Dag 1 – Vlucht Catania-Milaan-Brussel

Dag 1 – Maandag 3 maart 2014 – Vlucht Catania-Milaan-Brussel

Het is weer zover, de valies is gepakt, de reiskriebels al voelbaar, ik ben klaar voor mijn volgende reisavontuur. Iedere winter maak ik een lange verre reis, deze keer wordt dit ‘ver’ maar niet ‘lang’. Bestemming: Costa Rica in Centraal Amerika.

Vorige winter ben ik naar Oeganda, India & Bhutan gereisd. Dit jaar was voorzien om naar Cuba te vliegen in december, Tanzania in januari. Maar eind november besliste ik om Cuba af te zeggen, want geheel onverwacht werd beslist om vanuit Parijs naar Zug (Zwitserland) te verhuizen. In plaats van naar Cuba te gaan, ging ik in december dus met vriendin Angela uit London richting Zwitserland en gingen we samen op zoek naar een geschikte nieuwe woonst. Ook de reis naar Tanzania ging niet door, want in januari waren er heel wat voorbereidingen te doen om deze internationale verhuis in goede banen te leiden. En eind januari was het dan zover; eerst werd een deel naar Belgie verhuisd en daarna vanuit Parijs met de verhuiswagen naar Zwitserland. Maar de Zwitsers waren streng, en lieten de verhuiswagen omwille van enkele technische mankementen het land niet binnen. Dus zat er niets anders op dan de eerste 4 dagen op hotel in Zug door te brengen en wachten tot de bezittingen zouden aankomen. Onze intrede in een nieuw land had dus een beetje een rare start, maar gelukkig verliep al de rest zonder problemen en 4 dagen later kon ik mijn Zwitserse verblijfsvergunnings paspoort al in ontvangst nemen. Eens alle paperassen in orde waren, het appartement gedecoreerd, was het tijd om terug te keren naar Sicilië. Maar nu Cuba & Tanzania niet zijn kunnen doorgaan, zijn de reiskriebels daarmee niet verdwenen en er is nog een stukje winter over. Ik had nog net 2 weken tijd om me voor te bereiden op een andere reis. Een beetje nipt, maar gelukkig is het deze keer geen zo’n ingewikkelde bestemming.

Voor vertrek vanuit Sicilie, had ik zoals steeds wel nog wat werk. Vooral omdat ik mijn dieren Castar, Caro & Sarko in goeie omstandigheden wil achterlaten. Gelukkig komt een vriend tijdens mijn afwezigheid in mijn huis wonen, en zijn mijn diertjes al heel goed vertrouwd met de huisoppasser. Zo hoeven zij geen stress te hebben en kan ik met een gerust hart vertrekken. Dank je wel vriend voor de goeie zorgen!

Alhoewel ik reeds om 7 uur in de ochtend vertrok, was het toch al schitterend weer. Ik werd dus letterlijk uitgewuifd door een fel zonnetje. Zondag was het trouwens nog 20 graden in Sicilie. Vanuit het vliegtuig nog een laatste glimp op de besneeuwde rokende Etna vulkaan die er weer zo prachtig & elegant uitzag in haar witte kleedje. Twee uurtjes later landde ik al in Milaan, maar hier was het erg bewolkt en regende het zelfs een beetje. Tja… er is toch wel een enorm verschil tussen het zuiden & het noorden van Italië.

Tijdens mijn vlucht zit ik naast 2 Siciliaanse leerkrachten uit Catania, één ervan onderwijst italiaanse taal & literatuur. Fijn voor mij, want zo kan ik nog wat mijn italiaanse grammatica bijschaven en kletsen we honderuit over Luigi Pirandello, Giovanni Verga, Salvatore Quasimodo, Leonardo Sciascia, Giuseppe Tomasi di Lampedusa, Nino Vetri, Emma Dante, Vitaliano Brancati, Andrea Camillera en heel wat andere Siciliaanse schrijvers. Heel aangename mensen en weer heel wat bijgeleerd.

Ook maak ik kennis met een jonge Siciliaan die op weg is naar London. Hij woont en werkt in London maar vindt dit helemaal niet fijn. Hij haat de kou en de vele regens, mist zijn familie & het lekkere eten van Sicilie. Maar hij heeft geen keuze; in zijn thuisland vindt hij totaal geen werk, een verhaal die ik al zo dikwijls gehoord heb, een harde realiteit voor heel wat jongeren uit Sicilië. Het doet me altijd veel verdriet deze verhalen te horen. Afrikanen komen naar Europa om de armoede & oorlogen uit hun land te ontvluchten. Maar ook binnen Europa zijn veel mensen genoodzaakt hun land te verlaten in de hoop om een job en een betere toekomst te vinden. Bij het zien van zoveel leed, besef ik maar al te goed dat ik me heel gelukkig mag prijzen. Zelf heb ik de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil en probeer ik dan ook iedere gelegenheid om te reizen en andere culturen te leren kennen aan te grijpen.

In Milaan aangekomen heb ik nog net tijd om een kleine snack te gaan eten, vooraleer de vlucht naar Brussel te nemen. Ook nu zit het vliegtuig maar halfvol. Zowel op de luchthaven van Catania als Milaan was het ook erg rustig. Zou het carnaval-verlof hiermee te maken hebben? In Catania stond ik zelfs als enige aan de balie om mijn valies in te checken. Zoiets nog nooit meegemaakt! Normaal als ik reis met Alitalia, moet ik soms wel een uur in de rij staan aanschuiven.

Het vliegtuig komt een half uur vroeger aan in Brussel. In de transfert ruimte laat ik me verleiden om een mooie hippe kledingzaak binnen te lopen. Iets wat ik normaal gezien nooit doe, daar ik shoppen verschrikkelijk vind. Direkt komt een jonge verkoper met een aanstekelijke lach naar me toegelopen en begint hij met een vriendelijk gesprekje. Waar ik vandaan kom? ‘Uit Sicilie’ vertel ik, en prompt zet hij het gesprek in het italiaans met me verder. Ik vind het heel amusant. En waar ik naartoe ga? ‘Naar Costa Rica’. ‘Ach’ roept hij enthousiast uit en neemt me direkt onder de arm en loodst me mee naar de achterkant van de winkel. Verbaasd en niet begrijpend wat hij van plan is, kom ik terecht bij een ander jong koppel en vertelt hij me dat zij net terug gekomen zijn uit Costa Rica en me aan hen wil voorstellen. Het koppeltje blijken Finnen te zijn op weg naar Helsinski. We beginnen direkt een heel interessant gesprek over alles wat er in Costa Rica te beleven valt. Wanneer ik afscheid van hen neem en de winkel probeer te verlaten, loopt de ‘opgewekte’ verkoper me opnieuw achterna en probeert hij nog even met me te kletsen. ‘Ach’ zegt hij, ‘waarom neem je me niet mee op één van je reizen, ik zal heel braaf zijn en je bij alles van dienst zijn. Ik spreek trouwens 7 talen.’ Weer moet ik lachen met deze toch wel heel vriendelijke flirter. ‘Trouwens, wanneer zien we elkaar weer?’ vraagt hij met een superonschuldig gezichtje. ‘Ach wie weet…’ antwoord ik hem en maak me nu snel uit de voeten. Plots besef ik dat door deze spontane leuke ontmoetingen met de Finnen & de verkoper, ik vergeten was dat ik mijn bagage nog moest gaan oppikken. We waren ondertussen toch wel een half uurtje later. Bij de rolband was iedereen al verdwenen en zag ik vanuit de verte slechts 1 valies toertjes draaien. Oef, het was de mijne. Blijkbaar was al dat ‘vriendelijk gechat’ van mij, toch niet echt verstandig, want ik had bijna vergeten dat ik een valies bij had.

Op voorhand heb ik me een goedkope hotelkamer gereserveerd vlakbij de luchthaven. En het voordeel daarvan is, dat ze je dan ook gratis komen ophalen met een transfertbusje. Ik sta om 15 u al buiten, maar geen busje te zien. Blijkt dat het busje pas vanaf 17 u heen-en-weer begint te rijden. Zou ik een taxi nemen? Ik beslis die 2 uurtjes af te wachten, trouwens het idee dat ik op Belgische bodem ben en hier nu alles kan eten wat ik zo af en toe in Sicilie wel eens mis, doet me beslissen om een restaurantje op te zoeken. Nog even ook de apotheek binnen om een flesje DEET, iets wat ik beslist in Costa Rica dagelijks nodig zal hebben. Ik ben er niet zo erg bang voor de muggen, want momenteel is het regenseizoen voorbij, maar volgens veel reizigers heb ik vernomen dat ze heel veel last hebben gehad met ‘teken’. Dus een deet van minimum 50 % zal goed van pas komen. Ook kom ik in het luchthavengebouw de stand van ‘Connections Travel’ tegen. Nu ik toch 2 uurtjes tijd heb, brengt me dit op het idee om al even te gaan informeren over 2 andere reisbestemmingen die ik in gedachten heb. En ja, ze kunnen me heel wat uitleg geven over ‘Jordanië’ en over de ‘Kaapverdische eilanden’. Dus beste familieleden… zo weten jullie ook al wat binnenkort misschien nog volgt van trips!

Na genoten te hebben van mijn belgische kleine maaltijd, moet ik me plots erg spoeden en al lopend haal ik nog net op tijd mijn bus naar het Ibis Budget hotel. Al bij al was het slechts 10 minuutjes afstand. Toch wel doodop na een ganse reisdag, ben ik blij eindelijk op mijn kamer aan te komen. Ik ben echt aan rust toe. De vluchten voor morgen naar Atlanta en San José konden vanaf 24 uren ervoor online ingecheckt worden, dus vraag ik nog even aan de receptie van het hotel of ze mijn 2 boardingspassen voor me kunnen uitprinten. Geen probleem, één minuutje later krijg ik die al. Eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik wel geniet van al deze ‘efficiëntie’, iets wat ik heel erg mis in Sicilië. Daar duurt alles zo lang, en moet ik erg veel moeite ondernemen om de ‘allersimpelste zaken’ te doen slagen.

Ik neem me voor om deze avond ten laatste tegen 20 uur te gaan slapen, want ik wil echt wel helemaal uitgerust morgen aan de lange vlucht beginnen. Ondanks het feit dat ik nog om 16u30 gegeten heb, begint om 20 uur mijn maag opnieuw erg te rommelen. Zou het verandering van ‘lucht’ zijn die me zo’n hongergevoel geeft? Slapen met honger zal moeilijk zijn, dus beslis ik toch om op zoek te gaan naar een eethuisje. Mijn hotel is een budgethotel en heeft dus niet al te veel luxe, maar gelukkig merk ik aan de andere kant een IBIS hotel (eentje dus met wat meer voorzieningen) die wel een restaurant heeft. Al direkt bij het binnenstappen, voel ik een aangename reizigerssfeer in de lucht hangen. Rondom me heen hoor ik verschillende talen spreken. Twee individuele reizigers zijn spontaan aan het zelfde tafeltje plaatsgenomen en vertellen elkaar al hun reiservaringen. Terwijl ik met heel veel smaak smul van de ‘gegrilde’ varkensribbetjes en echte lekkere Belgische frietjes (eens wat anders dan al de pasta’s uit Italië…), geniet ik mee van hun reisverhalen en verneem ik zelfs over Afghanistan. Nee mams… niet beginnen panikeren; ik ben niet van zinnens om naar Afghanistan te reizen! Aan het andere tafeltje zit een jonge man een heel veel aan te staren en glimlacht hij vaak naar me. Kort erna begint ook hij een gesprekje met me en vertelt hem over zijn reis naar Puerto Rico. Net zoals ik 2 jaar terug, heeft hij daar Vieques bezocht en werd hij er betoverd door het zien van Mosquito Bay (= Phosphorescent Bay). Deze grote, ondiepe baai wordt omgeven door mangroves en zit vol lichtgevende organismen die geheimzinnig oplichten als het water wordt beroerd door een roeispaan of hand. Ik herinner me nog heel levendig hoe mooi het was om die enorme vissen helemaal doorschijnend langs je heen te zien zwemmen. Een enorme belevenis was dat toen voor me! Al snel biedt de jonge man me een glaasje aan en wil hij zich aan mijn tafeltje komen zetten, maar ondanks de vele gezellige gesprekken hier met andere reizigers, moet ik toch weigeren en laat ik weten dat ik ‘vroeg’ wil gaan slapen. Ik neem afscheid en keer snel terug naar mijn hotelkamer.

Ondanks dat mijn ‘echte’ reis naar Costa Rica nog niet begonnen is, en ik al dat rondgereis op luchthavens haat, heb ik toch wel weer een mooie dag beleefd en heel wat fijne interessante mensen ontmoet onderweg, elk met hun eigen verhaal. Tevreden en met veel mooie vooruitzichten naar morgen toe, ga ik om 22 uur gaan slapen. Ik ben zo moe, dat ik dan ook als een blok in slaap val. De wekker zal me pas morgen om 6u30 wekken.
Logies: IBIS Budget Hotel te Diegem
Proper, goedkoop, rustig en restaurant aanwezig rechttegenover aan Ibis Hotel.
Prijs voor dubbele kamer: 50 euro.
Ontbijt: 7,5 euro.