Dag 2 – Vlucht Brussel-Atlanta-San José

Dag 2 - Dinsdag 4 maart 2014 – Vlucht Brussel-Atlanta (US)-San José

Goed uitgeslapen word ik om 6u30 door het gsm-muziekje gewekt. Nog half slapend begeef ik me naar de douche. Een mooie douche met groene & blauwe lichtjes in de douchekop. Maar zoals ik al schreef, ik sliep nog half en blijkbaar had ik die douchekop niet goed opgehangen want tijdens het douchen viel die (toch wel zware) kraan naar beneden recht op mijn hoofd. Ja… direkt wakker nu!!! We zijn duidelijk in een ‘budget’ hotel, je kan niet verwachten dat alles hier perfekt is…

Ook het ontbijt viel wat tegen, daar het brood toch wel heel ‘uitgedroogd’ smaakte. Maar deze keer hoefde ik niet te wachten op het transfertbusje en 8 minuten later stond ik al op de luchthaven. Voor een internationale vlucht moet je 3 uren op voorhand er zijn. Ik was er 2,5 uren op voorhand, wat ik al ruim lang genoeg vind. Ik laat me verleiden om nogmaals te ontbijten als ik die lekkere chocoladekoekjes naar me zie lachen. Wat een verschil met het ontbijt van daarnet.
Ook hier zit er maar heel weinig volk in de wachtzaal te wachten op de vlucht naar Atlanta. Zou de ‘crisis’ hiermee te maken hebben? Dit is nu al de 3de vlucht op rij waarbij er maar weinig passagiers op het vliegtuig zitten. Maar ondanks de weinige passagiers zijn de ‘veiligheidsmaatregelingen’ toch wel scherp. Tijdens het wachten worden voor de vlucht van Atlanta tot 4 keer toe 4 verschillende mensen aan de controles gevraagd wegens een probleem tijdens hun bagagecontrole. Allemaal passagiers die reeds vanuit een andere bestemming aangekomen waren (o.a. uit Lyon, Madrid, Ljublijana, …). Ze werden dan ook volledig opnieuw gefouilleerd en dat terwijl ze de douane-controles toch al eens gepasseerd hadden. Tja… op Amerika vliegen houdt altijd ‘grotere’ controles in. Hopelijk zal dat niet al te veel tijd in beslag nemen in Atlanta zelf, want het zal daar al 1,5 uur duren om van de ene gate naar de andere te geraken en ik mag zeker niet vergeten om daar ook nog dollars te gaan pinnen.

Het is eindelijk boardingstijd en ook hier opnieuw controles. We worden opgesplitst in 3 rijen en sommige worden eruit gepikt voor een extra controle op hun handbagage en kledij. Als het aan mijn beurt is, hoor ik mijn ‘controleur’ hard beginnen lachen, ik kijk verrast op en hoor hem vragen: ‘he zeg, herken je me niet meer?’. Ja, je zal het niet geloven, maar wie staat daar voor mijn neus? Dat gewiekst grappig ventje van gisteren in de winkel op de luchthaven, die me zo lief probeerde te ‘verleiden’! ‘Wat doe jij hier?’ vraagt hij me, ‘ik dacht dat jij naar Costa Rica ging!’. Nog steeds wat verrast, leg ik hem uit dat ik eerst via Atlanta vlieg en laat hem gewillig mijn 2de boardingspas zien waar San José op vermeld staat. Blijkbaar heeft dit ventje 2 totaal verschillende jobs en ondanks het feit dat ik gisteren overtuigd was dat ik hem nooit meer zou terugzien, ben ik hem dan toch nog eens tegen het lijf gelopen. Wat grappig zeg! Ik hou wel van zo’n ‘toevalligheden’. Het leven zit er vol van. Gelukkig moet ik wel niet gefouilleerd worden.

Op het vliegtuig voel ik me volledig op mijn gemak. Geen ‘claustrofobie’-gevoel zoals me zo dikwijls overkomt op drukke plaatsen of overvolle vluchten. Op mijn vlucht in India tussen New-Delhi & Goa ben ik toen zelfs neergevallen in de gang van het vliegtuig. Maar deze keer voel ik me volledig relaxed. Ik ga dan ook gezellig wat praten en maak kennis met een groep van 15 ‘Jack Daniel’ motobendeleden uit West- & Oost-Vlaanderen, de meeste komen zelfs uit mijn geboortestreek nabij Roeselare. Sommige onder hen reizen nu al voor de 28ste keer naar de US, waar ze samenkomen met andere amerikaanse gepassioneerde motorijders. Deze keer is er een jubeleum ontmoeting voorzien. Blijkbaar is het heel duur om in Amerika met de moto rond te gaan rijden, want ze moeten tot 150 euro per dag betalen voor het afhuren van een moto. Maar de meeste van hen, kopen er ter plaatse wel moto-onderdelen of zelfs een ganse nieuwe moto en laten die dan verschepen naar België. Ondanks de transportkosten, is dit veel goedkoper dan de moto onderdelen aan te kopen in Belgie. Blijkbaar in Amerika is de btw slechts 6 %, in Belgie 21 %. Twee weken later komt het schip met de levering al toe. Ze vertellen me met veel enthousiasme over hun hobby en over de gastvrijheid van Noord-Amerika. Alhoewel moto’s me niet echt interesseren, vind ik deze gesprekken wel heel interessant.

Het personeel van Delta Airlines is heel vriendelijk en ondanks dat dit een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij is, wordt alles zowel in het engels, frans als het nederlands aangekondigd. Ieder uur komen ze rond met gratis drankjes en op de middag krijgen we een heerlijke maaltijd. Geen amerikaanse fastfood maaltijd zoals ik bij American Airlines indertijd kreeg. Nee hoor, we hadden keuze tussen 3 verschillende gerechtjes: warme kipmaaltijd in een superlekker sausje met gebakken aardappeltjes & worteltjes, voorafgegaan door een salade van mozarella & tomaatjes en gevolgd door een kaasje & wat koekjes. Men kon ook opteren voor een pasta met een vegetariaans sausje of voor een lichte koude kipsalade. Ja, ik ben echt wel tevreden van Delta Airlines.
Er was slechts 1 minpuntje, maar ik vermoed dat zoiets gelijkwelke luchtvaartmaatschappij kan overkomen. Net voor we opstapten, excuseerden ze zich omdat het entertainmentsscherm een technisch mankement had opgelopen en er dus op deze 9,5 uur lange vlucht geen films, radio of spelletjes ter beschikking zou zijn. Men informeerde ons dat er een bookshop in de buurt was, voor wie nog snel een boek wou gaan aankopen. Na het instappen, werden de gratis aangeboden kranten dan ook in dank aangenomen door vele passagiers. Gelukkig heb ik mijn Costa Rica boek bij en zal ik dus veel tijd hebben om te lezen. Begrijpen jullie nu ook waarom mijn allereerste reisdagboekverhalen zo lang & gedetailleerd zijn? Ja, ik heb hier tijd zat…

Vele passagiers lezen niet alleen, maar slapen ook veel. Zelf kan ik maar niet slapen, want in mijn bio-ritme is het ‘dag’ voor mij. Daar de vlucht maar voor de helft vol zit, hebben vele passagiers zich na het opstijgen direkt verplaatst. De meesten hebben dus 2 plaatsen kunnen bemachtigen, sommige zelfs 3 zitjes. Dus wat een luxe voor diegene die willen slapen. 1,5 uur voor we gaan landen, krijgen we nog een 2de maaltijd aangeboden.

We zijn stipt opgestegen om 11u35 deze ochtend. Iets meer dan 9,5 uur vliegen betekent aankomst na 21 uur vanavond in Atlanta. Ze zijn 6 uur achter in tijdsduur met Europa. Dus het zal daar ongeveer 15u20 plaatselijke tijd zijn. Om 17u30 (23u30 in Europa) neem ik dan de vlucht naar Costa Rica om nog eens 4 uurtjes te vliegen. Dus kom ik aan rond 3u30 in de ochtend op woensdag, in San José (7 uren tijdsverschil) zal het dan 20u30 in de avond zijn.

In Atlanta duurt het uiteindelijk wel meer dan een uur om de controles te passeren. Ik probeer nog vlug amerikaanse dollars te pinnen, maar de ATM aanvaard geen enkel van mijn 3 bankkaarten. Uiteindelijk zit er niets anders op dan mijn Mastercard kredietkaart te gebruiken, normaal gebruik ik die liever alleen om betalingen uit te voeren, want het is duur om te pinnen met een kredietkaart. Dus tip aan andere reizigers: neem best al wat dollars uit het thuisland mee. Ook in Costa Rica schijnt Maestro kaart niet veel aanvaard te worden. Ondanks het feit dat ik 2 uren overstaptijd had, kom ik maar net op tijd aan de boardinggate.

De vlucht verloop niet zoals mijn eerste. Ook hier terug met Delta Airlines, maar de vlucht zit overvol, het is veel te warm, geen voldoende beenruimte, we krijgen slechts een piepklein sandwich dus blijf ik met een hongergevoel zitten. Kortom, ik krijg het hier erg benauwd en de 4 vlieguren gaan dan ook maar tergend traag vooruit.

Aan de luchthaven van San José word ik opgehaald door de chauffeur van het Balmoral hotel. Ik hoop dus tegen 22 u te kunnen gaan slapen (dus 5 uur in de ochtend Europese tijd). Maar ik heb eerst nog een afspraak met iemand van Trans Costa Rica buro om mijn Fly & Drive in orde te brengen. Hij legt ook alles uit over alle mogelijke excursies die je kan maken in Costa Rica. Het wordt dus 24 u tegen dat ik op mijn kamer geraak. Nog een half uurtje nodig om mijn valies klaar te maken voor morgen, want om 6u30 vertrek ik reeds voor een eerste tocht doorheen Costa Rica, richting Tortuguero. Dus ik heb nog slechts 5 uurtjes te slapen. Ik val uitgeput op mijn bed, want in Belgie is het nu eigenlijk al 7u30 in de ochtend.

Logies: 4 sterrenhotel Balmoral te San José (= de hoofdstad van Costa Rica)
Balmoral is gelegen midden het centrum van San José. Het moderne Hotel Balmoral is geschikt voor zowel zakenmensen als toeristen. De inrichting is ongeïnspireerd, maar het hotel ligt wel dicht bij de belangrijkste bezienswaardigheden en biedt veel voorzieningen, zoals zakelijke faciliteiten en conferentieruimten. Wie een gokje wil wagen kan terecht in het casino.
www.balmoral.co.cr
Calles 7/9 & Avenida Central. Tel. 222-5022. Aantal kamers: 112