Dag 8 - Hoima
Door: Anna on Tour
Blijf op de hoogte en volg Anna
26 Januari 2013 | Oeganda, Hoima
Dag 8 – Zaterdag 26 januari 2013 – Rit Murchinson Falls naar Hoima
Het is duidelijk volle maan en ik kan dan moeilijk slapen. Ik ben dan ook al weer vroeg wakker deze ochtend. We vertrekken pas om 8u30 naar Hoima, dus heb ik nog wel even tijd om rustig te ontbijten en te genieten van de omgeving. Hoima ligt op 140 km hier vandaan en zou ongeveer 5 uren rijden zijn. Het plan was om via Lake Albert naar Hoima te rijden, maar volgens onze chauffeur ligt de weg er te moeilijk bij. Dus nemen we dan maar de weg via Masindi. Veel van mijn reisgenoten zijn hier niet gelukkig mee, want hoe moeilijk de andere weg ook was, we zouden veel meer te zien krijgen. Ik heb zo het idee dat de chauffeurs het zichzelf gemakkelijk willen maken en zich niet bekommeren om het feit dat wij toch liever de mooie route verkozen hadden.
Onderweg verloopt alles goed behalve 2 lekke banden en een kapotte uitlaat. We hebben ons lunchpakket voor onderweg mee. We komen reeds om 13u30 aan in onze lodge Kontiki te Hoima. De hutjes hier zijn eenvoudig. De badkamer is wat aan de triestige kant, maar gelukkig hebben we hier wel goedverluchte kamers, dus zal het deze nacht iets gemakkelijker gaan om te slapen. In mijn douche zit een grote pad. Als ik het water laat lopen blijft hij gewoon zitten. Dan maar geen champoo & zeep gebruiken. Het wordt opnieuw een koude douche voor me. Nu maar hopen dat deze pad deze avond in een prins veranderd.
Er is ook een zwembadje aanwezig, waar een paar Oegandeze families met hun kinderen gretig gebruik van maken. Het internet werkt niet. Het is goed om eens een namiddagje rust te hebben. Lekker genieten op een ligzetel aan het zwembad, wat lezen, wat schrijven. Onze chauffeur brengt het busje ondertussen naar de garage. Daardoor kan hij ons niet tot bij de koningsgraven brengen. Een paar van mijn reisgenoten onderhandelen met de manager van het hotel en bekomen zo toch nog een wagen om ernaar toe te gaan. Het zou slechts op 4 km van hier vandaan zijn. Men kon ook mountainbikes huren, maar daar is het toch nog iets te warm voor naar mijn goesting. En ik ben toe aan wat rust voor mezelf. De vorige dagen heb ik zoveel gezien, zoveel beleefd. Nu even tijd om alles tot me door te laten dringen. Net als ik van plan ben om ook een duik te nemen in het zwembad breekt er een hevig onweder uit. Ik kan nog net op tijd gans mijn boeltje bijeen pakken om te gaan schuilen onder een overdekt terrasje. De Ugandese kinderen trekken zich niets aan van het onweder (zij zullen dit hier wel gewoon zijn) en blijven luidlachend verder ploeteren in het zwembad. Het is een mooi spektakel. Natter kunnen ze toch al niet meer worden.
’s Avonds slaag ik erin om dan toch aan een internetstick te geraken en zo kan ik toch nog even fijn skypen met het thuisfront. Het is wel schrikken als ik de email met het overlijdensbericht lees van een kennis van me. Thierry Deleu uit Menen; ex-leraar in Harelbeke en woonachtig te Oostduinkerke en een heel goed auteur van honderden essays en boeken is overleden nadat hij euthanasie aangevraagd had. Hij leed de laatste tijd ondraaglijke pijn bij zijn agressieve kanker. De hele avond moet ik aan hem denken. Ik zal zijn leuke emailtjes, zijn gedichten en geschrijf missen. Slapen lukt me niet. Dit nieuws doet me terugdenken aan de vele vrienden die ondertussen al gestorven zijn en het overtuigd me nog meer dat het goed is om deze reis te maken en iedere dag opnieuw het maximum te genieten van het leven. Uiteindelijk val ik dan toch laat in slaap. Gelukkig is het hier na die regenbui goed afgekoeld en lekker fris om te slapen.
Extra informatie over Hoima:
Hoima is de hoofdstad van het Bunyorovolk en ligt tussen 2 heuvels op een hoogvlakte. De stad is omgeven door eucalyptusbomen, ooit geplant om malaria te weren. Hoima is een alleraardigst plaatsje waarin de adem van het koloniale verleden nog duidelijk voelbaar is.
Als u de stad verlaat in de richting van Masindi passeert u na enkele kilometers de Mparograftombes. Het zijn de begraafplaatsen van vroegere omakuma’s (koningen) van de Bunyoro, waaronder de in 1923 overleden (en misschien wel de meest bekende) Kabalega. Hij bevocht de Britse overheersers totdat hij in 1894 gevangengenomen werd. Ook zijn zoon, omakuma Tito Wimyi, ligt er begraven. De tombes doen sterk denken aan de graftombes op de Kasubi heuvel in Kampala. Het gebouw is echter veel kleiner. De Mparotombes worden slechts ‘bewaakt’ door een oude vrouw, wier toestemming u nodig heeft om er wat rond te kijken. Vergeet niet uw schoenen uit te trekken alvorens u het complex binnengaat. Binnen vindt u onder andere tal van persoonlijke bezittingen van Kabalega.
Mijn logeeradres te Hoima:
Hotel Kontiki
www.hoimakontiki.com
Het is duidelijk volle maan en ik kan dan moeilijk slapen. Ik ben dan ook al weer vroeg wakker deze ochtend. We vertrekken pas om 8u30 naar Hoima, dus heb ik nog wel even tijd om rustig te ontbijten en te genieten van de omgeving. Hoima ligt op 140 km hier vandaan en zou ongeveer 5 uren rijden zijn. Het plan was om via Lake Albert naar Hoima te rijden, maar volgens onze chauffeur ligt de weg er te moeilijk bij. Dus nemen we dan maar de weg via Masindi. Veel van mijn reisgenoten zijn hier niet gelukkig mee, want hoe moeilijk de andere weg ook was, we zouden veel meer te zien krijgen. Ik heb zo het idee dat de chauffeurs het zichzelf gemakkelijk willen maken en zich niet bekommeren om het feit dat wij toch liever de mooie route verkozen hadden.
Onderweg verloopt alles goed behalve 2 lekke banden en een kapotte uitlaat. We hebben ons lunchpakket voor onderweg mee. We komen reeds om 13u30 aan in onze lodge Kontiki te Hoima. De hutjes hier zijn eenvoudig. De badkamer is wat aan de triestige kant, maar gelukkig hebben we hier wel goedverluchte kamers, dus zal het deze nacht iets gemakkelijker gaan om te slapen. In mijn douche zit een grote pad. Als ik het water laat lopen blijft hij gewoon zitten. Dan maar geen champoo & zeep gebruiken. Het wordt opnieuw een koude douche voor me. Nu maar hopen dat deze pad deze avond in een prins veranderd.
Er is ook een zwembadje aanwezig, waar een paar Oegandeze families met hun kinderen gretig gebruik van maken. Het internet werkt niet. Het is goed om eens een namiddagje rust te hebben. Lekker genieten op een ligzetel aan het zwembad, wat lezen, wat schrijven. Onze chauffeur brengt het busje ondertussen naar de garage. Daardoor kan hij ons niet tot bij de koningsgraven brengen. Een paar van mijn reisgenoten onderhandelen met de manager van het hotel en bekomen zo toch nog een wagen om ernaar toe te gaan. Het zou slechts op 4 km van hier vandaan zijn. Men kon ook mountainbikes huren, maar daar is het toch nog iets te warm voor naar mijn goesting. En ik ben toe aan wat rust voor mezelf. De vorige dagen heb ik zoveel gezien, zoveel beleefd. Nu even tijd om alles tot me door te laten dringen. Net als ik van plan ben om ook een duik te nemen in het zwembad breekt er een hevig onweder uit. Ik kan nog net op tijd gans mijn boeltje bijeen pakken om te gaan schuilen onder een overdekt terrasje. De Ugandese kinderen trekken zich niets aan van het onweder (zij zullen dit hier wel gewoon zijn) en blijven luidlachend verder ploeteren in het zwembad. Het is een mooi spektakel. Natter kunnen ze toch al niet meer worden.
’s Avonds slaag ik erin om dan toch aan een internetstick te geraken en zo kan ik toch nog even fijn skypen met het thuisfront. Het is wel schrikken als ik de email met het overlijdensbericht lees van een kennis van me. Thierry Deleu uit Menen; ex-leraar in Harelbeke en woonachtig te Oostduinkerke en een heel goed auteur van honderden essays en boeken is overleden nadat hij euthanasie aangevraagd had. Hij leed de laatste tijd ondraaglijke pijn bij zijn agressieve kanker. De hele avond moet ik aan hem denken. Ik zal zijn leuke emailtjes, zijn gedichten en geschrijf missen. Slapen lukt me niet. Dit nieuws doet me terugdenken aan de vele vrienden die ondertussen al gestorven zijn en het overtuigd me nog meer dat het goed is om deze reis te maken en iedere dag opnieuw het maximum te genieten van het leven. Uiteindelijk val ik dan toch laat in slaap. Gelukkig is het hier na die regenbui goed afgekoeld en lekker fris om te slapen.
Extra informatie over Hoima:
Hoima is de hoofdstad van het Bunyorovolk en ligt tussen 2 heuvels op een hoogvlakte. De stad is omgeven door eucalyptusbomen, ooit geplant om malaria te weren. Hoima is een alleraardigst plaatsje waarin de adem van het koloniale verleden nog duidelijk voelbaar is.
Als u de stad verlaat in de richting van Masindi passeert u na enkele kilometers de Mparograftombes. Het zijn de begraafplaatsen van vroegere omakuma’s (koningen) van de Bunyoro, waaronder de in 1923 overleden (en misschien wel de meest bekende) Kabalega. Hij bevocht de Britse overheersers totdat hij in 1894 gevangengenomen werd. Ook zijn zoon, omakuma Tito Wimyi, ligt er begraven. De tombes doen sterk denken aan de graftombes op de Kasubi heuvel in Kampala. Het gebouw is echter veel kleiner. De Mparotombes worden slechts ‘bewaakt’ door een oude vrouw, wier toestemming u nodig heeft om er wat rond te kijken. Vergeet niet uw schoenen uit te trekken alvorens u het complex binnengaat. Binnen vindt u onder andere tal van persoonlijke bezittingen van Kabalega.
Mijn logeeradres te Hoima:
Hotel Kontiki
www.hoimakontiki.com
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
