Dag 12 - De vuurbergen van Timanfaya

Dag 12 – Maandag 17 november 2014 – de vuurbergen van Timanfaya

Deze ochtend krijgen we een sms van Andy. Hij voelt zich al terug beter en daar hij het vliegtuig van afgelopen zaterdag niet heeft kunnen nemen, zal hij morgen dinsdag afkomen en toch nog een dag of 5 met ons op Lanzarote kunnen doorbrengen. Flo is heel content. We pakken al onze spullen in want ons 5 daagsverblijf in Playa Quemada is achter de rug. De valiezen de auto in en weg zijn we !!!

Vandaag is DE GROTE DAG ! We gaan vandaag het nationaal park van Timanfaya bezoeken, de vuurbergen (Montana del Fuego) ! Dit was de hoofdreden van mijn bezoek aan Lanzarote. Ik sta dan ook al te popelen om te vertrekken want als vulkaanliefhebster is dit voor mij de place to be!
Daar we zo vroeg aan zijn, beslissen we om onderweg voor de 2de maal het mooie dorp van Yaiza nog eens te bezoeken. Vorige keer hadden we overigens niet naar het restaurant van Le Era gaan zien, dus willen we dit nu wel doen. Het is de populairste plek in het dorp want in het restaurant is een van de 3 huizen opgenomen die na de ramp van 1730-1736 nog overeind bleken te staan. Cesar Manrique renoveerde en vergrootte het huis en maakte er in 1970 een restaurant van. Ook was de vorige keer het 18de eeuwse kerkje gesloten en hopen we dit nu van binnenin te kunnen bezichtigen.

Via de LZ30 dwars door la Geria beland je eerst in Uga, een dorp met vierkante witte huizen en met enkele palmen tussen de akkers. Hier komen de kamelen voor de tocht naar de Montana del Fuego vandaan.

Yaiza is beslist een schilderachtig plaatsje dat al tweemaal tot mooiste van Spanje is verkozen. Het kerkje Nuestra Senora de los Remedios uit de 18de eeuw heeft een open klokkentorentje en een interieur met een houten zadeldak en ronde lavazuilen. Plaza de los Remedios is een alameda: een verhoogde zit- en wandelplaats in het centrum met bomen en cactussen. Richting Playa Blanca vind je Galeria Yaiza, een door Duitsers gerunde galerie met voornamelijk werk van plaatselijke kunstenaars.


En nu richting de vulkanen! Het eerste deel van het nationaal park kun je zo vrij inrijden met de auto zonder dat je entreegeld moet betalen. Het is werkelijk een adembenemend landschap… Eerst even wat uitleg:

Parque Nacional de Timanfaya:
In het westen van Lanzarote ligt het bergmassief van Timanfaya. Dit heeft nog het meeste weg van een maanlandschap: bezaaid met vulkaankegels en bijna geheel bedekt met een troosteloos aandoende lavalaag in grillige vormen en wisselende kleuren.
Voor 1730 lagen hier tien dorpen in het vruchtbaarste gebied van het eiland. Maar vanaf 1730 vond een zes jaar durende uitbarsting van meer dan dertig vulkanen plaats, die de huizen en mensen begroef onder een lavalaag van 10 meter dikte. In 1824 vond er opnieuw een drie maanden durende eruptie plaats. Later bouwden de eilandbewoners rondom het versteende landschap nieuwe plaatsen als Tinajo – daar komen goeie Canarische worstelaars vandaan – en Yaiza.
Tegenwoordig is het vulkaangebied van 50 km2 bij de Montanas del Fuego (Vuurbergen) een nationaal park en tevens de belangrijkste toeristische attractie van Lanzarote.

Na even gereden te hebben komen we aan op de parking waar je een ritje kan makel op de kamelen.

Ritje per kameel:
Aan de voet van de Montanas del Fuego, kun je beginnen met een ritje per kameel. Als je nog nooit op zo’n beest hebt gezeten, is het misschien een aardige attractie, maar heb vooral niet de illusie dat je op die manier iets van het landschap ziet dat je anders zou missen. Het is een nogal toeristische optocht. Helemaal ons ding dus niet. We gaan de dieren eens van dichtbij bekijken. Lucile is er bang van. Maar als de groep vertrekt, gaan wij liever niet mee. Trouwens staat er een brandende zon, ik ga me hier niet laten braden op deze dieren. Wij rijden nog een stukje verder met de auto doorheen het grillige vulkaangebied.

We rijden dus verder per auto richting Tinajo en daar betalen we de toegang om daadwerkelijk het nationale park binnen te rijden. De prijs is 9 euro per persoon. Voor wie het eiland bezoekt zou ik wel aanraden om een beurtenkaart aan te kopen voor 4 verschillende te bezichtigen plaatsen op Lanzarote. Of je kunt zelfs een gans pakket van 6 attracties betalen. Dat komt een stuk voordeliger uit.
Vanaf de ingang wordt je dan naar het ronde restaurant van Manrique geleid, Restaurante El Diablo, dat op een heuvel ligt en door de grote ramen een betoverend uitzicht biedt.
Islote de Hilario, waar het restaurant staat, is de heetste plek van het eiland. Al op 10 cm onder de grond heerst een temperatuur van 140° C en op een diepte van 6 meter is het maar liefst 400° C. Buiten het restaurant worden demonstraties van de bodemtemperatuur gegeven. In een gat van 1 meter diepte legt men bijvoorbeeld wat droge bremtakken en enkele kranten; binnen een minuut slaan de rook en de vlammen omhoog. Uit de grond steken ook enkele buizen omhoog. Men giet er een kan koud water in en ogenblikkelijk begint het water te koken; de damp spuit knallend en sissend uit de buis.
Diezelfde warmte noodzaakte Manrique als bouwmaterialen voor het restaurant, dat in 1970 gereedkwam, alleen metaal, steen en glas te gebruiken. Speciale tegels zorgen voor de vloerisolatie. Om eten te koken maken de koks gebruik van de aardwarmte. Naast het restaurant staat het ovenhuis met een open koepel; hier wordt op 300° C gebarbecued.

Ruta de los Volcanes:
Vanaf het restaurant vertrekken bussen voor een rit over de Ruta de los Volcanes (met de ‘eigen’ auto is dit niet toegestaan), een route van 10 km langs de Montanas del Fuego. Je ziet dan de grillige lavavelden, de vele kraters en kegels en de kleurige heuvels met de ronde toppen. De onheilspellende sfeer wordt in de bus versterkt door dreigende, spookachtige muziek. (Busritten dagelijks van 9 tot 17 uur, de laatste busrit start om 16u45.)
Dit is echt wel een ongelooflijke belevenis. En niet slecht dat het zo goed beschermd wordt dit gebied.

Na de busrit met zijn indrukwekkende uitzichten, gaan we nog verder genieten van een mooi uitzicht, namelijk vanuit het restaurant El Diablo waar we gaan eten. We kiezen voor kip en vleesbrochetten die we daarnet nog hebben zien klaarmaken op de grill boven een groot gat waar de aardwarmte van de vulkaan naar boven komt. Allemaal heel intrigerend om te zien. Behalve het supermooie uitzicht die we hier genieten, is de maaltijd op zich niet zo bijzonder. We zijn dan ook de laatste dagen enorm verwend geweest met iedere dag verse vis, waardoor deze vleesschotel ons minder kan bekoren. We beslissen nu verder te rijden naar het vulkanisch museum.

Centro de Interpretacion:
Langs de weg richting Tinajo vind je een supermodern Centro de Interpretacion, een bezoekerscentrum. Met interactiveve computerschermen, audiovisuele middelen enzovoort kun je hier de kleinste details te weten komen over vulkanologie in het algemeen, het ontstaan van de Canarische Eilanden in het bijzonder, en bijvoorbeeld de huidige planten- en dierenwereld van Lanzarote.
Ook kun je hier begeleide wandeltochten door het nationaal park boeken. Het centro is geopend van 9 tot 16 uur. (in de zomer tot 17 uur)

Als ik dit museum zie, dan vraag ik me toch af waarom zoiets moois allemaal niet kan in Sicilie. Ook daar hebben ze een fantastische vulkaan de Etna en zouden ze zeker en vast een heel interessant bezoekerscentrum kunnen oprichten aan de parking van Rifugio Sapienza of Rifugio Provenzana. Ook tijdens de busrit was alles perfekt georganiseerd. We kregen telkens van een audio gids uitleg in 4 verschillende talen (spaans, engels, frans en duits). Als toeristen op Etna-zuid de lift omhoog nemen, spreken veel Siciliaanse gidsen met moeite deftig een woordje engels. En eens de mensen op de bus zitten, krijgen ze meestal niet eens nog een woord uitleg, zelfs niet in het italiaans. Ik schaam me diep voor deze toestanden in Sicilie, en als je dan nog eens bedenkt dat ze op de Etna 58 euro vragen (plus je moet de parking en de toiletten dan ook nog eens apart betalen!) zonder dat ze enige vorm van goede service bieden. Hier enkel 9 euro voor een schitterende begeleide tour.

Na onze fantastische vulkaanochtend, beslissen we om nog wat verder te toeren richting het noorden van het eiland. We bezoeken verschillende dorpen en rijden tot aan het befaamde strand van Caleta de Famara. Wat een uitzicht krijgen we hier!
Ten noorden van Teguise ligt aan de voet van een steile wand van het gebergte Riscos de Famara het vissersdorpje La Caleta. Het dorpje ligt op het strand en de wegen tussen de huizen bestaan uit zand. Vlak bij Caleta ligt het bungalowdorp Famara aan de Playa de Famara, een beetje omhooglopend tegen de heuvelhelling en beschut door een grijze bergrug. Ideaal voor liefhebbers van rust, strand en surfen (vanwege de golven).
Lucile die telkens haar namiddagdutje in de auto maakt, is ondertussen ook wakker geworden en samen genieten we van dit mooie strand. We hebben aan deze kant van het eiland meer wind, waardoor ik minder moet vrezen om een zonneslag op te lopen. Hier kan ik mijn hoofd koel houden. Het strand is bezaaid met heel wat surfers. Ook wordt hier heel wat delta vliegen beoefend. Ik zou hier gerust de rest van de week willen blijven op dit fantastische strand omringd door duinen. Maar het is bijna 17 uur en we hebben nog een andere afspraak voor vandaag.


Om 17 uur hebben we afgesproken aan het appartement in Costa Teguise. Maar daar is niemand te zien. En aan de receptie van dit vakantiepark weet niemand van iets. Een telefoonnummer hebben we niet, dus zit er niets anders op dan onze pc boven te halen en de italiaanse eigenaars van dit appartement een email te sturen. Maar de internet verbinding lukt hier niet, dus dan maar de computer gebruiken die ter beschikking staat in een gemeenschapszaal, maar ook dat werkt niet. Ondertussen wordt Lucile erg ongeduldig en begint te huilen. Gelukkig komt om 17u30 dan toch plots een dame opdagen. Het is niet de italiaanse Roberta, maar een spaanse dame die vermoedelijk voor haar werkt. Ze verexcuseert zich totaal niet om het feit dat ze ons een half uur heeft laten wachten. Dat ben ik natuurlijk wel al gewoon van in Sicilie waar het meestal er nog veel erger aan toegaat, maar met een peuter van 2,5 jaar die doodop is, is dit wel heel vervelend als ze je voor een gesloten deur laten wachten. Op het eerste zicht is het hier erg mooi; we werpen een snelle blik op het zwembad die ligt te glinsteren in het zonlicht. Bij het binnenkomen in het appartement valt ons direkt op hoe mooi alles modern gedecoreerd is. Maar als ik op zoek ga naar de slaapkamer vind ik er maar 1. Daar staat een dubbelbed in. Ik vraag haar waar de andere bedden zijn, daar we gereserveerd hadden voor 3 volwassenen en 1 kind, maar blijkt dat er geen andere bedden meer zijn. Ik vraag de dame om een ander appartement in dit complex te geven, maar alle appartementen hier blijken volzet te zijn. We vragen haar of ze ons op voorhand betaald geld wil terug betalen zodanig dat wij ons een ander logeerplaats kunnen gaan zoeken waar er wel voldoende bedden aanwezig zijn, maar dat kan volgens haar niet teruggestort worden. Haar voorstel is dat ik op de divan slaap. Maar bij nadere keuring blijkt deze divan helemaal geen slaapdivan te zijn en zelfs veel te weinig lang om erin te kunnen slapen. Ook blijkt hij nog eens stuk te zijn. Flo slaapt altijd in hetzelfde bed samen met haar dochtertje sinds Lucille haar geboorte. De dame stelt me dan voor om een soort mousse te brengen zodanig dat ik daar dan op de grond kan op slapen. Ach nee, daar ga ik hier niet mee toestemmen. Ik wijs er haar op dat ik wel degelijk een appartement aangevraagd had waar 4 personen konden slapen en dat ik niet van plan ben om 5 nachten op de grond te kamperen, dan kon ik me evengoed een campingplaats gereserveerd hebben en hoefde ik niet zoveel te betalen. Uiteindelijk stelt ze voor om een 1 persoonsmatras te brengen. Wij wijzen haar erop dat er wel nog een man morgen een bed moet hebben. (Andy die zaterdag zou komen, heeft laten weten om dinsdag een ander vliegtuig te nemen naar Lanzarote). Ok, uiteindelijk na wat gediscusier en wat over en weer bellen naar de italiaanse eigenares, beloven ze ons om diezelfde avond nog een nieuwe slaapdivan te laten leveren en vooraleer het laat wordt, wordt die belofte dan ook uitgevoerd. Ik moet dus wel in de kleine living slapen dus veel privacy zal ik de volgende 5 dagen niet hebben.

Na al deze stress die we toch liever niet hebben tijdens onze vakantie, gaan we eerst en vooral op zoek naar een warenhuis zodanig dat we onze voorraad kunnen opslaan voor de volgende dagen. Tegen dat we terugkeren van de winkel, merken we dat ze de slaapzetel al bezorgd hebben. De oude hebben ze weggenomen. Deze nieuwe zetel blijkt wel van geen al goeie kwaliteit te zijn en op zo’n matras ga ik morgen zeker wakker worden met rugpijn. Ze hebben hier duidelijk de allergoedkoopste zetel uit de winkel meegebracht. Na het avondmaal, gaan Flo en ik ons in die nieuwe zetel neerzetten en hop daar gaat hij tegen de grond. Blijkt dat er 1 poot van de 4 afgebroken is, en de slaapzetel staat er dan ook helemaal schuin bij. Het is te laat in de nacht om de dame hiervoor op te bellen en er zit niets anders op dan op een inventieve manier toch de nacht hierop door te brengen.
Eerder op de avond had ik ook een kastdeur willen opentrekken en had ik die deur in mijn handen. Ook daar was er blijkbaar iets afgekraakt. Hoe gaan we dit morgenochtend allemaal uitleggen aan de dame?

Logies:
Appartement te Costa Teguise – met zwembad in vakantiecomplex ‘El Guarapo’– op slechts 200 meter van zandstrand en zee - 39 euro per dag
https://www.airbnb.be/rooms/4455603?s=BlXu