud. Vroeger daarentegen leefden ze van houtkap en de jacht op schildpadden. Het is hier gezellig om rond te wandelen. Niet alleen om de leuke winkeltjes, maar ook weet je niet eerst gekeken rondom je naar al die verschillende vogels die er rondvliegen en de vele mooie bloemen. Ook zie ik heel wat apen in de bomen slingeren. Het dorpje ligt dus echt als een lange strook tussen de Caraïbische zee en de Laguna del Tortuguero. Wat gezellig. De zee is wel wat wild en zwemmen in zee wordt hier ten sterkste afgeraden vanwege gevaarlijke onderstromen. Toch zie ik een paar mensen in zee. Hier op het strand kun je ook de kleine schildpadjes uit hun nest zien komen, maar in maart is het daar niet het juiste moment voor. Het nestseizoen van de groene zeeschildpad loopt van juni tot en met oktober. Enkel in die periode worden dan ook avondexcursies georganiseerd.
Soms ziet men hier ook wel eens een jaguar op het strand komen, maar spijtig genoeg heb ik dat niet meegemaakt, zeker niet als je midden de namiddag hier bent en het strand volloopt met toeristen.

Tegen 18 uur is het hier donker in Costa Rica en is het dan ook aangeraden om terug in je lodge te zijn. Nog even tijd om de valies uit te pakken, zich wat opfrissen en tegen 19 u mag ik weeral mijn voetjes onder tafel schuiven. Alhoewel ik de tafel deel en 5 andere aangename gasten, moet ik me om 20 uur al verontschuldigen want ik val om van de slaap. Volgens mijn lichaam is het dan ook al 7 uur in de ochtend! Ondanks mijn enorme vermoeidheid, word ik tijdens de nacht toch verschillende malen wakker, ik hoor het namelijk heel hard regenen. Ja, het weer in Tortuguero is heel wisselvallig. Wees hier te allen tijde voorbereid op regen. Gelukkig is de eerste dag hier erg zonnig verlopen en kwam de regen pas in de nacht.

Logies: Aninga Lodge te Tortuguero (Hotel & Spa)
www.aningalodgetortuguero.com
info@aningalodgetortuguero.com
Tel. (506) 2222-6840
Ligt aan de laguna van de Tortuguero rivier en tegenover de landstrook die aan de Caraïbische Zee grenst. Men kan vanaf hier per boot naar het dorp (ca 10 min.).