Dag 16 - Dolfijnen/walvissen tocht Marino Ballena
Door: Anna on Tour
Blijf op de hoogte en volg Anna
18 Maart 2014 | Costa Rica, Uvita
Gisterenavond laat heb ik nog een bootexcursie voor vandaag geboekt. Vandaag ga ik namelijk snorkelen in het Nationaal Park van Marino Ballena. Samen met een gids, zullen we op zoek gaan naar walvissen en dolfijnen. Normaal gezien is het zo dat in vele landen de excursies die je boekt vanuit je hotel veel duurder zijn dan indien je zelf in het dorpje rechtstreeks gaat onderhandelen met de organisators van de excursie. Maar hier in Costa Rica is dit niet het geval. De meeste hotels geven jou betere prijzen dan als je rechtstreeks zou boeken. De bootexcursie voor vandaag bijvoorbeeld is een hele dure excursie, dus is het toch wel een beetje de moeite om wat op de uitgaven te letten. In het hotel vragen ze 70 dollar, sommige andere hotels vragen 65 dollar, en dat terwijl je in het dorp in het officiële info-toerisme-buro (die zogezegd nergens ‘afhankelijk’ van zijn!), betaal je voor gans dezelfde bootexcursie 85 dollar! Ja dieven zeg!!!
Vorige week had ik een jonge nederlandse vrouw ontmoet in Cahuita die me verteld had dat de walvissen niet meer te zien waren. Te laat in het seizoen. Maar deze vrouw in het info toerisme kantoor beweert dat we zeker en vast heel veel dolfijnen EN walvissen en schildpadden zullen zien. Ik vraag haar nogmaals eens over de walvissen. En ze blijft erbij dat we er zullen zien; “het hoogseizoen voor walvissen is voorbij, maar toch zitten er nog een 3 tal dat je zeker zult zien en de bootman zoekt tot hij ze vindt in de baai.” We zullen dus moeten zien wat hiervan waar is, maar ik vertrek toch met het idee dat ik misschien dolfijnen ga zien en schep totaal geen verwachtingen naar de walvissen, wat natuurlijk wel heel fijn zou zijn. Ik heb ooit een hele mooie walvissenbelevenis meegemaakt in Argentinië en dit zou ik wel nog eens willen meemaken. Twee jaar terug in Madagascar had ik het ongeluk dat de walvissen daar al een paar weken eerder vertrokken waren. Het zou mooi meegenomen zijn mocht ik ze hier wel kunnen zien.
Afgesproken om 8u30 in Uvita, een dorpje die op ongeveer zo’n 19 km ten zuiden van Dominical ligt. Ik heb deze ochtend een voorgevoel en daar er toch een kluis op de kamer is, beslis ik om al mijn geld, paspoort, credit cards en andere waardevolle spullen in de kluis achter te laten. Ik heb dus onderweg geen paspoort bij, maar volgens dat ik hier al vernomen heb, is dat niet echt nodig want ze vragen bijna nooit je paspoort. Het rijbewijs heb ik wel op zak, dat is dan toch al één manier om te bewijzen wie ik ben bij eventuele wegcontrole.
Het is even zoeken naar de ingang van het nationale park. Normaal is het hier 6 dollar inkomsgeld voor dit park, maar daar ik een voucher bij heb van de dolfijn- & walvissentocht, zit de ingang voor het nationale park hierin al inbegrepen. De gids is er nog niet, dus wordt het eventjes wachten. Terwijl ik wacht maak ik een praatje met de ambtenaar aan de ingang die de ticketten controleert. Hij vertelt me dat er hier dagelijks dieven gesignaleerd worden in het park, en dat ik dus maar best nooit mijn rugzak onbewaakt laat staan. Ik bedank hem voor het advies, maar sowieso ben ik al iemand die gelijk waar erg mijn bezittingen in het oog hou. Een tas met 2 fototoestellen erin zou ik nooit zomaar laten staan. Dit is voor mij een te kostbaar bezit. Stel je voor dat ik geen fotootjes meer zou kunnen nemen van al dit moois dat ik hier te zien krijg, dat zou pas voor mij een grote straf zijn!
Eventjes later komt mijn gids eraan. Ik heb geluk want op zo’n boot kunnen er normaal gezien 27 opvarenden mee, maar vandaag zijn we slechts met 4 toeristen (mij inbegrepen). Dus dit wordt echt een privé boottochtje en zal ik veel plaats hebben op de boot om van de ene kant naar de andere kant over te lopen als ik dolfijnen in de gaten krijg. Het is een zeer goeie gids, die enthousiast over de pelikanen, dolfijnen, walvissen en vissen verteld. Net zoals de meeste gidsen hier, spreekt hij niet alleen spaans maar ook vloeiend engels. We wandelen een stukje door het nationaal park en steken dan het brede strand over tot aan de zee (die er o zo mooi bijligt, wat is het hier een paradijs op aarde zeg!) waar onze boot te water gelaten wordt. De boot heeft gelukkig een stukje dak zodanig dat ik me kan beschermen tegen de felle zon. Alleen al het stukje in volle zon over het strand lopen, maakt me wat misselijk. En toch liggen er hier een aantal mensen te zonnen in volle hitte. Die worden niet alleen gebruind maar letterlijk geroosterd. Mocht ik zoiets doen, dan lig ik 5 dagen in bed met zware zonneslag, hoofdpijn, overgeven & buikloop. Twee andere toeristen zijn duitsers die ik 2 weken terug ook al ontmoet heb op een boottripje op de Tortuguero rivier.
Extra informatie over dolfijnen:
In de wereld, bestaan er ongeveer 36 soorten dolfijnen verdeeld over 16 geslachten. De kleinste dolfijn is de Havisidedolfijn, met een lengte van 1,2 meter en een gewicht van 40 kilogram. De grootste dolfijn is de zwart-witte orka, waarbij mannetjes tot 9,8 meter lang kunnen worden en 5,5 ton kunnen wegen.
Hier in de baai van het Marino Ballena Nationaal Park worden er vooral 2 soorten waargenomen. De meeste die je ziet zijn: Pantropical Spotted Dolphin (Delfin Pintado – Common resident). Het mannetje meet 2,6 meter, het vrouwtje 2,4 meter. Ze hebben spikkeltjes op hun huid. Heel mooie exemplaren.
Maar soms passeren er hier wel eens een andere soort die dan heel dicht bij de kust zwemmen, maar die blijven niet in de baai. (de naam ontsnapt me nu even, iets met bottled Dolphins...)
Dolfijnen leven vooral in de ondiepere gebieden van de zee. Ze eten vooral vis en inktvis. Tussen de diverse soorten zitten behoorlijke verschillen: orka's pakken bijvoorbeeld veel grotere prooien (onder andere zeeroofdieren) dan de gewone dolfijn, die hoofdzakelijk van vis leeft.
Net als andere walvissen staan dolfijnen bekend als zeer intelligente en sociale dieren. Ze hebben relatief grote hersenen, waarvoor overigens ook andere verklaringen bestaan dan hoge intelligentie: dolfijnen kennen geen remslaap en dieren zonder remslaap hebben vaak relatief grote hersenen.
In 2001 slaagde een dolfijn voor de zogenaamde spiegeltest, waarbij een dier voor een spiegel wordt geplaatst om te bepalen of het zijn spiegelbeeld herkent als zichzelf. In hetzelfde jaar toonden onderzoekers aan dat dolfijnen het aanwijzen van een voorwerp door een mens begrijpen.
Bij tuimelaars is het gebruik van sponzen als gereedschap (waarschijnlijk ter bescherming van de neus) bekend. In 2005 beargumenteerden onderzoekers dat dit gebruik weliswaar binnen één genetisch verwante groep plaatsvindt, maar dat het niet alleen genetisch bepaald kan zijn, waarmee een vorm van cultuur zou zijn aangetoond.
In 2006 bleek uit onderzoek van de Universiteit van St Andrews in Schotland dat tuimelaars elkaar roepen met een karakteristiek fluitgeluidje, dat per dier verschillend is. De onderzoekers vergelijken dit met het gebruik van namen door mensen.
Onderzoek in Emory University op basis van MRI-gegevens, afgerond in 2010, plaatst dolfijnen op het vlak van intelligentie net na mensen. Ze zouden deze te danken hebben aan relatief grote hersenen t.o.v. hun lichaam, de erg ontwikkelde neocortex en de mogelijkheid om complexe emoties te beleven en zichzelf te herkennen. Er zouden twee grote groeispurten van de hersenen te herkennen zijn, een 39 miljoen jaar geleden, toen de tandwalvissen ontstonden en ze kleiner werden en grotere hersenen kregen. Ook de verschijning van de echolocatie trad toen op. 15 miljoen jaar geleden zou de tweede spurt zijn opgetreden toen dolfijnen socialer gedrag begonnen te vertonen en complexere interacties steeds belangrijker werden
Mede door hun intelligentie zijn dolfijnen sociale dieren, die leven in groepen tot tientallen individuele dieren. Op plekken waar een grote hoeveelheid voedsel aanwezig is, kunnen groepen tijdelijk mixen, om een supergroep te vormen; zulke groepen kunnen soms wel bestaan uit meer dan 1000 dolfijnen. Men vermoedt dat een combinatie van nieuwsgierigheid en het speelse karakter van de dolfijn ervoor zorgt dat ze veelvuldig contact hebben met andere diersoorten waaronder de mens. Veelvuldig is waargenomen dat dolfijnen met boten mee zwemmen. Hun neiging naar gezelschap komt ook goed tot uiting in de grote groepen waarin dit dier zich vaak manifesteert. Individuele dieren communiceren door een variëteit aan geluiden te maken, door te klikken, fluitachtige geluiden te maken, of op andere manieren. Deel uitmaken van een groep staat niet vast; uitwisselen met andere groepen komt vaak voor. Desondanks kunnen dolfijnen sterke sociale banden opbouwen; ze zullen bij gewonde of zieke individuele dolfijnen blijven, waarbij ze de dolfijn zelfs helpen te ademen door ze naar de oppervlakte te brengen wanneer dit nodig is. Dit altruïsme is tevens niet gelimiteerd tot bij hun eigen soort. De dolfijn Moko in Nieuw-Zeeland werd geobserveerd terwijl hij een vrouwelijke dwergpotvis begeleidde samen met haar kalf uit ondiep water waar ze verschillende keren waren gestrand. Ze hebben ook zwemmers beschermd tegen haaien door rondjes te zwemmen om de zwemmers of door gewoon de haaien weg te jagen.
Dolfijnen vertonen ook cultureel gedrag, iets waarvan men dacht dat dit alleen voorkwam bij de mens (en mogelijk bij andere primaten). In mei 2005 werd er een ontdekking gedaan in Australië waarbij er langbektuimelaars (Tursiops aduncus) gevonden werden die hun jongen leerden hoe ze gereedschappen moesten gebruiken. Ze bedekken hun snuit met sponzen om zich te beschermen terwijl ze foerageren. Deze kennis wordt meestal overgedragen van moeders op dochters, in tegenstelling tot apen, waar kennis meestal wordt overgedragen op beide seksen. Het gebruiken van sponzen als snuitbescherming is aangeleerd gedrag. Ander aangeleerd gedrag werd ontdekt bij rivierdolfijnen in Brazilië, waar een aantal mannelijke dolfijnen stokjes en onkruid gebruiken als onderdeel van de geslachtsgemeenschap.
Dolfijnen reageren zich op elkaar af tijdens agressie. Hoe ouder een mannetjesdolfijn is, hoe groter de kans dat zijn lichaam onder de littekens van bijten zit. Mannetjesdolfijnen reageren in omstandigheden van agressie op elkaar om waarschijnlijk dezelfde reden als de mens: onenigheden tussen vrienden en strijden voor de vrouwen. Handelingen in agressiviteit kunnen zo intens worden dat getroffen dolfijnen soms verbannen worden als resultaat van een verloren gevecht.
In een aantal gevallen is bekend dat seksueel gefrustreerde dolfijnen hun lusten botvieren door mensen aan te randen waarmee ze zwemmen. Hierdoor zijn enkele zwemmers ernstig gewond geraakt.
In 2004 maakten Japanse onderzoekers bekend dat ze ontdekten dat dolfijnen voortdurend roos hebben. Hun huid schilfert af, waarbij ze zich elke twee uur vernieuwt.
De loslatende huidschilfers verminderen de waterwrijving doordat de waterstroom rond het lichaam kalmeert. Hierdoor gaat er minder energie verloren aan het overwinnen van de waterweerstand en moet het dier minder energie verbruiken voor het zwemmen.
De huid is zacht. Dolfijnen hebben een flinke onderhuidse vetreserve, waardoor hun huidoppervlak een beetje veerkrachtig is. Als ze snel zwemmen ontstaan er kleine golfjes in hun huid, alsof ze geribbeld is. Die golfjes gaan de turbulentie tegen.
De meeste dolfijnen hebben zowel onder als boven water een scherp zicht en hun gehoor is vergeleken met dat van de mens vele malen beter. Dolfijnen nemen geluidsfrequenties waar van 75 Hz tot 150.000 Hz; ter vergelijking een mens neemt geluidsfrequenties waar van 20 Hz tot 20.000 Hz. Hoewel dolfijnen een kleine ooropening hebben aan beide zijden van hun kop neemt men aan dat geluiden onder water ook, zo niet enkel, door de onderkaak worden opgevangen en worden doorgegeven aan het binnenoor middels een met vet gevulde holte in de onderkaak. Wetenschappers vermoeden dat de tanden van een dolfijn zo zijn gerangschikt dat ze werken als een antenne. Zo is een dolfijn in staat om de echo van hun kliks te kunnen interpreteren waardoor de lokalisering van de prooi wordt vergemakkelijkt. Dolfijnen zijn vermoedelijk gevoelig voor de hoge geluidsintensiteit van bijvoorbeeld sonar zoals die voor militaire doeleinden wordt gebruikt. Strandingen van dolfijnen worden onder meer daaraan geweten.
De tastzin van een dolfijn is eveneens zeer goed ontwikkeld met vrije zenuwuiteinden dicht op elkaar gepakt in de huid, vooral rond de snuit, op de rugvin en de genitale gleuven is de tastzin van een dolfijn zeer perceptief.
Dolfijnen hebben geen geurzenuw, daarom wordt aangenomen dat dolfijnen geen reukzin hebben. Toch hebben dolfijnen smaakzin en hebben voorkeur voor bepaalde soorten vis. Omdat dolfijnen de meeste tijd onder water doorbrengen denkt men dat het proeven van water voor de dolfijn een manier is om het ontbreken van reukzin te compenseren.
In het begin zien we niet direkt dolfijnen, vanop de boot hebben we wel een heel mooi zicht op de kust van het paradijselijke Marino Ballena Nationaal Park. Eerst gaan we een beetje snorkelen, dichtbij de koraalriffen. We zien heel wat mooie vissen in het water. Onder andere de prachtige grote Bumphead Parrotfish van wel 80 cm groot. Ook zien we grote scholen van Bigeye Trevally (Jack). Eventjes later hebben we geluk, via telefooncontact laat een andere bootman weten dat ze dolfijnen opgemerkt hebben. En ja, het is een hele grote familie. Overal waar we kijken zien we dolfijnen boven water komen. Misschien is dit wel een groep van 100 dolfijnen. Wat een spektakel! Zo’n dolfijn kan wel 40 jaar oud worden. Een groot verschil met de dolfijnen uit een Zoo, waar ze meestal maximum 20 jaar worden door de stress van alsmaar in zo’n kleine kuip rond te moeten zwemmen.
Sommige dolfijnen die ik zie, hebben een baby bij zich. Zo om de 4 jaar krijgen ze meestal een jong erbij.
Na toch wel meer dan een uur deze groep dolfijnen gevolgd te hebben, besef ik plots dat ik door pure opwinding vergeten ben om me wijselijk onder het afdak van de boot te houden. Ik heb dus foto’s zitten nemen in volle zon. Hopelijk kom ik hier niet verbrand uit! Daarna varen we nog een stukje verder naar de grotten toe, ook passeren we nog enkele eilandjes waar pelikans (Brown Pelican - 109 cm) zitten te slapen. Ja die zijn slimmer dan wij, in zo’n hitte nemen die een siesta! Ook zien we genten & fregatvogels namelijk de Magnificient Frigatbird (91 cm) en de Brown Booby (70 cm), een andere soort fregatvogels dan diegene die ik indertijd op de Galapagoseilanden heb gezien.
Op de terugweg, gaan we nog even wat snorkelen en weer zien we heel wat verschillende soorten vissen. Bij het terug opstappen op de boot, doe ik mezelf pijn en haper aan het trapje (wat er wel wat roest uitzag). Gevolg: ferm geschramd en de achterkant van mijn bovenbeen is fel aan het bloeden. De gids merkt het op en vraagt geschrokken of ik door een beest gebeten ben in de zee. Ja zeg ik hem lachend, ik ben aangevallen door een hele grote haai. Hij lacht, want hij heeft meteen door dat ik hem in de maling neem. Hij weet namelijk maar al te goed dat je hier geen haaien tegenkomt. Niet dat er geen zitten, integendeel zelfs, er zouden er hier heel veel rondzwemmen. Alleen zwemmen deze in veel diepere wateren, want het water hier is veel te warm voor hen. Dus gevaar om haaien tegen te komen, daar is er hier niet veel kans toe.
Nu betreffende de walvissen… ook voor hen is het water momenteel te warm. En zoals ik gedacht had, is er dan ook geen enkele meer te zien. Ze zijn allemaal al vertrokken naar het noorden, naar frissere wateren. Mama walvissen komen hier in januari hun jongen werpen. Normaal blijven ze dan tot eind maart, maar dit jaar zijn ze al begin maart vertrokken vanwege de extreme hitte. Walvissen houden niet zo van warm water. Normaal kun je dus tijdens het walvissen hoogseizoen hier soms wel een 30 tal walvissen te zien krijgen. Wie dit wil meemaken, komt dus best naar hier tijdens de maanden januari/februari/maart. Of vanaf eind juni tot eind september. Augustus & september zouden eigenlijk de beste maanden zijn om walvissen te spotten. Wie weet moet ik wel eens terugkomen naar Costa Rica, tijdens het regenseizoen? Ook kun je dan de schildpadden zien nestelen op de stranden, wat nu niet echt de geschikte periode daarvoor is.
Eens terug op het strand aangekomen wijst ook deze gids er ons op dat we erg moeten oppassen met onze tassen. Overal zie ik in het nationaal park bordjes staan met ‘Pericolo crocodilo’ erop. De gids vertelt ons dat deze bordjes vooral bedoelt zijn voor de kinderen van de lokale bevolking. Omdat die graag komen spelen, zwemmen en vissen in de rivieren, en daar zit het natuurlijk vol van die grote amerikaanse krokodillen. Maar wat als we in de zee aan het zwemmen zijn?, vraag ik hem. Nu hoef ik niet echt mij daar ongerust in te maken, want in deze periode van het jaar is er daar weinig gevaar voor. Want niet alleen de walvissen en haaien, maar ook de krokodillen houden niet van dit wel zeer warme zeewater. Hoe komt het dan dat er soms surfers op zee aangevallen worden door krokodillen? Wel het zit namelijk zo dat wanneer het lange tijd heel fel regent (tijdens het regenseizoen uiteraard die valt tussen april & december), dat dan de rivieren overlopen, zo kan de krokodil gemakkelijk vanuit de rivier in de zee terechtkomen en hij gebruikt die zee dan eventjes om zo over te zwemmen naar een volgende rivier. Maar daar het hier al een hele tijd extreem droog en warm is, is er geen gevaar dat de krokodillen gemakkelijk vanuit de rivier in de zee geraken. Dus familie…. Jullie kunnen gerust zijn, ik zal waarschijnlijk niet opgepeuzeld worden door een krokodil !
Nog even emails uitwisselen met deze vriendelijke duitsers, want zij zouden achteraf graag mijn foto’s van de dolfijnen toegestuurd krijgen.
Het is nu de bedoeling om het nationaal park verder te voet te gaan verkennen, maar het is zo heet op dit middaguur, dat ik me eerst ergens in de schaduw een picknick gun. Ondertussen probeer ik ook mijn wond zo goed als mogelijk wat te desinfecteren. Want hier in dit klimaat moet je heel goed oppassen met onschuldig lijkende wondjes. Die kunnen heel gemakkelijk infekteren. En hier bestaan heel wat bacteriën die wij in Europa uiteraard niet kennen. Met deze hoge vochtigheidsgraad gaan wonden ook heel moeilijk genezen en moeilijk weer dicht.
Terwijl ik picknick zie ik plots 2 helemaal ontdaan jonge nederlanders voorbij komen. Ze vragen om de politie op te bellen. En ja… zoals ze ons hier al verschillende keren verwittigd hadden, deze toeristen zijn het slachtoffer geworden van dieven. Terwijl ze aan het snorkelen waren, hadden ze op het strand hun 2 rugzakken goed achter een boom verborgen. Ze dachten dat indien ze hun kleren erop legden, niemand zou zien dat hun tassen eronder liggen. Maar toen ze uit het water kwamen, vonden ze enkel hun shorts & tshirts terug, al de rest was gestolen. Gelukkig zat hun paspoort er niet in (die lagen nog in hun hotelkamer), maar de autosleutels van hun huurwagen waren verdwenen. Zo ook hun rijbewijs, creditcards, smartphone, fototoestel, geld, hotelkamer sleutel, etc… Wat een ellende als je zoiets moet meemaken tijdens je reis, en die waren ze nog maar pas halfweg. Ze maakten zich zorgen in hun kredietkaarten, dus heb ik hun moeder thuis in Nederland laten opbellen via mijn gsm die ik bij me had, zo konden ze tenminste direkt hun kredietkaarten van thuis uit laten blokkeren. Ja laat dit dus een verwittiging zijn voor andere reizigers die ooit naar Costa Rica komen; het stelen van zakken is erg in want ze kunnen gemakkelijk jou video- of fototoestel doorverkopen via de zwarte illegale markt. Maar vooral hier in het Park van Marino Ballena gebeurt het dagelijks. In het park zie ik spijtig genoeg ook geen enkele bewaking rondlopen zoals soms wel het geval is op andere toeristische plaatsen. Men heeft hier enkele jaren terug zelfs speciaal een extra ‘toeristen politie korps’ opgericht, omdat hun eigen politie korps te corrupt in elkaar zit.
Het is zo warm deze namiddag, waardoor ik niet veel zin heb om uren door het park te lopen. Ook het idee aan rondlopende dieven maakt het hier niet erg aantrekkelijk meer voor me. Wel is het mogelijk om met de auto te rijden tot aan één van de volgende strandjes (er zijn er hier een tiental verschillende). Zo hoef ik zo ver niet te stappen bij deze hitte en zie ik toch nog eens de mooie uitzichten vanaf de verschillende strandjes. Veel foto’s neem ik niet meer, want zelfs daar is het te warm voor.
Extra info omtrent het Parque Nacional Marino Ballena:
Het Parque Nacional Marino Ballena, opgericht ter bescherming van het grootste koraalrif van het land, strekt zich 13 km langs de kust van Bahia de Coronado uit, en loopt tot 14 km de zee in. Het is genoemd naar de bultrugwalvissen die er in december-april komen om te paren. Het park omvat Las Tres Hermanas en Isla Ballena, nestgebieden voor fregatvogels, bruine pelikanen en genten. In de regentijd maken karetschildpadden en warana’s nesten op de rustige, door palmen omzoomde stranden. Vooral bij Playa Tortuga leggen zeeschildpadden eieren. Er kunnen kajak- en scubaduiktochten worden georganiseerd.
Tegen 16 uur keer ik terug naar mijn hotel, waar ik nog een paar uurtjes bij het zwembad ga vertoeven en mijn dag eindigen. Zwemmen bij deze hitte doet zo’n deugd en is een welgekomen verfrissing. Ik ben te moe om nog naar het dorp terug te keren en verkies om hier te blijven eten in het restaurant van het hotel. Het is heel lekker en ik kies uiteraard opnieuw voor vis (zeebaars). Tegen 22 uur ga ik naar bed toe, maar spijtig genoeg heeft de hitte van vandaag toch zijn tol geëist. Nog voor ik kan slapen, moet ik dan toch nog eerst een 7 tal keer gebruik maken van het toilet. Ja, ik heb weeral eens last van buikloop!!! Eigen schuld, dikke bult zeggen ze dan!!!
Logies: Hotel Villas Rio Mar te Dominical
http://www.villasriomardominical.com/
Dit hotel ligt op ongeveer 800 meter van het dorp, langs de Rio Baru rivier. Je kan hier fietsen, surfplanken & kajaks huren in het hotel.
Het hotel heeft een mooie tropische tuin.
-
19 Maart 2014 - 21:03
Claudine Derous:
Leuk om alles te kunnen volgen.En mooie foto's. Ik kijk er ierdere dag naar uit om uw verslag te lezen. -
19 Maart 2014 - 22:09
Anna On Tour:
Dank je wel Claudine, verhaal dag 17 zal wel ietsje korter worden want ik heb mezelf een rustdagje toegezegd. Het werd me hier wat te warm om nog veel actieve tochten te maken -
20 Maart 2014 - 09:58
Karine Dierickx:
O zeg Anna seksueel gefrustreerde dolfijnen, nog nooit van gehoord, je moet het maar tegenkomen op een zwempartijtje! Hopelijk nooit!!!
ooo en de bultruggen in Ecuador, daar was ik meteen weg van dat ik de dag erna terug een trip heb geboekt, daar kan ik uuuuren naar kijken. Spijtig dat het water nu zo vlug al te warm is.
Ik verlang alweer naar je foto's!
xxxjes -
20 Maart 2014 - 14:02
Anna On Tour:
Karine, ja de bultrugwalvissen zijn hier begin maart al vertrokken richting het Noorden, richting Californië dus, spijtig. Foto's komen er zeker en vast nog, maar waarschijnlijk eerder volgende week, dan zal ik meer tijd over hebben. Trouwens de volgende 3 dagen zal ik zonder internet zijn, want ik ga logeren in een tent op een strand midden het prachtige natuurpark van Corcovado.
-
20 Maart 2014 - 16:20
Corina:
Go Anna Go!!!!
-
20 Maart 2014 - 20:12
Vulkaanminnaar:
Jammer dat je de walvissen niet meer te zien kreeg. Hopelijk heb je mooie foto's van de andere vissen en dieren kunnen plaatsen. Straks ga ik even op je Facebook kijken. -
21 Maart 2014 - 13:35
Anna On Tour:
Ja vulkaanminnaar, ik heb veel foto's kunnen nemen, maar ik heb nog geen tijd gehad om foto's bij te plaatsen op mijn FB, volgende week zal ik veel meer tijd daarvoor hebben.
Ja hoor Corina, ik ga ervoor ! Zo'n reis maak je maar 1 keer in je leven mee, ik probeer zoveel mogelijk te zien en te beleven.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley