Dag 19 - Lake Mburo & de avonturen in Kampala

Dag 19 – Woensdag 6 februari 2013 – Lake Mburo N.P. & Kampala

Ik heb enorm goed geslapen deze nacht. Om 6 uur loopt mijn wekker af want deze ochtend staan er 2 verschillende safaritochten op het programma. Ofwel kan ik mee te voet een bijzondere wandelsafari maken door het park, uiteraard in het bijzijn van een bewapende ranger/gids die ons alles gaat vertellen over het dieren- en plantenleven.
Ofwel kan ik mee voor een boottocht op het meer om het waterleven te gaan bewonderen. Eerst moeten we dan een uurtje doorheen het park rijden, dus weeral een extra gamedrive, dan het water op en daarna opnieuw een uur gamedrive. Ik had gisteren al aangegeven dat ik voor deze 2de optie zou kiezen.
Alleen deze ochtend, bij het wakker worden, vind ik het zo spijtig dat ik niet nog meer van deze unieke lodge kan genieten. Deze mooiste lodge van Uganda ligt waanzinnig mooi gelegen op een rotspartij middenin het park. Vanaf mijn veranda of ook vanuit het zwembad kijk ik uit over het park en kan ik de dieren één voor één naar de drinkplek zien lopen. Wat een weelde! Ik beslis daarom deze ochtend om niet mee te gaan met de groep op safari en hier ter plaatse te genieten van deze mooie plek. Zo kan ik ook wat extra uitrusten, want het is noodzakelijk dat ik op tijd naar mijn lichaam luister om te voorkomen dat ik weer voor weken of zelfs maanden zware fibroproblemen krijg.

Vanuit mijn bed lig ik te luisteren en rond te kijken naar alle dieren rondom mij. En kijken valt er hier genoeg want mijn tent is rondom rond met open ramen die gelukkig wel beschermd zijn tegen insecten door muggengaas. De tent is gebouwd op een houten platvorm middenin de bomen. Niet voor niets dat mijn tent de naam ‘forest’ gekregen heeft. Op slechts 2 meters afstand heb ik zicht op de vervet-aapjes die deze ochtend vroeg heel aktief van de ene boom naar de andere springen. En soms heel nieuwsgierig me komen aankijken vanuit een boomstam. Soms komen ze zelfs gewoon wat rondhuppelen op mijn terras. Wat een paradijs is dit hier! Nu we in het droge seizoen zitten, krijgen deze aapjes het moeilijker om eten te vinden, vandaar dat ze dan ook dichter bij de lodge komen en minder schuchter zijn. Plots hoor ik ook wat geritsel naast me aan het andere raam. En wat zie ik: een groepje mangoesten, welke soort precies weet ik niet, komen langs mijn tent gelopen over de rotsblokken. Zo dicht ben ik nog nooit bij mangoesten geweest. Ik durf mij niet te bewegen want bij de meeste beweging zouden ze opgeschrikt worden. Ook mijn fototoestel durf ik niet te nemen, want ik wil ten volle genieten van dit spektakel. Het rare was dat deze soort geen staart hadden. Achteraf bij navraag blijkt dat mangoesten altijd een staart hebben, ik weet dus niet wat ik precies gezien heb. Vermoedelijk zullen het een soort marmotjes geweest zijn. Dat zal ik thuis in mijn boek nog eens moeten nakijken. Nu geen tijd daarvoor want beneden onder mijn platvormtent, zie ik ondertussen hele grote kuddes buffels komen drinken aan de poel. Ook hoor ik regelmatig het gebrul van de nijlpaarden onder me. Waarschijnlijk zijn die terug op pad naar het meer waar ze de hele dag in het water zullen doorbrengen. Ook zie ik wrattenzwijnen en heel wat soorten antilopes (o.a. de schuchtere elandantilopes) gebruik komen maken van de poel. Och… wat is dit allemaal onbeschrijflijk. Soms zitten de antilopes achter elkaar aan en maken ruzie, die maken dan erg veel lawaai. Ik dacht eerst dat het leeuwengebrul was, maar dat kan niet. Er zit namelijk maar slechts 1 leeuw meer in dit Nationaal park. Het is een mannetjes leeuw. Ocharme wat eenzaam voor hem. De rest werd allemaal uitgeroeid door stropers. Er is wel sprake dat men binnenkort een aantal vrouwenleeuwen naar dit park zou overbrengen.

Ik zou hier gerust wel nog een weekje langer willen verblijven in deze lodge. Er is zoveel te zien en te beleven. Ik ben zeker dat de anderen nu ook heel wat zullen beleven tijdens hun wandelsafari en hun boottocht op het meer, maar wat ik hier zie en hoor rondom mijn tent is ook een aanrader. Eigenlijk zou ik andere reizigers willen aanraden om overal wat extra dagen te voorzien, 3 weken Uganda is veel te kort. Als ik ooit naar Uganda terugkeer, dan wil ik hier minimum 6 weken blijven en ook het Kidepo Valley N.P. in het noorden wil ik bezoeken, dat is gelegen op de grens met Soedan en Kenia. Wegens het hoge prijskaartje van deze Uganda reis, heb ik deze regio er niet bijgenomen, maar nu heb ik daar wel wat spijt van. Ja… ik moet zeker ooit nog eens terugkomen naar Uganda. Dat staat vast! Ook zou ik aanraden aan andere reizigers om het Ziwa Rhino Sanctuary N.P. te gaan bezoeken. Dit Nationaal Park is te vinden op de baan tussen Kampala en het Murchinson N.P. In het Ziwa Rhino Sanctuary kun je te voet op zoek gaan naar de witte neushoorn, een onvergetelijke ervaring. Het is trouwens het enige park in Uganda waar je de neushoorn terug kunt aantreffen.
In Afrika kent men 2 soorten neushoorns, de zwarte of puntlipneushoorn en de witte of breedlipneushoorn. Een volwassen zwarte neushoorn wordt maximaal ‘slechts’ 2500 kilogram zwaar, een kleine jongen in vergelijking tot de witte neushoorn die meer dan 4500 kilogram kan wegen. Het is een slecht idee om de maten te controleren, beide types zijn nogal agressief en vallen, ook als ze niet rechtstreeks bedreigd worden, aan. Ze kunnen een behoorlijke snelheid ontwikkelen en leggen daarbij nogal wat gewicht in de schaal.
Er is intensief jacht gemaakt op de neushoorn. De Afrikanen zijn ervan overtuigd dat een tot poeder gemalen hoorn potentieverhogend werkt. Van andere delen van het dier worden tal van ‘geneesmiddelen’ gemaakt. Voor geen enkele toepassing is enig bewijs geleverd. Beide soorten zijn met uitsterven bedreigd en voor de witte neushoorn had zich die ramp bijna voltrokken. Dankzij goede afspraken tussen de verschillende regeringen wordt er nu intensief jacht op de stropers gemaakt waartoe op sommige plaatsen de daar levende neushoorns dag en nacht worden bewaakt. Voor Uganda kwamen de maatregelen te laat, zowel uit het Kidepo Valley N.P. als uit het Murchinson Falls N.P., de laatste locaties waar de zwarte neushoorn werden gesignaleerd, is de kolos verdwenen. Een ambitieus fokplan moet de neushoorn binnen enkele decennia weer terugbrengen in sommige delen van Uganda.

De neushoorn heeft geen natuurlijke vijanden, al kan een jong dier, dat bij de geboorte al 30 tot 40 kilogram weegt, weleens aangevallen worden door een leeuw of een groep hyena’s. De moeder verdedigt haar kalf doorgaans met succes. Het volwassen exemplaar heeft het weleens aan de stok met een olifant, maar dat heeft met het uitzetten of de verdediging van een territorium te maken en leidt nooit tot slachtoffers. Het gehoor van een neushoorn is buitengewoon goed, gevaar wordt al waargenomen als het nog verder dan een kilometer verwijderd is, hetgeen een compensatie is voor zijn slechte gezichtsvermogen.


Extra informatie over het Lake Mburo N.P.:
Mbuoro N.P. is een heel klein park, met een oppervlakte van 260 km²
Beste bezoektijd: het hele jaar door.
Diersoorten: o.a. impala’s, eland-antilopen, luipaarden en zebra’s.
Vogelsoorten: meer dan 315 soorten.
Landschap: overwegend vlak met prachtige acacialandschappen

Deze ochtend ga ik pas om 9u30 ontbijten, en dit met het mooie zicht over het park. Aan het zwembad komen ondertussen de vervet-aapjes drinken van het zwembadwater. Hier zit duidelijk geen chloor in het zwembadwater want de aapjes drinken er veelvuldig van.
Ondertussen komen de anderen terug van hun wandelsafari. Daarna vertrekken we na de brunch, rond een uur of 10u30 richting Kampala. Aan de uitgang van het Nationaal park wacht het ander busje met de reisgenoten die de boottocht ondernomen hebben ons op. Ook komen we weer die speciale koeien tegen met enorm grote hoorns. Ankole Longhorned Cattle is de juiste benaming. Heel impressionante dieren. Hun hoorns schat ik minimum wel 80 cm lang. (achteraf verneem ik dat die 1 meter lang zijn...). Hun vlees zou heel weinig cholesterol bevatten. Misschien moet ik vanavond wel eens zo’n biefstukje eten, want de dag voor mijn reisvertrek, wist mijn huisdokter me nog te vertellen dat mijn cholesterol veel te hoog stond en ik dringend aan een dieet moest beginnen.

Na ongeveer 3 uren rijden, stoppen we onderweg nog even bij de cirkels die de evenaar aangeven. Hier worden we vergast op een speciale watertest. De man plaatst een trechter met water boven een emmer en plaatst daar ook een bloem in. De bloem begint tegenwijzerszin mee te draaien en verdwijnt uiteindelijk zo met het weglopende rondkonkelende water. Aan de andere kant van de evenaarslijn herhaalt hij deze test. Daar loopt het water en de bloem met de wijzers van de klok mee en verdwijnt het water geleidelijk in de emmer. Daarna plaatst hij de emmer en de trechter met water en bloem recht op de evenaarslijn. En wat gebeurt er nu? Het water draait niet meer in het rond, maar verdwijnt samen met de bloem direkt en recht in het gaatje. Ja... dat noemen we in de natuurkunde geloof ik de wet van het Corioliseffect. Trouwens, het bijzondere gedrag van de slinger van Foucault heeft ook te maken met het corioliseffect...

Het corioliseffect, genoemd naar de Franse ingenieur Gustave-Gaspard Coriolis die het in 1835 voor het eerst beschreef, is de verklaring voor de afbuiging van de baan van een voorwerp dat beweegt binnen een roterend systeem. Het is vooral duidelijk bij de beweging van de wolkenmassa's rond een lagedrukgebied, die niet recht naar het centrum van dit lagedrukgebied stromen maar er omheen beginnen te cirkelen, op het noordelijk halfrond tegen de wijzers van de klok in, op het zuidelijk halfrond met de wijzers van de klok mee. Dit staat bekend als de wet van Buys Ballot. Een hogedrukgebied kent hetzelfde effect maar met een draaiing in tegengestelde zin.
Wie hier meer uitleg over wilt kan surfen naar:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Corioliseffect
Misschien wel een erg stomme vraag, maar; Er wordt voor toeristen op de evenaar een z.g waterproef gedaan. Een bak water laat men leeglopenvia een afvoergat ; boven de evenaar ontstaat een rechtsom draaiende kolk boven het afvoergat, onder de evenaar een linksom draaiende en op de evenaar geen kolk. Ik vind dit moeilijk te geloven, laat staan dat ik het kan verklaren. Kan iemand mij verklaren waaron dit juist of onjuist is?

Antwoord: de draairichting van een kolk is in principe afhankelijk van de plaats op aarde. Dat komt door de z.g. Coriolis-kracht, die ervoor zorgt dat bewegende voorwerpen een afwijking krijgen door de draaiing van de aarde. Stel je maar eens voor dat je op een draaiende schijf staat en in een rechte lijn naar de overkant wilt lopen. Je krijgt dan ongemerkt een afwijking van de rechte lijn (als het je al lukt om te blijven staan). Een mooie demonstratie van dit effect is te vinden op een web-movie, waar kinderen een bal over een draaimolen naar elkaar toe rollen: http://archive.ncsa.uiuc.edu/Edu/vie/html/coriolis_force_lesson_plan.html
Het verschijnsel is ook duidelijk herkenbaar in de stroming van luchtpatronen rondom een lage druk gebied, zoals dat in de satellietfoto's bij het weerberciht te zien is. Op het zuidelijk halfrond draaien die "kolken" in tegengestelde richting als bij ons. Met het water in een waterbak zou dat ook zo kunnen zijn, maar dan moet je wel een perfecte gevormde bak hebben. En daar zit nou net het probleem. Een kleine onregelmatigheid kan er al voor zorgen dat het water in een bak steeds in dezelfde richting gaat draaien, en dat heeft dan niets met de draaiing van de aarde te maken. Dus als je op zoek wilt naar een bak waar het water de andere kant opdraait hoef je heus niet naar het zuidelijk halfrond!


We gaan vanavond aan de rand van Kampala overnachten, op zo’n 2 uren rijden van de evenaar. Cassia Lodge is een heerlijke lodge, die vanaf een heuvel een schitterend uitzicht biedt over de stad en over het Victoria meer. Het wordt uitgebaat door een bekend belgisch koppel: onze ex-politicus en minister Johan Van Hecke en zijn echtgenote Els De Temmerman, gekend om haar projecten en haar boek omtrent de kindsoldaten in het noorden van Uganda.
Els De Temmerman (1962) is sinds 1988 journaliste. Ze schreef eerst voor ‘Het Volk’ en het maandblad ‘Wereldwijd’. Van 1992 tot 1996 was zij Afrika-correspondente voor de ‘Volkskrant’ en de ‘VRT’, met als standplaats Nairobi (Kenia) en Kampala (Uganda). Tussen 1997 en 1999 woonde ze in Zuid-Afrika. Ze publiceerde vier boeken over Afrika. Haar laatste boek, ‘De meisjes van Aboke’, werd vertaald in het Engels, Frans, Spaans en Italiaans. Ze werd onlangs hoofdredactrice van de Oegandese krant ‘New Vision’.

De weg naar Kampala is een hel. Ze rijden hier als echte zotten. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hier dagelijks verkeersongevallen gebeuren. Anne, mijn reisgenote, is dan ook helemaal niet op haar gemak, vooral als we de bussen voor ons gevaarlijk schuin zien overhellen bij ieder inhaalmaneuver. Normaal gezien was onze chauffeur tot nu toe altijd een heel voorzichtige rustige chauffeur. Maar is het omdat hij zijn geboortestad nadert? Of verlangt hij na 3 weken met ons op stap te zijn zo hevig om zijn vrouw en familie terug te zien, maar het is duidelijk dat ook hij hier hard op zijn gaspedaal gaat staan en plots slingert hij ons busje tussen een bus en een vrachtwagen door. Anne schreewt het uit. En ook ik besef dat ik beter niet teveel meer kijk naar wat hij hier allemaal uitspookt. Ik moet automatisch terugdenken aan het waargebeurde verhaal uit het boek van de nederlandse Sonja Schulpen-Rademakers (met als titel ‘Een enkeltje Oeganda’), die indertijd met haar man een kamping wou opstarten in Uganda.

Een stukje uit dit verhaal vertel ik je hieronder...:
“Een matatu (=taxibusje) zal ons terugbrengen naar Eden Rock. Op Eden Rock zou een groepje mensen wachten voor Bronwyn’s verjaardagsdiner. Dit loopt echter een fikse vertraging op! Onderweg roept Bronwyn ineens dat ze een jongen naast de weg ziet liggen en ze gebaart de chauffeur te stoppen. De jongen beweegt niet en niemand van de vele omstaanders lijkt iets te ondernemen! Michael verteld dat de mensen hier bang zijn iemand die bewusteloos/dood is aan te raken; dit zou ongeluk brengen. Nadat men voelt of de jongen een hartslag heeft en dat zo blijkt te zijn, besluiten we de jongen en zijn ouders en zus in de matatu te laden en naar het ziekenhuis in Jinja te rijden. Hij moet al een tijdje op de grond gelegen hebben voordat wij arriveren, want Bronwyn vertelt dat zijn hele lichaam onder de mieren zit!
Veiligheidshalve leggen we de jongen met zijn hoofd op de schoot van zijn vader en Ben moet zijn benen vasthouden om te voorkomen dat hij van de bank afglijdt. Ik zie zijn mond nog bewegen (waarschijnlijk niet meer dan een reflex) nèt voordat we bij het ziekenhuis zijn. Bronwyn ziet hem nog met zijn ogen knipperen wanneer ze een mier uit zijn gezicht veegt.
Alsof de jongen hierop gewacht heeft, overlijdt hij op het moment dat men hem op het ziekenhuisbed legt. Voor ons gevoel duurt het een eeuwigheid totdat er eindelijk een dokter ten tonele verschijnt. Men probeert de jongen nog te reanimeren, maar helaas... het is al te laat. Later zullen we horen dat de jongen van zijn fiets gereden is door een voertuig dat daarna doorgereden is; waarschijnlijk een matatu, maar dat schijnt hier regelmatig te gebeuren!
De moeder draait volledig door wanneer de vader haar het nieuws van het overlijden van hun zoon vertelt; hij is 18 jaar geworden! Terwijl Bronwyn, Michael en Ben bij de jongen blijven, probeer ik de moeder op te vangen, die zich huilend en schreeuwend op de grond heeft geworpen. “Mamma, mamma”, huilt ze, grijpt zich aan me vast en vertelt me snikkend verhalen in het Lusoga die ik natuurlijk niet begrijp.
Het enige dat ik kan doen is de vrouw vasthouden; ik zou niet weten hoe je iemand in zo’n geval zou moeten troosten! Ik strijk haar over haar rug en probeer er op die manier maar voor haar te zijn. Ondertussen wikkelen Ben en de vader het lichaam in doeken. We besluiten het lichaam van de jongen terug te brengen naar zijn dorp en het daar over te dragen aan zijn familie; dit is wat de ouders graag willen!
Bronwyn en ik begeleiden de moeder naar de passagiersstoel voorin de matatu. Het is belangrijk dat we haar daar hebben voordat het lijk van haar zoon naar binnen zal worden gedragen. Wanneer de jongen in de matatu gedragen wordt, knapt er iets bij de moeder en ze wordt volledig hysterisch. De vader zit bij het lichaam van de jongen.
Aangekomen bij het dorpje laat de moeder zich op de grond vallen terwijl ze allerlei kreten uitstoot. Het lichaam van haar zoon wordt uit de matatu gedragen en het dorp stroomt uit. Van alle kanten komen mannen, vrouwen en kinderen die, letterlijk met hun handen in het haar, kreten uitstoten en hartstochtelijk huilen... wat verschrikkelijk! Het lijkt alsof we in een droom beland zijn; wat een akelig tafereel zo in het donker!
Op Eden Rock wacht inmiddels iedereen met het diner op ons. We bellen maar even, maar slagen er niet in Fred precies duidelijk te maken wat er gebeurd is; dat doen we dan later wel. Je weet hoe het gaat als je een verhaal aan iemand vertelt en deze persoon vertelt het weer in zijn eigen versie verder; uiteindelijk heb je een compleet ander verhaal en dat geldt ook voor ons avontuur. Als we aankomen, denkt het personeel en de gasten dat Michael een ongeluk heeft gehad! “Mr. Ben” had namelijk gebeld en het ging over een man die een ongeluk had gehad, dus dat moest dan Michael zijn! Het laatste waar we zin in hebben is om feest te vieren en het feestvarken zelf en haar vriend al helemaal niet; zij hebben het lichaam tenslotte gedragen en alles herinnert hen aan de jongen. Hun kleren en bagage; alles ruikt naar de jongen en daarom nemen ze eerst even een uitgebreide douche voordat ze aan tafel aanschuiven. Het diner is lekker; de meesten van ons genieten van verse tilapia (vis) en Bronwyn krijgt leuke cadeautjes. Als iedereen weg is, praten we nog een tijdje na met zijn viertjes over wat er vandaag toch allemaal gebeurd is. Blijkbaar heeft Michael gisteren ook al een meisje zien verdrinken, dus dit is de tweede keer in zeer korte tijd dat hij iemand ziet sterven. “Is dit een teken van God dat ik de volgende ben?” vraagt hij Bronwyn na het douchen. Bronwyn heeft moeite om hem gerust te stellen, zo overstuur is hij. We zijn er alle vier van overtuigd dat het geen toeval is dat juist wij hierbij uit kwamen. Misschien is het een les dat we niet te laconiek moeten omgaan met ’s avonds over straat gaan hier in Oeganda? Ze rijden hier vaak als gekken en je hoort overal waarschuwingen om ’s avonds niet te voet, op de fiets of op een brommer de deur uit te gaan. Volgens Bronwyn word je hier echter steeds nonchalanter in naarmate je hier langer bent.
Van Shirray horen we de dag erna dat wat we gedaan hebben niet zonder risico is. Het grootste risico is om, wanneer je voor een dergelijke situatie stopt, voor dader aangezien te worden. Voordat je het in de gaten hebt, sleuren ze je uit je voertuig en slaan of schoppen net zo lang op je in totdat je zelf het loodje legt. Een ander risico is dat ze misbruik maken van het feit dat je een ‘mzungu’ (=bleekscheet) bent en je financieel helemaal kaal plukken. Ooit sprong er een klein meisje ineens voor de auto van Shirray en zij is toen gestopt en met het meisje naar het ziekenhuis gegaan. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen, maar de ouders van dit meisje hebben haar toen het bovenstaande verteld. Zelfs wanneer je zelf iemand aanrijdt, moet je doorrijden naar het eerstvolgende politiestation, daar aangifte doen, zodat er iemand van de politie kan gaan kijken en hulp kan bieden. “Dit is weer het cultuurverschil”, zegt Shirray. “Het druist tegen alles in waar wij als westerling mee opgegroeid zijn en in geloven, maar zo werkt het hier nou eenmaal”.

Tijdens de autorit van eerder vandaag, heb ik wat zitten praten met Sam, onze chauffeur. Hij toont me trots zijn familiefoto’s van zijn vrouw en zijn 6 kinderen. “Maar Sam, je ziet er nog zo jong uit en je hebt al 6 kids?” Blijkt dat hij 40 jaar oud is. Zijn eerste dochter werd geboren toen hij pas 16 jaar oud was. Maar zo’n jonge leeftijd blijkt hier heel normaal te zijn. Vele meisjes hebben al kinderen op hun 12de. Volgens de wet is dit niet toegelaten en moeten de meisjes minimum 18 jaar zijn om kinderen te mogen baren. “Wat gebeurt er dan als dit niet toegepast wordt?”, vraag ik Sam. Wel dan wordt er onderhandeld met de ouders van de jongen. Meestal moeten die ouders dan een aantal koeien geven aan de ouders van het meisje als een soort boetegeld. Bij jongens daarentegen mag men wel al kinderen verwekken als ze jonger dan 18 zijn. Sam is ondertussen al 4 keer gehuwd geweest. De laatste 3 kinderen (allemaal jongens) zijn verwekt door zijn 4 de vrouw. De eerste 3 meisjes zijn allen van 3 verschillende echtgenotes. Zijn huidige echtgenote heeft de zorg nu over de 6 kinderen. Zijn eerste 3 vrouwen hebben hem verlaten vertelt hij me en zijn ondertussen ook al herhuwt. Maar waarom hebben deze moeders dan hun kinderen achtergelaten bij de vader, vraag ik me af. Wel volgens de wet is het zo dat als de kinderen jonger zijn dan 7 jaar bij de scheiding van de ouders, die dan automatisch bij de moeder mogen blijven. Zijn de kinderen reeds ouder dan 7 jaar, dan blijven die bij de vader. Ik ben heel nieuwsgierig en vraag Sam of hij tijdens zijn huwelijken met meerdere vrouwen tegelijk gehuwd was. Maar bigamie is hier in Uganda niet toegelaten. Maar hebben mannen dan soms wel eens geen minaressen terwijl ze gehuwd zijn, vraag ik hem. O ja hoor krijg ik heel overtuigend te horen. Maar de vrouwen zijn hier heel jaloers, dus vertellen de mannen dit niet aan hun vrouwen. (waar heb ik zoiets nog gehoord???) Wanneer de vrouw haar man toevallig dan toch betrapt met een andere vrouw, dan gaan ze hevig bekvechten. De ouders worden dan in de familiediscussie betrokken en de man moet plechtig aan de ouders beloven dat hij zoiets nooit meer gaat doen en zijn vrouw in het vervolg trouw zal blijven. De vrouw accepteert de situatie dan maar en blijft bij haar echtgenoot. Omgekeerd gaat het er heel anders aan toe. Van de vrouw wordt helemaal niet aanvaard dat ze vreemd zou gaan. Indien een vrouw haar echtgenoot bedriegt met een ander, dan gaat haar man onmiddellijk scheiden. Praten helpt niet. Zonder pardon vliegt ze buiten.

Sam heeft een goeie job en verdient redelijk zijn broodje naar Ugandese normen. Daardoor kunnen al zijn kinderen dan ook school volgen. Dat is niet altijd zo voor vele van de kinderen hier. In de dorpen zijn het meestal de jongens die eventueel naar de basisschool mogen gaan. De meisjes echter blijven thuis helpen op het land. Het is helemaal niet gebruikelijk dat meisjes onderwijs volgen. De gelukkigen die wel naar school mogen, gaan meestal naar publieke scholen. Slechts de rijkere klasse kan hun kinderen naar een privé school sturen, waar ze dan wel heel veel moeten betalen voor de lessen en het eten. Die kinderen vertrekken dan telkens voor 3 maanden op kostschool. Ze moeten 3 dingen meenemen naar de school: hun eigen emmertje (waarschijnlijk om zich in te wassen vermoed ik), een grote gele jerrycan (om water te vullen) en hun schoolschrift. Tijdens de 3 schoolvakanties (van 5 december tot 5 februari – 2 maanden zomerverlof, vanaf 20 april nog eens 2 weken, en in augustus ook nog eens 2 weken) komen die kinderen dan naar huis. De lessenkwaliteit van deze private scholen ligt heel veel hoger dan de publieke scholen. Wie dus naar de universiteit ooit wil, moet minimum privéschool gevolgd hebben. Er worden per jaar maximum 6000 studenten op de universiteiten toegelaten in gans Uganda. Dat betekent dat enkel diegene met hele hoge punten aanvaard worden. En diegene die de hoogste cijfers halen, komen in aanmerking om een beurstoelage van het governement te bekomen. Onze chauffeur Sam is een gelukkig man, want zijn oudste dochter is toegelaten aan de universiteit om medicijnen te studeren. Zelf komt Sam uit een gezin van 12 kinderen, hij is de jongste zoon van het gezin.
De chauffeur van het ander busje, Gerald, is pas 26 jaar en heeft ook al een baby thuis. Onze Ugandese reisbegeleider Kenneth is ook 26 jaar en heeft thuis al 2 kleine kinderen (waarvan eentje van 4 jaar). Sam, Gerald, Kenneth…. Ja het valt op… ook vele van onze andere plaatselijke gidsen hadden allemaal typische engelse namen zoals Robbert, Andrew, Harry, Danny, etc… Ik had verwacht van die moeilijk uitspreekbare afrikaanse namen tegen te komen maar dat is niet zo. En ook spreekt bijna iedereen hier engels, wat reizen doorheen Uganda wel gemakkelijk maakt. Maar de uitspraak van hun engels is niet altijd begrijpbaar. Soms moet ik het wel 3 keer opnieuw vragen.

Wat extra informatie over de bevolking:
Er wonen ruim 33 miljoen mensen in Uganda (cijfers uit 2009). Dat betekent dat het gemiddelde aantal inwoners per km² ongeveer 72 bedraagt. (Ter vergelijking...: In België is dat 349 inwoners per km². Nederland: 447,9/km². Italië: 202 inwoners per km².) De bevolkingsaanwas is spectaculair afgenomen: van 3,7 % per jaar in 2008 tot 2,6 % in 2010.
Het aantal volkeren in Uganda bedraagt 36, er worden, naast het Engels en (Ki)Swahili, evenzovele talen gesproken. In tegenstelling tot Tanzania, waar de volkeren zichzelf hardnekkig ‘stammen’ blijven noemen, zijn de volkeren van Uganda er trots op een ‘volk’ te zijn. Het gevoel van nationalisme waarin wordt opgeroepen als gezamenlijke stammen één Ugandees volk te zijn, wordt hier kennelijk minder verstaan. Het grootste volk wordt gevormd door de Baganda’s, behorend tot de Bantoes. Een Bantoevolk is gemakkelijk aan zijn naam herkenbaar: ze beginnen allemaal met Ba... Bantoes bevolken ruim de (zuidelijke) helft van Uganda. Verder is er een aantal Nilotische volkeren, ze wonen in noordelijk Uganda. Ten slotte is er nog een viertal volkeren afkomstig uit Zuid-Soedan, de zogenaamde Madi-Moru volkeren. Zij bevolken het uiterste noordwesten van Uganda. Een hele kleine minderheid wordt gevormd door pygmeeën, ze worden echter door veel toeristen bezocht. (incluis mezelf dus...)

Enkele cijfers met betrekking tot de bevolking:
- totale bevolking ruim 33 miljoen.
- gemiddeld aantal inwoners per km² 72.
- de verwachte jaarlijkse aanwas bedraagt 3,6 %.
- een vrouw krijgt gemiddeld 6,3 kinderen.
- geboorten per jaar per 1000 inwoners 47,55.
- sterftes per jaar per 1000 geboortes 64.
- 42% van de Ugandezen sterft voor het 40ste levensjaar.
- de levensverwachting bij de geboorte is 54,1 jaar voor vrouwen en 51,9 jaar voor mannen. (Ter vergelijking... België: 82,8 voor de vrouwen en 77,3 voor de mannen en in Nederland: 82,9 voor de vrouwen en 78,7 voor de mannen. In Italië zelfs: 84,5 voor de vrouwen en 79,1 voor de mannen)
- slechts 2,1 % van de bevolking is 65 jaar of ouder.

Er is veel gedaan om de vrouwen een grotere economische en politieke invloed te laten hebben. Tot nu toe slaagt men daar nauwelijks in, de meeste mannen zijn daar nog sterk op tegen. Het aantal vrouwen ouder dan 15 jaar dat kan lezen en schrijven is dan ook aanmerkelijk lager dan het aantal mannen vanaf die leeftijd: 57,7 tegen 76,8 %. Een vrouw is doorgaans zwanger in de periode dat ze ook op andere terreinen een daadwerkelijke positieve bijdrage zou kunnen leveren. Slechts 5 % van de vrouwen doet iets aan geboorteregulatie. Behalve het verrichten van haar traditionele taken, heeft bijna 67 % van de volwassen vrouwelijke bevolking een baan buitenshuis om het hoofd boven water te kunnen houden. De verdiensten in Uganda zijn laag. Ruim 31 % van de bevolking leeft onder de armoedegrens. Een gemiddelde werknemer verdient ongeveer 925 euro per jaar. Hoewel dit aanmerkelijk meer is dan 25 jaar geleden toen dat nog slechts 25 USD per jaar was, behoort Uganda duidelijk tot de landen met de laagste inkomens ter wereld. Maar ook de inflatie slaat in Uganda hard toe. In mei 1987, toen het voor het eerst mogelijk was om buitenlandse valuta te wisselen, werd 60 Ush (Ugandese shilling) betaald voor 1 USD, in 1996 moest men er 1095 voor neertellen, in 2000 werden dat er 1820. In 2007 kreeg men voor 1 euro 2282 Ush, in het laatste kwartaal van 2010 ontving men 3154 Ush. De inflatie stond jarenlang rond 7 %. Ten gevolge van de wereldwijde economische crisis verdubbelde dat percentage in 2008/2009 tot 14,5 %. In 2010 zette zich een geweldige daling in, de inflatie zakte tot een historisch laagtepunt van 0,3 % in de maand oktober.

Om terug te komen op vandaag... uiteindelijk, na nog heel wat file om door Kampala te rijden, komen we goed en heelhuids aan in onze Cassia lodge. Onderweg hierheen zag ik plots in de drukte van de stad, een blonde grote vrouw lopen in gezelschap van een Ugandees. Direkt moest ik aan die moedige jonge vrouw Renate uit Nederland denken, die dat tehuis opgestart heeft voor kinderen met een handicap. En ja, als ik mijn hoofd uit het busje steek, zie ik dat het daadwerkelijk Renate is die daar loopt. We zwaaien uitbundig naar haar, ze zwaait nog terug maar ik ben niet zeker of ze ons wel herkent heeft. Dat moet nu echt wel passen zeg... In Kampala wonen zeker wel 1.353.236 mensen en wie komen we hier tegen... Renate! Ja echt!!! En dat terwijl Renate op wel 80 km van Kampala woont, in Jinja. De wereld is toch klein!

Eens aangekomen in het hotel van dit beroemd belgische koppel, besluiten Petra en ik nog wat te verkoelen in het aanlokkelijke zwembad. We springen het zwembad in en zo is direkt al het rode stof van ons verdwenen. Ja ja... ik weet het... niet echt respectabel van ons t.o.v. de andere gebruikers van het zwembad, maar ... o... het deed zo’n deugd dit grote ligbadje! Hopelijk leest Johan van Hecke dit verhaal nu niet of straks worden we ook nog door de belgische regering belast met het betalen van een soort vervuilingstaks of moeten we zo’n GAS-boete betalen want met gans die nieuwe GAS-wetgeving in België weet je maar nooit!!!
En wat zouden we nu doen, na de lekkere zwembeurt? Ach natuurlijk.... weer lekker eten zeker? En ja... lekker is het wel. De Johan weet ons te vertellen dat hij een kok in zijn restaurant wou die goed opgeleid was. De Belgische keuken wordt wereldlijk erg geprezen maar toch wou hij geen belgische kok naar hier toe sturen, daar het zijn bedoeling was om zoveel mogelijk Ugandezen aan een goeie job te helpen. Vandaar dat hij in Ugandese koks aangenomen heeft, maar hij heeft hen in België een goeie opleiding laten volgen alvorens ze in zijn restaurant aan de slag konden. En ja... het was te smaken! Alhoewel ik overal al heel lekkere frietjes heb kunnen eten, smaak ik hier direkt het Belgische kantje. Ze zijn duidelijk 2x gefriteerd zoals in België. Ook de steak smaakt me geweldig en smelt zo in mijn mond. We eten buiten op het terras met het zicht over de nachtlichtjes van Kampala. Ik moet eventjes aan Sicilië denken... Ook daar kan ik vanop mijn terras ’s avonds neerkijken op de lichtjes van de onderliggende kuststadjes Giardini Naxos en Fiumefreddo. En zie ik op de heuvel de glinsterende lichtjes van Taormina. Alleen is het nu in Sicilië iets te koud om buiten op het terras te zitten. Hier kan dit het gehele jaar door. Zalig zo'n’exotisch temperatuurtje!

Na het eten blijven Petra en ik nog een hele tijd plakken op het terras buiten. Hoe komt het toch dat wij altijd de laatsten van de groep zijn. Pas om 1u30 ga ik slapen, ik wil het maximum eruit halen van mijn laatste dagen hier in Uganda. Morgen zal het wel weer moeilijk zijn om vroeg op te staan... Maar het idee om morgenochtend naar een schiereilandje aan het Victoria meer te varen lijkt aanlokkelijk. Slaapwel! Buona Notte!!!


Mijn logeeradres in Kampala is Cassia Lodge:
www.cassialodge.com
Deze lodge is prachtig gelegen op één van de zeven heuvels van Kampala. De kamers zijn comfortabel en vanuit het zwembad kijkt u uit over het Victoriameer. Een oase van rust in de hectiek van Kampala.